It's lonely at the top!
Londen
Groot-Brittannië
Hermine
It's lonely at the top!
Wat doe ik hier!? Het zweet breekt me uit en mijn handen zijn zo nat van het angstzweet dat ik mijn houvast dreig te verliezen. Het is niet druk maar omdat ik als versteend sta houd ik de achterop komende bezoekers tegen, er dreigt een kleine file te ontstaan.
Ruim 500 treden lager...
Ik ben in St.Paul's Cathedral. Bijna veertig jaar geleden was ik ook al eens in Londen, toen met een schoolklas van mijn middelbare school als niet echt in cultuur geïnteresseerde leerlinge samen met nog zo'n vijftig giebelende meiden en daar weer hun schouders over ophalende 'stoere binken' uit de derde klas van ons leerjaar.
Nu ben ik hier met mijn man en cultuur maakt inmiddels een groot deel uit van onze vakantieplanning. We waren buiten St. Paul's al onder de indruk van deze middeleuwse kathedraal maar eenmaal binnen weten we eigenlijk niet waar we moeten beginnen met kijken. Omdat het nog rustig is besluiten we eerst naar boven te gaan. We schreiden, want op een andere manier kun je niet via de brede houten trappen naar de Whispering Gallery klimmen, tot we de toegang zien die naar de akoestische koepel leidt. Hier kan het gefluister beginnen! In mijn enthousiasme struikel ik bijna over de kerkbank achtige zetels en in a split second staat er een suppoost naast me die zegt dat ik stil moet zijn. Ik heb dan nog geen woord gefluisterd!
Via de oculus, jawel, kijken we naar de vloer van de kathedraal. Mijn man wijst op de verschillende orgels waarvan je de pijpen op de verdieping onder ons kunt zien liggen. De vloer is vanuit dit standpunt ook schitterend maar ik grijp me toch even aan de balustrade vast want ik voel me misselijk worden. Ik klem mijn camera tegen me aan: niets aan de hand behalve dan dat de suppoost zijn wenkbrauwen ophaalt en me doordringend aankijkt. Ik sein nog steeds zonder een woord te fluisteren: "Ik weet toch dat ik hier geen foto's mag maken!"
We lopen naar buiten en dan staan we op de Stone Gallery. Schitterend weer, geen drup regen, nu mogen we foto's maken! Ik geniet, wat een mazzel Londen in de zon, lekkere temperatuur....Het uitzicht is formidabel en we besluiten nog een verdieping hoger te gaan naar de Golden Gallery.
Inmiddels 500 treden hoger...
We zien een prachtige trap en ik maak foto's. Dan begin ik te lopen. En ineens overvalt het me: de metalen trap is open en daaronder en opzij is het heel diep, denk ik! Al snel begin ik te transpireren, ik word misselijk en ik grijp me krampachtig vast.
"Niet naar beneden kijken, kijk gewoon omhoog" zegt mijn man die hier niet meer hoeft te fluisteren tegen me. Hij weet dat ik hoogtevrees heb en hij herkent de signalen. Nu heeft hoogtevrees mij er nooit van weerhouden om in de mand van een luchtballon te stappen en omhoog te gaan, diezelfde vrees zal me er ook niet van weerhouden om naar de Golden Gallery te klimmen! Voetje voor voetje schuifel ik van tree naar tree. Twee Japanse tieners (of noem je dat tegenwoordig anders) met meer culturele inhoud in hun mars dan ik had op die leeftijd gunnen me alle tijd.
Ik ben er! Enkel een stenen trap in dito gang en ik zal Londen zien! Gelukkig heb ik geen engtevrees! Het is hier zo smal dat ik exact op dat moment beslis dat ik mijn toch wel Bourgondische middel, met onmiddellijke ingang zal gaan transformeren tot een 'kruip door, sluip door taille'. "Houd je statief niet overdwars hoor want dan blijf je steken en denk om je hoofd", roep ik naar mijn man die vele kilo's lichter is dan ik maar een hard hoofd heeft dat hij regelmatig stoot.
Opnieuw bereiken we ons doel: een schitterend uitzicht over Londen, met de London Eye aan onze voeten en de Theems die stroomt alsof er geen hoogtevrees bestaat. We lopen rond, maken weer foto's en mijn fear of heights waait weg met het briesje dat mooie wolkenluchten voorbij laat drijven.
Ruim 500 treden lager...
We zijn weer beneden. De trap heeft mij geduldig ondersteund bij het laatste restje vrees en we bekijken het schitterende interieur van St.Paul's Cathedral. Deze gigant die bij de Grote Brand van 1666 werd verwoest maar met behulp van Christopher Wren uit de as werd verrezen. Het prachtige mozaïk plafond, de crypte met grafmonumenten van beroemdheden als Lord Nelson, Florence Nightingale, William Blake en Sir Christopher Wren.
Wanneer we via de Millennium Bridge, naar de overkant van de Theems lopen kijk ik nog even om. Ik tuur naar de Golden Gallery. Deinend, want op een ander manier kun je niet over de Millennium Bridge lopen vervolg ik mijn weg naar een volgende hoogte zonder vrees.
And bye the way: ik ben inmiddels 2.5 Kg lichter!
Foto's
