Olympische Spelen, kaarten, televisie, islam channel, presentator, kandidaat, meepraten
Londen
Groot-Brittannië
Flashpacker
Olympische Spelen, kaarten, televisie, islam channel, presentator, kandidaat, meepraten
Meepraten is belangrijker dan winnen
Een jonge vrouw met hoofddoek om spreekt mij aan op het metrostation waar ik overstap om naar het Olympisch Park te gaan. Of ik wil meedoen aan een televisieprogramma en ze wijst de hal in. Ik twijfel. Als ik op weg ben naar een wedstrijd dan moet ik dat doen, maar, ze wijst nu op mijn zwarte vest met oranje letters Holland erop, als ik als supporter een zegje wil doen over de Olympische Spelen dan zou ze dat leuk vinden. Ik ga overstag met het idee dat ik in de hal ergens voor de camera 1 minuutje een quote moet leveren. Ze stelt zich voor als producer/presentator, heet Sadiya en komt uit Bangladesh, evenals haar collega aan wie ze me voorstelt. Een koppel dat gekleed gaat in de vlag van Jamaica blijken mijn collega kandidaten voor deze vrouwelijke Mart Smeets. De Jamaicanen zijn daar wel geboren, maar wonen in het Engelse Birmingham en zijn voor een dagje naar de hoofdstad gekomen. Ze hebben kaartjes gewonnen in een wedstrijd op internet toen ze een iPad kochten voor hun dochter. Zij de iPad, de ouders de kaartjes voor een atletiekwedstrijd besloten ze. Ik vraag me af waar de camera is als we intussen de stationshal weer uitlopen. Die is op tien minuten lopen in hun eigen studio, zegt de presentatrice met wie ik intussen alle topsporters uit Bangladesh bespreek.
Niet overvallen
Haar telefoon gaat en ze meldt de beller: we zijn er over 1 minuut, ik heb een Nederlander en twee Jamaicanen. Als we vervolgens een keurig kantoorgebouw ingaan, en uit de lift stappen op een werkvloer met honderden beeldschermen en een paar vriendelijke collega’s weet ik dat mijn reizigersintuïtie me niet in de steek heeft gelaten en we niet overvallen zullen worden. Een mannelijke producer stelt zich voor: Sabir. De technicus komt uit Sri Lanka en de cameraman, het enige blanke personeelslid, uit Polen. Een gezellig Olympisch internationaal gezelschap. De Jamaicaanse vrouw begint wat onrustig te worden als ze ziet dat de studio nog wordt ingericht en een producer het script omgooit en dit overlegt met haar collega’s. Het programma wordt diezelfde avond om 18 uur uitgezonden. Als de vrouw in de warme studio haar spijkerjasje heeft uitgedaan en haar schouders boven de lange jurk in Jamaicaanse kleuren – inclusief zwart en geel gelakte teennagels – ontbloot zijn, blijkt dit een klein probleempje te vormen. De cameraman en een producer vragen of ze voor de camera toch maar het jack aan wil doen, is beter voor de kijkers. “Is this a religious channel perhaps?’ Roep ik verbaast uit en alle medewerkers kijken ons drietjes verschrikt aan. De tweede producer komt binnenlopen met een grote mok koffie voor mij. Met grote letters staat erop te lezen: Islam Channel. Ik moet lachen, evenals de Jamaicanen. Nu halen wij onze schouders op en roepen allen: “Oh no problem, that’s just fine’. Het personeel haalt opgelucht adem, maar nu snap ik wel waarom ze zo vaag deed over het programma en het kanaal. Door mijn hoofd speelt wat dit inhoudt voor mij als geinterviewde. Over politiek zal het in ieder geval al niet gaan lijkt me, aangezien het programma The Games heet, en ik in het voorgesprekje met presentator Sabir vooral over sport, mijn bezoek aan Londen en de Spelen praat. Ik besef wel dat ik nu niet zoals ik graag doe, mijn ene been relaxed over de knie van het andere been leg en zo mijn voetzolen via de camera aan de islamitische kijkers laat zien, dat zou een ernstige belediging zijn.
Camera loopt, actie!
Na een half uur van voorbereiding is iedereen gereed. Wij krijgen de uitleg dat een klein onderdeel van het programma gaat over bezoekende supporters, ons onderdeel dus. De Jamaicaanse man is zichtbaar opgelaten en lacht nerveus, zijn vrouw en ik kletsen lekker over Londen terwijl we het microfoontje opgespeld krijgen voor ons debuut op de islamitische televisie. De twee presentatoren nemen alles nog een keer door. Camera loopt, actie!
Sadiya vraagt of ik vaker op de Olympische Spelen ben geweest en op mijn bevestigende antwoord over wat de verschillen zijn. Het Chinese verhaal uit de vorige blog speelt even door mijn hoofd, maar ik zeg politiek correct dat elke Spelen uniek is, maar deze Londense uitvoering zeer goed georganiseerd is en iedereen zo vriendelijk is naar elkaar toe, vooral ook de vrijwilligers. Mijn medekandidaten praten uitgebreid over de iPad van hun dochter en hun gewonnen tickets. Ik let er goed op dat ik niet mijn voetzolen laat zien en bedenk snel wat nog meer taboe zou kunnen zijn op deze Islam Channel. Dan vragen ze mij om mijn planning voor de komende dagen en hoe ik denk aan kaartjes te kunnen komen. Enthousiast leg ik het concept uit van het Holland Heineken House en spreek ik mijn hoop uit daar nog een kaartje voor een wedstrijd te kunnen bemachtigen. Juist ja, Heineken, alcohol dus, niet echt een favoriet islamitisch onderwerp, maar de presentatoren knikken vriendelijk en bevestigend dat ze ervan gehoord hebben. Gelukkig besef ik dit allemaal pas na de opname in de metro, maar ik ben benieuwd of ze het in het programma hebben gelaten. Welke voorwerpen ik meeneem naar een onbewoond eiland is een vraag, inspelend op een interview met een sporter aan wie dezelfde vraag is gesteld en wat er tussen in gemonteerd zal worden. Mijn antwoord: familie, vrienden en een televisie met een hele lange kabel om de Olympische Spelen te blijven volgen krijgt goedkeuring.
We zijn opgelucht als het erop zit en nemen na afloop nog een paar foto’s. Als we gedrieën teruglopen naar het metrostation blijken ze mijn vrees te hebben gedeeld dat we wellicht overvallen zouden worden in plaats van geinterviewd en waren ze ook verbaasd dat het om een Islamitisch televisiekanaal ging. Glimlachend bekijken we de cadeau gekregen gouden medaille van chocolade. Want als televisiekandidaat geldt: meepraten is belangrijker dan winnen!
In blog 3, de laatste in deze serie, draait alles om Olympische nationale huizen en drank.
Foto's
