Have a break, have a Kit Kat
Skellig-eilanden
Ierland
Lione Kolsteren
Have a break, have a Kit Kat
Ierland, juli 2010. We rijden over Valentia Island. Nog verder weg dan afgelegen ligt dit kleine eiland voor de kust van Iveragh, één van de vele schiereilanden die het zuidwesten van Ierland op de landkaart zo’n grillige vorm geven. Alles is hier grillig: de ongenaakbare woeste natuur, het weer. Het regent, net als de vorige dagen, gestaag door.
Op Valentia heerst volkomen rust. Geen mens, geen auto, bijna geen huis te zien. Links van de weg staat een bord: Geokaun Mountain, voor “360 graden uitzichten op het hoogste punt van het eiland”. De altijd vriendelijke Ieren zijn niet te beroerd je te wijzen op wat ook maar enigszins de moeite waard is.
De parkeerplaats is volkomen verlaten. We gooien 5 euromunten in de toegangskaartenautomaat en rijden omhoog. Dat is tenminste de bedoeling. Het smalle pad omhoog is door de regen één gladde modderbrei geworden. René probeert de auto omhoog te loodsen, maar keer op keer glijden we in plaats van vooruit zachtjes achteruit. Dit wordt niets. We besluiten achteruit te rijden naar beneden. Twintig meter, het pad is smal, maar het moet lukken.
Komt het omdat je in een linksrijdend land als bestuurder rechts zit? Het linker voorwiel glijdt in ieder geval van het pad en zit vast in de modder. René probeert een paar keer los te komen, maar telkens schieten we iets verder door. Links van de auto ligt een greppel van 1 meter breed en 1 meter diep. “Ik probeer het nog één keer”, zegt René. Maar dan wel zonder mij, denk ik. Ik spring de auto uit, in de modderige greppel en ik klauter op de kant. De laatste poging mislukt. De auto schiet met het linkervoorwiel de greppel in. Daar hangt hij, met het rechterachterwiel zeker 50 cm boven de grond.
Voorzichtig stapt René uit. De auto blijft gelukkig hangen. Daar staan we dan, in de stromende regen, in the middle of nowhere.
Bellen. De Ierse ANWB. Vriendelijk zegt de dame aan de andere kant van de lijn, dat ik de Nederlandse ANWB moet bellen. ANWB: “Nee, wij kunnen niets voor u doen. U bent wel lid, maar u heeft geen Europadekking”. Ik jok, dat ik boven een afgrond(je) hang en dat de auto er ieder moment in kan glijden. Ik wil hulp, en wel nu! Helaas, wij doen niets voor u. Als je echt aan de rand van een klif zou hangen mag je blijkbaar letterlijk doodvallen. Gratis, dat wel. Thuis meteen het lidmaatschap maar opzeggen.
112 neemt de zaak wel serieus. Of er gewonden zijn? Nee, gelukkig niet. Ze gaan bellen met een bedrijf in de buurt van Valentia Island. Na een uurtje nog steeds niemand. De regen komt met bakken omlaag. Het autoverhuurbedrijf maar eens bellen. Een bandje: “check onze internetsite voor onze grandioze aanbiedingen”. Het gaat zo een minuut lang door, en de batterij van mijn mobieltje is bijna leeg….. Dan is er contact. Ja zeker, er komen enkele local guys om u te “redden”.
En inderdaad, even later komen daar de local guys aanrijden. De Garda, politie. Twee politiemannen, een jonge en een oude. De oudste bekijkt onze auto en ik zie hem denken: “ Als dit het ergste is wat ik nog ga meemaken, ga ik fluitend naar mijn pensioen, maar ook ik kan dit niet oplossen”. Dat laastste zegt hij ook. Eigenlijk mogen ze ons niet helpen, want we bevinden ons op privé-terrein en daar mogen zij helemaal niet komen. Kan moed nog dieper in schoenen zakken? Jawel, dat kan en met die moed zakken wij ook letterlijk steeds verder in de modder weg. Of we zenuwachtig zijn voor de match van morgenavond, vraagt de jongste, doelend op de WK finale voetbal. Match? Als we hier niet uitkomen is er helemaal geen match voor ons, denk ik. “Ja, het zal spannend worden” zeggen we. Alsof dit al niet spannend genoeg is. Maar dit voor ons oplossen, nee, dat gaat ook hen niet lukken.
Hier zijn toch de echte local guys voor nodig, besluiten de heren. Even later verschijnen de real men op het toneel. Twee stevige boeren, die – aan hun blik te zien – meer varkentjes in hun leven gewassen hebben. Ze moeten enorm sterk zijn, want ze tillen de auto – terwijl de jongste politieman gas geeft – op het pad, waar hij zachtjes landt. Duizend maal dank, zeggen wij, en wat zijn de kosten? Daar willen ze niets van weten. Integendeel, de boer wil mij 5 euro toegangsgeld teruggeven. Nee, natuurlijk niet, zeggen we. Sorry, zegt de man, ik heb geen 5 euro. Sorry? Wij zijn sorry, wij hebben alle overlast veroorzaakt.
Ik zie de man denken, en dan loopt hij op zijn tractor af. Even later geeft hij mij twee kitkats. In plaats van de 5 euro, zegt hij. Een bevrijdende lach. Have a break, have a kitkat. Ik waan me ineens in een commercial. Echtpaar rijdt auto in greppel, hulpeloos kijken, dan: twee sterke boeren die de auto er uit tillen. Lachende gezichten, de man geeft twee kitkats. De tekst “have a break, have a kitkat” verschijnt op het scherm. De voiceover onderstreept de boodschap nog eens extra. Zo’n moment vraagt om een kitkat. Die heb je na alle ellende wel verdiend. De camera zoemt nog een keer op de boer in, stralende lach. Einde.
We zijn er uit, we kunnen verder. Ierland wacht op ons.
Foto's
