Olympische Spelen, supporters, sport verbroedert, kaarten, wedstrijden kijken, Marianne Vos
Londen
Groot-Brittannië
Flashpacker
Olympische Spelen, supporters, sport verbroedert, kaarten, wedstrijden kijken, Marianne Vos
Meebeleven is belangrijker dan winnen
1984, Olympische Spelen in Los Angeles en ik zit als 12-jarige twee weken voor de buis gekluisterd om de ontbijttelevisieprogramma’s (een revolutie in Nederland) van Koos Postema te bekijken. Het is nog midden in de Koude Oorlog en de Verenigde Staten en de toenmalige USSR strijden vol passie en anabolen om elke plak en winnen beiden veel gouden medailles. Met als gevolg dat ik al na enkele dagen feilloos de volksliederen van deze landen kan meeneuriën. Het sportvirus heeft toegeslagen bij mij, niet als sporter overigens, maar als fervent volger van de Olympische Spelen. Voor de televisie, maar het liefst live ter plaatse.
2012, Olympische Spelen in Londen en ik zit als 41-jarige wederom voor de buis gekluisterd. Ik baal dat ik niet aanwezig ben in de stad op slechts ¾ uur vliegen hiervandaan. Waar ik in Vancouver en Beijing nog het geluk had om als steward voor mijn werk de juiste vluchten te krijgen en mijzelf met de bemanning in het sport- en feestgewoel van het Holland Heineken House (ook een revolutie) onder te dompelen, ben ik deze keer er niet bij. Totdat een vriend en collega meldt dat hij wel een Londenvlucht heeft en ik op zijn kamer kan verblijven. Ik boek een ticket en ga!
De sfeer in de stad is op zondag 30 juli, de tweede Olympische dag, geweldig. Om 9 uur in de ochtend zijn het vooral de tientallen paars/rozegeklede vrijwilligers die de toeristische en sportieve plekken innemen, samen met de veelbesproken militairen en andere beveiligers. Met twee vrijwilligers van rond de zestig jaar ga ik vrolijk op de foto en maak ik een praatje, ze kijken erg uit naar de komst van alle supporters en ze verbazen zich al over de vele nationaliteiten. Er hangt een vibe, een buzz. Alsof het is afgesproken in een hippe flashmob komen vanaf 10 uur van alle kanten supporters aangelopen. Of het nu is op Trafalgar Square, in de Underground of bij The Mall. Een groep Oekraïense sporters bij de Big Ben nemen foto’s van elkaar en van de beroemde klokketoren. Met hun kleurrijke sportkleding vallen ze op en worden ook zij door menig omstander gefotografeerd. Ik bekijk de grote geplastificeerde passen om hun nek en zie dat een van hen een atleet is. Serhiy Smylek heet de man en is hardloper. Veel toeristen willen met hem op de foto. Ik heb nog nooit van hem gehoord, maar kan natuurlijk niet achterblijven. Een Engels meisje van 12 is voor het eerst in Londen, samen met haar opa en oma, zo vertellen zij me. Ze kan het maar niet geloven dat ze met een heuse sporter op de foto mag. Ik neem de foto van hen allen gezamenlijk. Ze blijft uitroepen naar de breedlachende Oekraïner: ‘ Are you a real athlete?’ Wij zijn blij voor het meisje en ik vertel hen dat ik op die leeftijd, weliswaar voor de televisie, ook ‘ besmet’ raakte met het Olympische virus. Goed geluimd loop ik weer verder.
Marianne Vos
Ik ben nog in de veronderstelling dat ik gewoon bij een van de vele ticketbalies een kaartje kan kopen voor een wedstrijd. Het maakt niet uit wat, liefst met een Nederlandse sporter natuurlijk. In Beijing heb ik tijdens de dameshockeywedstrijd Nieuw-Zeeland – Engeland beide teams aangemoedigd, geheel in de sfeer van de Spelen onder de mom van meedoen is belangrijker dan winnen. En in Vancouver zelfs Ireen Wüst haar gouden plak bij elkaar zien schaatsen. Ik spot fans in het oranje, eentje met een petje op met Marianne Vos erop geborduurd, ha daar moet ik zijn, die weten vast meer. Het blijken Belgische wielerfans die hun bovenburen aanmoedigen. Sport verbroedert dus echt. Over drie uren komt Vos hier vlakbij voorbijracen, zo weten ze te vertellen, maar zij hebben kaarten voor de tribune op de Mall. Een groot gedeelte van het parcours is vrij toegankelijk en daar kan ik heengaan. Een Amerikaanse supporter die net als ik twee kilometer moet omlopen omdat een groot gedeelte is afgezet voor de betalende supporters, klaagt steen en been. In Beijing was het lang niet zo erg, vertelt ze. Klopt helemaal, besef ik mij, maar daar namen ze dan ook wel wat erg drastische maatregelen. De eerdergenoemde vrijwilliger vertelde al dat een Chinese supporter aan haar had gevraagd waarom Londen zich zo zorgen maakte over de hoeveelheid bewoners en het woon-werkverkeer dat het Olympische verkeer in de weg stond. Die mensen konden toch best even twee weken verhuizen. Of voorgoed? De Engelse dame was geshockeerd door deze uitspraak. Vervolgens shockeerde ze mij door mij uit de droom te helpen dat ik nog kaartjes kan kopen: die balies zijn er alleen om vooraf online bestelde kaarten op te halen. Een Nederlandse supporter heeft die ervaring ook en wil om 10 uur online de overgebleven kaarten voor die dag bestellen, maar komt erachter dat de halve wereld dat dan doet met als gevolg dat alles binnen 10 minuten op is.
Vlagvertoon
Agenten kijken vanaf hun paarden geamuseerd toe hoe kleurrijk uitgedoste supporters met elkaars vlaggen op de foto gaan. Of de helm van een collega-Bobby mogen opzetten voor het Buckingham Palace. Probeer dat maar eens met de zwarte mutsen van de Beefeaters die het paleis beveiligen. Hoewel, ook hier is een revolutie gaande, want wie had Queen Elisabeth verwacht als Bondgirl tijdens de openingsceremonie?
De aanzwellende massa oranje fans verdringt zich om een glimp op te vangen van het peloton dat voor het paleis langsrijdt. Ik houd mijn camera hoopvol in de lucht en druk lukraak vele keren af: vijf maal leeg asfalt, twee maal een volgauto en ja hoor, één foto met een stuk of tien achterwerken van fietsende dames. Ik ga naar het Olympisch dorp om daar nog meer sfeer te proeven, mijzelf tussen de fans te mengen en hopelijk wellicht toch nog het Park op te kunnen. Ook hier strand ik halverwege, maar wel met een televisie-optreden als beloning. Meer hierover in blog nummer 2.
Foto's
