Keith - Fort William
Schotland
Groot-Brittannië
Afpmvannunen
Keith - Fort William
Onze dag begint goed. we gaan naar een whiskey distilleerderij, Strathisla, gesticht in 1786. We komen binnen en een meisje aan de balie vraagt of we deel willen nemen aan een rondleiding, dit willen we graag en we mogen plaats nemen in een loungeroom bij de rest van de deelnemers. We krijgen een glas met een bodempje whiskey van 12 jaar oud. Ikzelf ben niet zo'n whiskey drinker dus ik vond het best vies. Toen we ons glas leeg hadden begonnen we aan de rondleiding. We mogen mee naar de brouwerij. Het stinkt enorm naar bedorven spullen, maar na een tijdje kom je erachter dat dit de gisting is. We lopen het hele proces langs en mogen in diverse tonnen kijken hoe de gisting in zijn werk gaat. Sommige tonnen ruiken ontzettend lekker en andere tonnen ruiken weer heel erg smerig. Als laatste gaan we naar de opslagplaats waar alle vaten whiskey opgeslagen liggen. Een hele grote loods met allemaal schragen vol vaten. Onze gids verteld ons dat de gebrouwen whiskey nog eens vier jaar opgeslagen moet liggen voordat het echt whiskey is. We gaan terug naar het gebouw waar we ontvangen waren en daar mogen we weer plaatsnemen in een andere lounge. Weer komen ze langs met een glas whiskey, nu een van 18 jaar oud. Deze is al lekkerder. In een winkeltje kopen we nog wat whiskey voor thuis en met een vrolijk gevoel verlaten we de brouwerij. We maken buiten nog een aantal foto's van het gebouw en de bron waar zij het water vandaan halen, wat een van de belangrijkste elementen van de whiskey is, en vertrekken dan naar de Highlands. De highlands zijn echt geweldig. Hele hoge bergen en mooie bergmeren, ontstaan van de vele watervallen die van de bergen afkomen. Onderweg stoppen we diverse keren om te genieten van het prachtige uitzicht en het landschap. Wel is het er koud. De vele dorpjes waar we doorheen rijden bestaan maar uit enkele huisjes. Zo ook Unapool, waar we stoppen om op zoek te gaan naar een B&B. Het huis waar we gaan slapen ligt aan een heel mooi groot meer met in de verte 3 watervallen. 's avonds gaan we in een restaurantje eten in een ander dorpje. Het is een soort vissersrestaurantje, heel knus en gezellig. Wel zitten we vlak bij de deur en telkens als er iemand in of uit gat krijgen we een koude stroom. Uiteindelijk heb ik het zo koud dat ik het verstandiger vindt om weer terug te gaan naar ons idyllische slaapplaatsje. Onderweg naar huis steekt er ineens een groot edelhert net voor onze auto de weg over en verdwijnt tussen de struiken. Terug in het huis verteld de vrouw des huizes dat we boven uit het raam moeten kijken want er komt tussen nu en een half uur "iets" eten. We installeren ons voor het raam en wachten af. We speculeren even wat er moet komen eten, zou het het edelhert zijn dat net de weg was overgestoken? We wachten geduldig. Na een minuut of 20 is er nog steeds niets te zien. We wachten nog even en daarna besloot ik om in de douche te gaan, er kwam toch niets. Ik geniet van een heerlijk warme douche en kijk daarna nog even naar buiten of er nu iets te zien is. En jawel hoor, geduld wordt beloond, er zat iets te eten. Het was een stinkdier, een heel lief gezicht hoe hij lekker het eten opat dat het vrouwtje voor hem heeft klaargezet. We proberen er een foto van te maken maar het lukte niet. Van het flitslicht was het stinkdier helemaal niet onder de indruk en hij peuzelde rustig verder.
's Morgens vroeg bespreken we nog even met de vrouw des huizes het voorval van het stinkdier. Het komt er al een paar maanden elke avond eten. Ook vragen we nog hoe we bij de hoogste waterval van Schotland komen, de Eas coul Aulin. Zij verteld ons dat we er wel kunnen komen maar dat vanaf de parkeerplaats het zeker 2 uur lopen is en dat het pad er naar toe zeer glibberig is door de vele regenval van de laatste dagen. We besluiten om de onderneming maar niet te wagen en dat we wel ergens anders gaan kijken. Onderweg komen we toevallig langs een andere waterval, de Gerrie Falls, in het Blach river gebied. We besluiten hier dan maar even te gaan kijken. Na een stukje lopen door het bos komen we uit bij de waterval. Met veel kabaal komt hij van de berg af. Hij is redelijk breed en van de ene kant naar de andere kant is een leuke hangbrug. We steken over en lopen een beetje naar boven om bij het begin van de waterval te komen. Wat is water toch een fascinerend iets, het is telkens anders. We lopen weer terug en blijven nog even op de brug staan om naar het neerkomende water te kijken. Ook komen we erachter waarom het Black river heet. In rust is het water ontzettend donker, bijna zwart. We lopen terug nar de auto en vervolgen onze weg. Al snel zijn we weer in Inverness. We nemen de toeristische route naar Fort William. Deze route is geheel gelegen langs Loch Ness. Loch Ness is 39 kilometer lang, 1,5 kilometer breed en tot 305 meter diep. De sage van "Nessie" kom je natuurlijk overal tegen. Het blijkt dat Nessie al in de 6e eeuw gesignaleerd werd door Sint Columba, maar het kwam vooral in de aandacht nadat rond 1930 vage foto's waren gepubliceerd. Hoewel grappenmakers het onderzoek vaak verstoren gen sonormetingen raadselachtige resultaten. Plesiosaurussen, reuzenpalingen en te veel whiskey worden als verklaring genoemd. de route is heel erg mooi en op diverse plaatsen stoppen we even om te kijken of dat Nessie "thuis" is. op het eind komen we aan in Fort William. We vinden direct een B&B en gaan nog even het dorp in om te shoppen.
Foto's
