Staarmaatjes
Santorini
Griekenland
TravelGoom
Staarmaatjes
'Mag ik met je meekijken?'
'Ik doe dat namelijk graag'.
'Elk ochtend en elke avond'.
'Gewoon staren vanaf mijn vaste plekkie'.
'Soms samen met een vrouwtje, vaak alleen maar dat vind ik niet erg'.
'Maar nu jij er ook bent mag ik vast wel even met je meekijken'.
Eindelijk, de storm lijkt voorbij.
Al pesten de laatste donkergrijze wolken nog even de zuidkant van het eiland.
Achter me is het nog te vroeg voor blauw.
Eerst zijn rose en oranje aan de beurt voordat het ochtendgloren definitief laat zien dat het een mooie dag gaat worden.
It's my early morning wake up holiday day.
Elke trip bouw ik er een of twee in.
Ver voor het ontbijt, vlak voor de wekkers en als het even kan gelijk met de haan.
Krakend en met tegenzin het warme bed uit om de zonsopkomst te pakken.
Het kleine lijden van iemand die plaatjes schieten leuk vind.
Maar gelukkig weet ik dat er geen mooiere manier is om wakker te worden in een omarming van stilte met de frisse buitenlucht op de wangen en een kleurendans aan de horizon.
En zeg nou eerlijk: de zonsdondergang van Santorini is wereldberoemd maar wie kent de zonsopkomst?
'Je hebt een mooie dag uitgekozen'.
'De afgelopen dagen was het niets'.
'Elke ochtend zo diep donkergrijs dat het leek alsof de nacht geen zin had om weg te gaan'.
'Zeiknat ben ik geworden'.
'Bijna niets kunnen eten'.
'Ehhh, nu ik het er toch over heb... heb je een stukje brood of zo?'
De giroskraamman parkeert zijn kraam achteruit naar zijn vaste plek wanneer ik ogen wrijvend het hotel verlaat.
Achter hem worden kratten vol verse vis op een kruiwagen naar de kleine markt gereden.
De groentekramen buiten het marktgebouw staan al klaar.
Daarnaast zitten mannen aan de koffie.
Het is hun 'every morning early wake up day'.
De stoom uit de mok in hun grove handen vertelt hoe fris het nog is.
De lantaarnpalen zijn al uit.
Ik heb het gevoel dat ik te laat ben.
Snel vouw ik me in de Seicento en rijdt richting Oia.
The place to be for a perfect sundown.
The place I wanna be for a great sunset.
'Dank je voor het stukje brood'.
'Als er geen bezoekers zijn is het leven zwaar hier'.
'Dan zit de knorrende maag het wegdromen in de weg'.
'Dat doe ik graag, dat wegdromen'.
'Kijken en luisteren en af en toe sociaal meewoefen met een van de dames beneden'.
'Je moet wel contact blijven houden he'.
'Bovendien wordt ik binnekort voor de 93e tot de 98e keer pappa'.
'En dat ondanks het castratieprogramma van de plaatselijke zwerfhondenvrijwilligers'.
'Ze hebben mij nog niet tussen de benen gepakt, haha'
'Ze denken vast dat ik alleen maar een dromer ben'.
'Yeah, dream on...'
Ik parkeer de auto op een plek waar ik dat al eerder heb gedaan.
Tussen de smalle straatjes zoek ik de lege boulevard op.
Daar opent Santorini's overweldigende kratermond zich weer voor me.
Dat doet ze dagelijks een paar keer maar elk moment en elke plek is weer anders.
Ik dwaal wat door de lager gelegen straatjes en houd stil bij een muurtje waar ik even lekker op kan leunen.
Iets verderop zit een hond op een muurtje.
Een van de vele zwerfhonden op het eiland vermoed ik.
Hij lijkt met hetzelfde doel als ik de verte in te staren.
Doch hij staat langzaam op en loopt als een koorddanser over de kleurrijke muurtjes in mijn richting.
Voorzichtig, zonder mijn een blik te gunnen, gaat hij op een paar meter naast me zitten.
Samen staren we zwijgzaam naar de zonnestralen die beetje bij beetje de grijze wolken het eiland afduwen.
Een stiekeme blik verraad dat hij het broodje kaas in mijn hand al heeft gezien.
Ik geef hem een stukje, voor even zijn we staarmaatjes vandaag.
'Goed, sorry dat ik even wat afdwaalde'.
'Ik staar nog even met je mee en dan moet ik gaan'.
'Even een plekkie zoeken om het rechterpootje omhoog te doen'.
'Dat weten de dames me straks ook weer te vinden haha'.
'Ik wil graag de 100 halen dit jaar'.
'Tja, Santorini, het een na beste eiland voor een dromerige zwerfhond als ik'.
'Alleen Lesbos schijnt beter te zijn'.
'Stikt er van de teefjes...'
Foto's
