In de teletreinmachine

Door: Awesomemore

Geplaatst op Nov 24, 2011

Wat is het toch heerlijk om te reizen! Te ontdekken, te proeven, te leren kennen. Altijd is het anders. Neem gistermiddag. Bijna automatisch wordt elk bord, elk woord hardop voorgelezen. Noi! Dat is het vrouwentoilet. Belvaros! Het centrum. Kijarat! De uitgang.

Een stuurse buschauffeur bromt ons naar het treinstation. Het is knetterkoud, platformgenoten dragen hun overleden kat op het hoofd. Ze zien er comfortabel uit. Na 19 minuten klapper de klappertanden doemt een reusachtige loc op uit het donker. We voelen ons Harry Potter, perron 9 en driekwart.

De deur doet niets en wacht geduldig op spierkracht. Gehandicapten hebben pech. De vier forse treden die naar het binnenste van de trein leiden accepteren slechts voeten.

In de wagon schijnt het helse licht van TL bakken. Het is net een Chinees. Maar het velours van de banken brengt de sfeer wat in balans. Een balans die snel doorslaat als de TL het begeeft en op het licht van de peertjes van de noodverlichting kerst haar entree maakt.

In het nu schaarse, warme licht valt het na een moment van acclimatisatie op dat er een tijdsgrens door de trein loopt. Voor en na 1989. Zij die volwassen waren voor '89 zien er uit alsof de tijd heeft stilgestaan. Zij die na '89 opgroeiden lijken in niets op hun landgenoten aan de andere kant van de tijdgrens.

De meerderheid van de passagiers is pro-89. We lijken daarom in een teletreinmachine te zijn gestapt. Het is een gevoel dat verder versterkt wordt bij aankomst op het station. De oude glazen hal zucht en steunt onder haar verleden. De mensen zjin donker gekleed. De kou bijt je in de enkels. Voor ons ligt Budapest. Een heerlijk vooruitzicht.