Vruchtbaar bezoekje
Engeland
Groot-Brittannië
Corriebalten
Vruchtbaar bezoekje
Ik lieg tijdens het schrijven nooit, het is meer dat ik mijn eigen waarheid maak en dat is heus iets anders. Sinds mijn vroege jeugd ben ik behept met een rijke fantasie, en tegenwoordig benut ik deze eigenschap tot mijnerschrijversgenoegen. Meestal brouw ik maar wat aan en niemand heeft er last van. Maar soms is de waarheid mooier dan mijn brouwsels.
Onze campertrip door zuidwest Engeland is een reis langs verhalen en mythen. Langs plaatsen zoals Glastonbury waar koning Richard is gezien of de tocht naar Avebury met oude steencirkels, helende bronnen en in Cornwall een zeemeermin in een oud kerkje. Ondertussen wisselen prachtige heuvellandschappen zich af met steile kliffen oprijzend uit een blauwe oceaan.
Ik reis het liefst op de bonnefooi, volg zogezegd mijn intuitie. Ik heb gemerkt dat je op die manier met andere ogen naar de wereld leert kijken. Onderweg kom ik mensen tegen met tips en suggesties over bestemmingen waar ik niet eens van hebt gehoord. Dan ga ik erheen! Vandaag is dat Abbotsbury.
Eenzaam staat ze boven op de heuvel over zee uit te kijken. Ze is bijzonder robuust, de dikke muren van gouden stroop gekleurde kalksteen worden ondersteund door stevige steunberen. Ik heb het over de 14 eeuwse kapel in Abbotsbury, een van de door haar eenvoud mooiste oude kapelletjes die ik ken.
Het kerkje typeert de cultus van de mooie dappere Catherina uit Alexandrie in Egypte. Gebouwd als een pelgrimskapel werd ze populair als een plek voor vrouwen om te bidden voor een echtgenoot zodat ze kinderen zouden krijgen. Al ben ik al heel lang getrouwd met een geweldige vent en heb ik al drie mooie kinderen toch beklim ik de heuvel. Schapen staren me nieuwsgierig aan als ik langs hen loop.
Het uitzicht is schitterend. De oude abdij met swannery (er zijn wel 600 zwanen) de glooiende heuvels en de oceaan. Ruimte en rust. De kust is hier oud, rotsformaties vertellen ongeveer 185 miljoen jaar geschiedenis.
De kapel op de top van de heuvel staat er sinds honderden jaren, niet alleen voor vrouwen die een man willen en graag zwanger willen worden maar ook omdat ze werd gewaardeerd als rots in de branding. Als baken voor schippers op zee.
Van buiten doet ze grimmig en afwerend aan, bijna als een vesting. Een stapel stenen met een puntdak, een kale houten deur en een klein venster. Maar van binnen is de betovering vriendelijk. Er staan geen banken, geen gebrandschilderde ramen of verluchte handschriften. In plaats daarvan dragen de muren de zilte zeelucht . En ik ervaar nog een andere energie. Zoiets van toen ik -lang geleden zwanger was. Een in volle verwachting van iets zijn...
Zoveel eeuwen van gebed doen me fluisteren in de lege ruimte. Als antwoord hoor ik een zacht gekoer. Verbaasd kijk ik om me heen. Een witte duif nestelt in de zuidelijke muur. Met tranen in mijn ogen kijk ik de donkere kraaloogjes aan. Verscholen tussen verweerde stenen zullen er straks lieflijke piepjes te horen zijn. Zo herbergt deze oude vrouwenkapel nieuw leven in zich.
Als ik de kapel verlaat draag ik dat bijzondere verwachtingsvolle gevoel met me mee. Zelfs als ik een week later thuis kom voel ik die bijzondere energie nog lange tijd om me heen.
Wie schets mijn verbazing toen vier weken later mijn oudste dochter met het blijde nieuws kwam zwanger te zijn. En drie maanden later ook mijn jongste dochter een kindje bij zich droeg.
Wees nou eerlijk. Zoiets verzin je toch niet...
Foto's
