Mijn vriend de zeehond op het eiland Skye,

Door: Corriebalten

Geplaatst op Aug 12, 2013

We zijn ver in het noorden van Schotland en genieten van het overweldigende natuurschoon. Van kaal berglandschap, zoetwatermeren en regelmatig schapen op het pad. (En natuurlijk remt mijn gade af bij ieder stukje zuiver scheerwol in de berm.)
Je wordt je hier bewust van de elementen aarde, water en lucht. De aarde als het leven zelf, soms hard en dan weer zacht. Het water zuiver en fris. De lucht zowaar prachtig blauw met witte wolken.

We kiezen niet voor gemak en veiligheid maar voor de uitdaging van het onbekende, onze reis is daardoor bijzonder avontuurlijk. We rijden op smalle 'Single Track Roads'. Doemt er een tegenligger op, dan rijd je een Passing Place in. Wie het eerst bij een vluchthaventje is, duikt er gewoon in. Gek dat zoiets in Schotland moeiteloos verloopt: in Nederland hadden twee tegenliggers allang grimmig tegenover elkaar gestaan.

Later op de avond zien we ook de beruchte midges. De schrik van de Hooglanden, is een zeer klein, maar bloeddorstig insectje waar je gillend gek van wordt. Met hun vleugelspanwijdte van slechts twee millimeter zijn deze hier in Schotland de ergste. Het zijn de vrouwtjes die bloeddorstig zijn, ze heeft bloed nodig voor haar eieren. Het mannetje is, net als ik vegetariër. Het probleem is hun aantal, ze denken als ze ons zien de maaltijd van hun leven te hebben en komen met hordes tegelijk; we vluchten snel naar binnen.
Vlak voordat mijn ogen die nacht dichtvallen hoor ik een koekoek. Zou die met ons meereizen?

De mystieke en prachtige Isle of Skye of in het Keltisch Eilean Sgiathanach genoemd, is een land van grimmige vulkanische rotsformatie en adembenemende landschappen. Met honderden jaren geschiedenis en legendes, de strijddans van de Macleods en de Macdonalds is dit ruige eiland de moeite waard.
We bereiken Duntulm, een schitterende kaap in het noorden van Skye. Het maakt op mij een elementaire indruk. Bergen kaal en ruig, ik zou bijna zeggen naakt met enkel de schaduwen van de witte wolken als bedekking.
Lucht, licht, water en aarde zijn hier nog in hun puurste vorm te vinden. Om het Schotse plaatje compleet te maken een oude ruïne.

Kleurrijk zijn de tapijten van mossen op de rotsen aan zee. Kleine plantjes die zich hebben vastgeklemd op de meest onmogelijke plaatsen. Wat is het toch schoon als de natuur gewoon maar wat aanrommelt. Geen planning, geen lange termijn visie - maar ondertussen zo mooi!

We installeren de camper aan een kleine baai, moederziel alleen omringt door bloeiende gele gaspeldoorns en met zicht op Dunvegan Castle. Een bijzondere plek waar een hele clangeschiedenis tot op de dag van vandaag voortleeft.
Ik zit in de zon in een rotsfauteuil. Niets wijst erop dat ik me op een winderige uithoek van Europa bevindt. Het kasteel en de gele bloemen weerspiegelen in het gladde water.

De koekoek doet me ontwaken. De baai is vanmorgen mooi leigrijs en mistig zachtblauw, het water kalm. Het is stil, alleen de golven kabbelen tegen de rotsen. Geen mens te zien. Ik ben alleen.
De stilte van de vroege ochtend aan zee helpt me om de stem van de Eeuwigheid te verstaan. Langzaam komt het licht op en veranderen de grijze kleuren in blauw, groen en roze. Land, water en lucht ontvouwen zich in ongelooflijke schoonheid. Een ochtend waarop alle kleuren ter ere van deze dag opnieuw geschapen worden.

Wanneer ik als een klimgeit verder over de rotsplooien spring, vertoont een zeehond haar zwemkunsten in het kalme water van de besloten, luwe inham van de zee. Verbaasd blijf ik staan. Zij houdt haar kopje scheef omhoog en kijkt mij duidelijk aan. Duikt dan onder om even later met veel spetterend water weer boven te komen voor nog meer capriolen. 'Dit is echt te gek', mompel ik. Ze kijkt opnieuw naar me, neemt een duik en zwemt weg. Ik ben er stil van en vind deze ontmoeting prachtig. 'Leuk je ontmoet te hebben,' fluister ik.

Zee, zon en zeehonden. En daar sta ik dan aan het eind van de wereld. Schotland is een ontdekkingsreis waar ik me vooraf geen vaste voorstelling van kon maken. Eigenlijk ontdek ik niets, maar wordt voortdurend verrast.

Voor me een eiland in het spiegelgladde water, zacht aangeraakt door de laatste zonnestralen van de lange avond. Een paar robben liggen te zonnen. Eerst kon ik het niet geloven en dacht dat het rotsblokken waren. 'Dit is geweldig!' mompel ik opnieuw.
'Ja hé,' fluistert mijn partner terug die me geluidloos was genaderd.
Samen staan we ademloos te kijken naar die glimmende lijven, de talloze eilanden en dat prachtige oranjerode avondlicht. We kijken elkaar aan als we de roep van een koekoek horen. Een diep geluksgevoel doorstroomt mijn ziel. Ik kan het met woorden niet verklaren maar dat moet je met geluk ook niet doen.