Santorini Storm
Santorini
Griekenland
TravelGoom
Santorini Storm
Chinees vuurwerk?
Zou kunnen.
De onweersklappen zijn er hard genoeg voor en de Chinezen hebben ook al bezit genomen van dit eiland.
Twee bussen vol zelfs en verder een licht sjagerijnige grote blanke als enige toerist op het stormachtige Santorini.
Dat sjagerijnige maakt de Chinezen niet uit.
Om de een of andere reden willen ze allemaal met me op de foto.
Fijn als je een alternatief hebt om je SD-kaartje vol te schieten.
Ik kom hier echter voor de wereldberoemde zonsondergang van Santorini.
Met de donkere luchten, regenbuien en donder zonder bliksem is de zonsondergang er zo'n beetje de hele dag maar nogal eentonig.
Ik ga op zoek.
Op zoek naar mijn lach vandaag want om als sjagerijn over dit eiland rond te struinen gaat me nergens brengen.
Ik mag nog 1 keer lelijke woorden roepen als ik de regen tegen mijn hotelkamerraam aan hoor slaan.
Dan hup waterproof naar buiten, het busstation is 5 minuten lopen.
Ik ga de zuidkant van Santorini opzoeken, Akrotiri wel te verstaan en nog preciezer de 2000 jaar oude opgravingen die er onder een groot dak te bezichtigen zijn.
Fijn dat er ook nog indooractiviteiten zijn op dit eiland.
Het kaartje kost 3 duppies en de rit duurt een dikke 20 minuten.
Die tijd geeft de weergoden mooi de kans om de waterkraan dicht te draaien.
De storm loeit voluit zodat ik me onder een haag van fluitende eucalyptusbomen naar de ingang van het archeologisch hoogtepunt mag begeven.
De bus heb ik dan al uitgezwaaid en daar krijg ik snel spijt van.
'Closed because off maintenance till the 1st of april', staat er op een groot bord.
Met windkracht 8 in de rug scheld ik in 3 talen omdat ik wil dat iedereen op Santorini het weet.
Tegen de wind in schelden is net als er tegen in plassen, daar krijg je vooral zelf veel last van.
Goed beste storm.
Je teistert me al 2 dagen maar nu maak je me nieuwsgierig.
Ik schat in dat je flink tegen de zuidkust aan het opbonken bent.
Nu het een uur duurt voordat er een bus komt en de regen even pauze neemt ga ik met alle plezier kijken wat je allemaal aan het slopen bent.
Ik ben trots op de vrolijkheid die plotseling in me op komt borrelen.
Akrotiri heeft een aantal barretjes aan het water staan, als de golven tenminste niet al hebben huisgehouden.
Wat foto's van de ravage zou ik een aardige compensatie vinden voor een gebrek aan zonsondergang.
Ik zou het bovendien mijn eigen archeologisch vindplaats kunnen noemen ook.
Ik ga er zowaar bijna van huppelen en ben snel op de plek waar een strand zou kunnen zijn.
De hoge golven worden ver voor het strand gebroken.
Toch razen ze afgevlakt nog even door tot de veranda's van de barretjes hun definitieve eindpunt wordt.
Waar normaal een wandeling voor de eettentjes langs mogelijk moet zijn is het nu een uitdaging om goed getimed van veranda naar veranda te spurten.
Er is geen leven te bekennen dus vind ik mijn uitdaging in dit 'spel zonder grenzen' met de golven als vijand.
Wonderlijk genoeg haal ik droogvoets de opgang naar het dorp waar ik bij het eerste de beste huis een Chinees stel tegen kom.
Ze staan op het dak van het huis dat vermoedelijk alleen in de zomer bewoond wordt.
- 'Hello Sir'.
- 'Hi', antwoord ik semi-vriendelijk.
- 'Nice storm'.
Ik knik.
'Come, let's make a picture here', nodigt de dame van het stel me uit.
Chinezen zijn voorspelbaar.
Ik weet wat gaat komen, zet mijn meest stormachtige gezicht op en kan met manlief in het fotoalbum.
Geen idee waarom ik er aan meedoe maar ik gun de goedlachse oosterlingen hun 'big white man with big white stormy waves-photo' van Santorini.
Het is een korte scene.
Via het kleine stranddorp loop ik terug naar de bushalte.
Het druppelt zachtjes doch eucalyptusbomen bieden prima schuilplaatsen.
Ik wacht en ik wacht, de tijd voorbij en met langzaam opborrelend ongeduld.
Inmiddels een half uur overtijd en geen bus.
Ik weet genoeg, laat me de eucalyptus uitwaaien en zet voet naar het 2 kilometer verderop gelegen hoofddorp.
De honger klopt aan en de heenreis toonde me een winkeltje die ik nodig zal hebben om te voorkomen dat de maagsymphonien de stormwind overstemmen.
Met de kraag in de nek klim ik rustig omhoog.
Schelden doe ik niet meer.
Dit is de Santorini-storm en die gaat vandaag niet meer liggen.
Geen bus, gesloten museum of windkracht 8 die mij uit balans gaat brengen.
Waar de tegenwind ook vandaan gaat komen, ik zal hem trotseren.
De winkel vind ik.
De bushalte ook.
De bus vindt mij niet.
Met een broodje en een fanta zit ik op het trappetje voor de mini-supermarkt.
De shophond zoekt ook een verzetje en komt braaf naast me zitten.
De donder zonder bliksem is terug.
Het regent pijpenstelen maar de brede winkelluifel beschermt me.
Al twee keer heeft het meisje achter de kassa voor me gebeld.
'De bus is er over een half uur', verzekerde ze me.
Dat is nu ruim een uur geleden.
Na haar tweede telefoontje begon haar zin 'the bus should be...'.
Storm op Santorini betekent geen bus op Santorini.
Ik wacht de hevige stortbui af en ga dan lopend terug naar mijn hotel in Thira, ca. 11km verderop.
Ik zal winnen vandaag.
En dan, als ik het laatste stuk brood aan de hond heb gegeven, komt een groen gevaarte om de hoek.
Een kleine 3 uur heb ik gewacht, al opgegeven en het alternatief geaccepteerd.
Maar daar is de bus.
Met een glimlach stap ik in en zoek mijn plek.
De bus rijdt door naar het strand van Akrotiri en zal dan omdraaien.
Maar nog voordat ze daar is wenken 4 wanhopige armen naar haar.
Het Chinese stel staat van top tot teen doorweekt langs de weg.
Ze mogen mee ondanks de waterstralen van hun lichaam.
'Hi', klinkt het zachtjes als me zien zitten.
Ik zeg niets en buk naar mijn cameratas.
'Let's make a picture here', klinkt het sarcastisch door mijn hoofd...
p.s. met die zonsondergang is het later meer dan goed gekomen...
Foto's
