Nikos, Thea en de Ouwe Blonde..., Santorini Airport
Santorini
Griekenland
TravelGoom
Nikos, Thea en de Ouwe Blonde..., Santorini Airport
Het is een kleine 40 meter maar genoeg om er het heen en weer van te krijgen.
Je hoort hem net niet zuchten doch zijn licht gebolde wangen vertellen genoeg.
Nikos moet werken, even flink aan de bak en dat moet hij twee keer per dag.
Gelukkig is hij niet alleen.
Iets verderop geldt voor Thea hetzelfde.
Haar hakken klinken met regelmaat over het linoleum tussen ticketloket en kiosk.
Alleen die Ouwe Blonde, ze heeft geen naamkaartje, mag het rustiger aandoen.
Gedwee stapt ze in haar leren zetel om de tickets en paspoorten van de reizigers te registreren.
Met zijn drieen runnen ze het vliegveld van Santorini.
Ze zijn kansloos tegen het snelle ongeduld van de reizigers.
Hoewel het nog een kleine anderhalf uur duurt voor het vliegtuig opstijgt heerst er haast.
Thea hoort het belletje bij de kiosk maar ze kan niet weg.
Er is iets met de tickets van het gezin dat bijna met de neus tegen het glas van het ticketloket staat.
De computer bepaalt het tempo en Thea laat zich niet gek maken.
Bij de kiosk staan twee dames met een postuur die je gerust 'kioskeritus' kunt noemen.
Het chocola al in de hand maar Thea's hakken blijven nog even stil.
Nikos zijn zachte zuchten niet.
De bagage moet worden ingenomen en gecontroleerd.
De Ouwe Blonde verzorgt de label maar Nikos mag tillen.
Koffer op de band, snel naar zijn stoel en een ernstige blik op de monitor.
Dan is de volgende aan de beurt en kan Nikos verder met zijn ochtendgymnastiek.
Na een koffer of tien wenkt hij.
-'You come', wijst hij.
Ik heb mijn rugzak al bij Nikos ingeleverd en mag met hem mee.
Samen met een achttal anderen die hun bagage reeds kwijt zijn.
We volgen Nikos braaf naar de andere kant van de hal.
Achter ons klinken inmiddels de hakken van Thea.
Routinieus handelt ze de chocoladerepen bij de kiosk af.
Haar aanwezigheid daar werkt als bijen op honing.
Een ieder die doorheeft dat Thea straks weer bij het ticketloket gaat zitten bestelt snel een snaai of een slok.
Thea wandelt daarna rustig terug.
Ze knikt even naar de Ouwe Blonde die, misschien bewust, het tempo laag houdt.
Elk paspoort lijkt ze uit haar hoofd te willen leren en de rij voor haar groeit.
Het deert haar niet want ze weet dat zij het tempo voor Thea en vooral Nikos bepaald.
Nikos zegt niet veel, hij wijst vooral.
Op het bord van de EU-bepalingen t.o.v. de handbagage.
Hij verdwijnt even terwijl we onze riemen en sieraden af doen.
Snel komt hij met twee douane-beamten weer terug.
Het spel met veel te grote handtassen in veel te kleine bakjes begint.
Het piepen van de poort is standaard zodat de douaniers onze lichamen met hun detecterende massagestaaf afspeuren.
Nikos bedient de knoppen en komt op adem achter de monitor.
We mogen allen door naar de gate.
De blauwe pakken verdwijnen uit beeld en Nikos loopt terug.
Dwars door de rij voor de Ouwe Blonde.
De volgende koffer gaat weer op de band.
En zo gaat het nog even door.
Tot Thea klaar blijkt en de rol van Nikos bij de douanecontrole overneemt.
De Ouwe Blonde verlaat haar plek als de laatste passagier is ingecheckt.
Ze pakt haar Griekse roddelblad en verstopt zich laag achter het venster van het ticketloket.
Nikos en Thea maken de klus af.
De gate op Santorini airport is meteen gate 3 t/m 6 met enkele meters tussen de deuren.
Als de rotoren van het vliegtuig normaal praten onmogelijk maken mogen we door gate 5 naar buiten.
Thea controleert en scheurt de vliegtickets.
Nikos fungeert als portier in de 10 meter tussen gate en bus.
Ik dank hem met een knik en een zacht 'efgaristo' als ik instap voor het korte stukje naar het vliegtuig.
Twintig minuten later wordt Santorini langzaam kleiner.
Het vliegtuig draait langs de kust richting noorden.
Onder ons is het vliegveld te zien.
Ik druk mijn neus tegen het venster en stel de ogen scherp.
Er staan twee stipjes naast de startbaan.
Ze lijken ons uit te zwaaien...
Foto's
