Eet smakelijk
Reykjavik
IJsland
Fransvdg
Eet smakelijk
Toen ik in de zomer van 1985 in Reykjavik was, heb ik daar “genoten“ van een IJslands buffet.
Ik heb voor jullie op Google gezocht naar de naam van dat restaurant, maar helaas…het is niet meer te traceren.
Toch wil ik jullie de opvallendste lekkernijen niet onthouden. Wie weet kun je na mijn enthousiaste uitleg een van deze gerechten daarna zelf wel ergens bestellen….
Haaienvlees (Hákarl) wordt geserveerd nadat het eerst onder de grond heeft liggen rotten. Dat moet, om de grote hoeveelheid ammoniak uit het haaienlichaam te krijgen. Zonder deze behandeling is haaienvlees namelijk dodelijk voor ons. De haai wordt na de vangst in repen gesneden, op schone kiezelgrond gelegd en bedekt met stenen. Na een paar weken wordt het vlees gewassen en net als stokvis buiten gehangen om te drogen. Deze lekkernij heeft dan nog steeds een sterke ammoniaklucht en er wordt dan ook beweerd dat de moeilijkste opdracht is om 'het langs je neus krijgen'. Wanneer dat gelukt is, kun je het haaienvlees het beste wegspoelen met flink wat ijskoud 'brennivín'.
Svid is een gekookte kale schapenkop, die warm of koud wordt gegeten, inclusief de ogen. Deze delicatesse is nog steeds populair op IJsland. De kop wordt gespoeld, daarna verschroeid om de wol te verwijderen en dan bijna 2 uur gekookt. Svid komt meestal op tafel met kluif en puree of gekookte knolraap. Er wordt gezegd dat de tong heerlijk smaakt en ook dat de ogen veel lekkerder zijn dan wij denken. Ik kan daar uit eigen ervaring helemaal niets over melden….. Zou ik dan toch een lastige eter zijn?
Bloedpudding wordt geserveerd in dikke plakken als een mix van schapenbloed, meel, niervet en kruiden, bijeengehouden en gekookt in schapenmaag. Dit werd vroeger in plaats van brood gegeten als er geen tarwe wilde groeien. Tegenwoordig kan het graan gelukkig geïmporteerd worden….
Leverpudding is een variatie op blódmör (de bloedpudding). Hierbij wordt het bezinksel van een fijngehakte schapenlever gebruikt in plaats van schapenbloed. Het is bij de IJslanders erg populair….. bij mij niet.
Rammenballen zijn flinke joekels. Zij worden gekookt en daarna in plakken gesneden. Ik heb er een foto van gemaakt en ze verder laten liggen.
Zeehondenpootjes in het zuur zijn in mijn ogen niet te eten. De IJslanders denken daar anders over. Ze zijn zo tranig van smaak dat Greenpeace echt geen wereldwijde actie hoeft te beginnen om dit gerecht in de ban te doen.
Al deze gerechten laten zien dat de IJslanders vroeger alles aten waar ze van in leven konden blijven. Je kunt dus eigenlijk spreken van een overlevingskeuken. Gelukkig voor mij hadden ze in het restaurant ook heerlijke kabeljauw, smakelijke stokvis en prima lamsvlees op het buffet liggen. Ik ben dus beslist niet met honger naar huis gegaan. Maar voor wie durft…….ga op zoek!
Foto's
