Dublin debakel

Door: Marjella

Geplaatst op Feb 21, 2014

Nog maar net terug uit Noorwegen, een zomer de tijd om geld te verdienen en tassen in te pakken voor het volgende avontuur. Een avontuur dat 10 maanden had moeten duren. Hoe komt het dan dat ik na 2 maanden alweer naar huis ben gegaan? Heimwee, en niet weten hoe je hiermee om kan gaan..

Zonder een stukje van mezelf te delen klinkt het helemaal niet logisch, want waar is in vredesnaam die meid gebleven die een half jaar in Noorwegen heeft gewoond, alleen door Rusland heeft gereisd en nog veel meer reizen heeft gedaan?!
Als ik eerlijk had toegegeven dat het allemaal even te veel was en ik toe was aan rust dan weet ik zeker dat het anders was gelopen. Maar ik was eigenwijs, ik had immers A gezegd, dus ik moest ook A doen en niet opeens afhaken..

In Noorwegen heb ik mezelf leren kennen op een andere manier die voor mij heel veel duidelijkheid gaf, opeens vielen bepaalde puzzelstukjes op hun plaats en hoewel er ook een heleboel vragen kwamen werd ik gelukkig van mijn ontdekking. Het voelde alsof ik nu mezelf kon zijn zonder dat ik twijfels had. Mijn duidelijkheid kwam toen het uitging met mijn vriend van een jonge dame achter de bar.

Weer thuis bij mijn ouders leerde ik een andere prachtige jonge dame kennen, eentje die me dingen heel anders liet zien. Voor het eerst had ik niet zo heel veel zin om naar het buitenland te gaan.
Al mijn gevoelens, alles wat ik nog moest verwerken, onbeantwoorde vragen, ik heb het zo meegenomen naar Dublin, ik was ja heel zelfstandig en kon het wel aan.
Twee maanden heb ik me verschrikkelijk gevoelt, niks kon mijn gevoel beter krijgen. Tot ik een keer hoorde: " anders ga je toch naar huis? Wat kan jou het schelen wat anderen denken! "

Het hoge woord was eruit, ik ging naar huis, alhoewel school moeilijk deed kon het me niks schelen. Ik had eindelijk door dat ik een grens bereikt had en daar wou ik niet nog verder overheen.
Ik heb veel geleerd van deze periode, ik heb mezelf veel beter leren kennen, ik heb grenzen leren aangeven, ook naar mezelf toe.
Het doet er niet toe wat anderen denken, IK moet leven met mijn beslissing.

Mijn antwoordt op de vraag of ik me goed voelde bij deze beslissing kwam toen ik in Nederland aankwam en mijn twee tassen van de band pakte, wauw wat een blij intens gevoel om te kunnen zeggen: Ik ben thuis en ik blijf thuis!
Dat betekent natuurlijk niet dat ik opeens met reizen stop, daarvoor ben ik te gek op reizen, ik neem gewoon even de tijd mezelf te leren kennen om straks weer echt te kunnen genieten van het reizen.
Als iets je even niet meer blij maakt, hou er dan mee op, je gaat het vanzelf weer missen als het belangrijk genoeg is. Net zoals het bloggen op Columbus, ik begin het weer te missen en daarom heb ik zelf besloten weer wat te plaatsen!

Ik zie wel wat er komen gaat, maar ik kan zeggen dat ik het met volle moed aanga en standvastig ben in de besluiten die ik neem!
En die reiskriebels? Die beginnen steeds meer te jeuken, dus wie weet, samen met die mooie jonge dame :)