Déjá Vu

Door: JMoerkens

Geplaatst op May 28, 2014

Het huilen staat me naderbij dan het lachen. Hoe kon ik zo stom zijn?! De hele reis ben ik gefocust, misschien zelfs wel geobsedeerd door het maken van mooie foto’s. Elke avond op bed kijk ik op mijn camera vol trots alle foto’s terug. En nu? Nu heb ik door één verkeerde knop in te drukken per ongeluk al mijn foto’s gewist. Allemaal.

Melancholisch memoreer ik hardop elke foto die me te binnen schiet, en die ik nooit meer terug zal zien. “Oh nee dus ook die foto van die ezels! En die foto van mij samen met die aardige man van dat restaurant! Oh en dat grappige zwerfhondje in Rhodos-stad!”. Bij elke foto die me te binnen schiet word ik verdrietiger. Zelfs een beetje angstig! Hoe kan ik er nu nog voor zorgen dat ik al deze geweldige momenten nooit vergeet?! Ik zie maar één mogelijkheid om mijn vakantie nog iets van zijn glans terug te geven. Mijn reisgenoot voelt de bui al hangen. Het moet en het zal: Ik ga elke foto die ik verloren ben opnieuw maken. Zonder uitzondering! De oorspronkelijke plannen voor de dag worden geschrapt en we stappen de huurauto in.

We volgen de exacte routes die we eerder gevolgd hebben, en ik stap uit om exact dezelfde foto’s te maken die ik eerder heb gemaakt. Hetzelfde restaurant wordt aangedaan voor een lunch. Dezelfde ruïnes worden bezocht. Dezelfde straten worden doorgelopen. Ik bezoek het prachtige dorp Lindos voor een tweede keer, betaal zelfs een tweede keer entree om de oude stad bovenop de berg te fotograferen. Mijn reisgenoot ziet inmiddels de waanzin van de situatie in en wacht rustig af tot ik terug ben. Nadat ik de entree betaald heb ren ik als een gek langs de ruïnes, ondanks de hitte. Het zweet gutst over mijn lichaam, maar ik ren door. Mensen kijken naar me alsof ik rechtstreeks uit een psychiatrische inrichting ontsnapt ben. Als een dolle stier ren ik van ruïne naar uitzichtpunt, om daar vervolgens binnen een enkele seconde de foto te maken die ik nodig heb. En door! Geen tijd te verliezen, want het hele eiland moet nog in de herhaling! Waar anderen rustig de schaduw opzoeken of minutenlang genieten van hun uitzicht, raas ik hevig hijgend aan ze voorbij…

Wanhopig zoek ik naar die ene zwerfpoes die ik eerder zo leuk fotografeerde op een muurtje. “Poes poes! Kom dan! Waar ben je nou?!”… En dan ineens is er dat moment. Het moment dat ik me ineens realiseer waar ik mee bezig ben. Dit is pure slapstick. Dit slaat nergens op, dit is kansloos. Gênant zelfs. Alsof ik rechtstreeks uit een psychiatrische inrichting ben ontsnapt. Mijn reisgenoot kon de hele situatie al niet serieus nemen, maar ik neem mezelf nu ook niet meer serieus. Toch maken we de dag af zoals ik het gepland heb, we rijden de volledige route over het eiland. Het slapstickeffect werkt op onze lachspieren.

Inmiddels is het 7 jaar later. Ik ben blij met elke foto die ik die dag gemaakt heb ter herinnering aan het heerlijke eiland Rhodos. Die ene dag was achteraf misschien wel de leukste dag van de vakantie door het plezier wat we in de waanzin hadden. En… hoewel ik het grappige zwerfhondje in Rhodos-stad niet teruggevonden heb die dag, weet ik nog exact hoe hij eruit zag, en heeft hij het nu wel tot de website van Columbus geschopt in deze blog. Het ultieme bewijs dat hoe geweldig foto’s ook kunnen zijn, de echte herinneringen minstens even sterk zijn.