Edinburgh Vaults

Door: MarleenvM

Geplaatst op Dec 22, 2017

Achter ons horen we het zware ijzeren hek met een harde klap dichtslaan. Een man haalt uit de zakken van zijn lange zwarte leren jas een bos sleutels en draait het hek op slot. Nu kunnen we geen kant meer op. Het enige licht wat we hebben is een schijnsel van de straatlantaarn aan de andere kant van het hek. De gang waar we in moeten lopen is donker.....pikdonker. We zijn nu afhankelijk van het beetje verlichting dat de vreemde man bij zich heeft. 

Het leek zo leuk, een tour door de ondergrondse gangen van de Schotse hoofdstad. Deze Edinburgh Vaults zijn niet altijd dicht geweest. Rond 1800 werden deze gangen vooral bewoond door de laagste sociale klasse van de stad. De gewelven van Edinburgh waren hotspots voor daklozen en voor criminele activiteiten zoals gokcafés, whiskystokerijen en prostitutie. En er zijn verhalen dat bodysnatchers daar 's nachts lijken hebben opgeslagen. Toen er de pest uitbrak werden de tunnels dichtgestort met puin en wie er niet op tijd uit was, zat opgesloten. 

Dit stukje geschiedenis komt nu wel heel dichtbij. We horen alleen het gerammel van de ketting die aan de broek hangt van de man. Die vreemde man is onze gids die ons dit donkere tijdperk laat herbeleven. Maar vooral ook voelen. Al snel laat hij de wetenschappelijke feiten achter zich en gaat naadloos over op geesten. We zullen de aanwezigheid van de entiteiten merkbaar gaan voelen wordt ons beloofd. 

Voordat we verder afdalen waarschuwt hij ons vast dat we zeker niet in paniek moeten raken. Het beetje licht wat hij bij heeft kan uitvallen en we kunnen ijskoude windvlagen gaan voelen. Het bewijs dat de geesten van de overleden mensen nog steeds ronddwalen. Kan ik nog terug?

De man verteld over een weesmeisje waarvan de aanwezigheid vaak waar wordt genomen. Van mij hoeft het niet, ik wil het best geloven op die mooie blauwe ogen van hem. Een hard bewijs heb ik niet nodig. Hoe interessant de verhalen ook zijn lukt het me niet om me te concentreren. Ik vang wel flarden op maar het meeste gaan langs me heen. Behalve die koude stroom lucht die me ineens passeert. Rustig blijven is advies en een stapje opzij doen. In praktijk komt het er op neer dat ik de eerste de beste persoon die bij me in de buurt staat stevig beet pak. 

We gaan verder door de gangen, trappetje op en weer trappetje af. De gids blijft maar verhalen vertellen, het liefst over de mensen die opgesloten hebben gezeten. Regelmatig valt het licht van zaklamp even uit en zo nu en dan krijg ik een koude rilling. Is er dan weer een entiteit aanwezig? 

We naderen een ander hek en niet veel later staan we gelukkig weer buiten. Wel voor de poort van Greyfriars Kirkyard, een van de meest spookachtige begraafplaatsen. Het is pikdonker en er branden maar een paar lichtjes op de begraafplaats zo ’s avonds laat. We moeten even wachten want de gids wil zeker weten dat het veilig is en dat de geesten niet te boos zijn. Ondertussen krijgen we een fotoboek in onze handen gedrukt met afbeeldingen van the Evil Eye. Dit is een soort kneuzing die achter wordt gelaten op het lichaam van degene die de ondergrondse plek bezocht hebben. De meeste kans heb je als je veel koude windvlagen hebt gevoeld. Fijn dat de gids dit nog ff vermeld….ik mag die beste man steeds minder. 

We mogen naar de speciale plek waar de graftombes staan. Of ik daar nu zo blij mee ben weet ik niet maar ik ben in ieder geval boven de grond. En dat is al vele malen beter dan daar onder. Onderweg worden nog even wat feitjes toegeworpen over grafrovers, pestlijders en andere gruwelijkheden. We mogen een graftombe in en mijn boog staat inmiddels wel heel erg strak gespannen. Verhalen over een gewelddadige poltergeist van Mackenzie maken het er niet beter op. En om het helemaal compleet te maken komt er ineens een gedaante de tombe binnen stormen. Mister MacKenzie himself. Het hoogtepunt van de avond, de glimlach op het gezicht van onze fijne gids zegt alles. En ik heb volgens mij een beetje in m'n broek geplast. 

Als ik ’s avonds in bed lig kan ik de hele situatie weer heel nuchter bekijken. De temperatuursverschillen zijn gewoon te verklaren door de hoogtes binnen in de gewelven. In spoken en geesten geloof ik allang niet meer en de gids maakt natuurlijk zelf de zaklamp regelmatig zelf even uit. De locatie leent zich er natuurlijk perfect voor om je van alles te laten geloven. Tenminste dat maak ik mezelf maar wijs. Het is voor mij in ieder geval een betere optie. 

Als ik het licht uitmaak en wil gaan slapen moet ik toch ineens aan the Evil Eye denken. Ik ben helemaal vergeten te checken of er sporen zijn achtergelaten. Zal ik het licht aandoen? Nee, ik ga maar slapen … ik zie het morgen wel.