Schots eiland, wonder der natuur
Schotland
Groot-Brittannië
Corriebalten
Schots eiland, wonder der natuur
We varen al een half uur, op weg naar een rotspukkel in zee. De Schotse regenwolken hebben ons eindelijk ingehaald. Een regen die mijn gezicht zandstraalt! Zagen we de eerste dagen slechts en alleen een spiegelgladde zee, blauwe lucht en een oorverdovende stilte, vandaag is de zee ruw en het water donker. Het bootje danst op en neer onder stevige donkerblauwe grijze wolken. Het tumult van de zee klinkt heftig en ik zie de angstige gezichten van zes medeavonturiers. De tocht van het eiland Mull naar het staveneiland Staffa klonk zo veelbelovend.
Ik heb het gevoel alsof we mijlen ver van overal dwalen in een mistige verte. Zo moet het duizenden jaren geleden hier gevoeld hebben. Het draait in Schotland allemaal om sfeer, kleuren en verbluffende visuele effecten. Wat een lichtspel, wat een luchten en wat een natuurkrachten!
In de regenwolk zie ik een eiland uit het water oprijzen. Verder niets bijzonders te zien. Een met gras begroeide bult in zee, zonder bomen? Ik troost me vlug met de gedachte dat ik dan toch maar op Staffa geweest ben. Anderen gaan naar Ibiza of Kreta. Wie gaat er nou naar het 1000 bij 500 meter kleine Staffa? Misschien kan ik in plaats van een krachtplek een Puffin ontdekken, zo'n grappig uitziende papegaaiduiker. Ze schijnen hier met honderden te zitten. Maar als we om het eiland heen varen dan verandert het zicht als bij toverslag. Als we dichterbij komen zie ik hoe grotten en staven het oeroude van deze plek benadrukken. De zwarte basaltkolommen steken loodrecht omhoog.
Het eilandje Staffa is 60 miljoen jaar geleden ontstaan door vulkanische uitbarstingen. Als de lava van 1200 graden celcius afkoelde trok het samen en stolde het in karakteristieke kaarsrechte zes hoekige basaltzuilen en staven. Deze onbewoonde rotsformatie staat sinds eeuwen bekend als een van de wonderen der natuur.
Al in de oudheid waren de Keltische druïden zich bewust van het bijzondere van deze plaats. Ze gebruikten de grotten voor inwijdingsrituelen die alleen op deze plaats voltrokken konden worden en die de leerling diep binnenleidden in de geheimen van de aarde.
Het bootje zoekt een natuurlijke inham en wij kunnen aan land. Langs de steile verroeste trap bij de rotsen klim ik vanuit het motorbootje aan wal.
Stappend van de ene zwarte basaltpilaar op de andere komen we uit bij een grot genaamd Fingal's cave. De ingang van de grot is omlijst met zeshoekige staven, in hoogte variërend van een halve tot tien meter. De golven slaan er op stuk.
De diepe grot rijst een twintigtal meter boven de zeespiegel uit en vormt een soort natuurlijke kathedraal van de zee.
Het water stroomt de grot in en uit, het eeuwigdurende ritme van de golven. Het is een plek die zich moeilijk laat beschrijven. Het is een plek om te ervaren. Ik betreed de grot als heilige grond, ga zitten op een pilaar en sluit mijn ogen. Het geluid van het water wordt muziek, het geschreeuw van de meeuwen hemels gezang. De akoestiek is overweldigend, de oceaan een indrukwekkende symfonie.
Was het niet Mendelssohn, die op deze zelfde plek werd geïnspireerd tot
De papegaaiduikers waren gevlucht voor het slechte weer…niet één puffin gezien! Maar desondanks maakt een verblijf op dit bijzondere eiland diepe indruk. Ik ben er geweest!
Foto's
