We zijn halverwege onze roadtrip in Griekenland en verblijven in een hotel in de buurt van Kyparissia. Na een goede nachtrust besluiten we op zoek te gaan naar een geocache, genaamd de watervallen van Neda. Volgens de Griekse mythologie is de waternimf Neda hier geboren in het meertje en het zou prachtig moeten zijn. Geocachen is een fantastisch middel om op de mooiste onverwachte plekken te komen en wij maken daar tijdens onze roadtrips vaak gebruik van. Voor meer informatie over geocachen kan je terecht op www.geocaching.com.

De route naar de watervallen blijkt lastig, vooral omdat de bewegwijzering summier is en de kaart niet gedetailleerd genoeg is. De weg loopt het binnenland in en we rijden opnieuw in de bergen. Uiteindelijk lijkt de door ons gekozen weg dood te lopen in het centrum van het bergdorpje Pletania, maar we rijden - onder de nieuwsgierige blikken van de dorpsbewoners - toch langzaam door over het marktpleintje. Die starende blikken zorgen voor een ongemakkelijk gevoel bij ons. Blijkbaar komen er niet vaak auto’s over het plein. Dan blijkt de smalle weg aan de andere kant van het plein gelukkig weer door te lopen en komen we bij een stenen toren op een hoge rotspunt. De toren blijkt omringt te zijn met een klein openluchttheater en een terras, waar we genietend van het uitzicht wat drinken en en passant meteen de weg vragen. We blijken ongeveer een kilometer van de waterval af te zijn, ongeveer 10 minuten rijden met de auto. Dat is dichterbij dan we dachten! Deze laatste kilometer blijkt echter niet geasfalteerd te zijn maar te bestaan uit een smal rood zandpad met stukken en stukjes naar beneden gevallen rotsblokken. En daarbij loopt de weg met vele haarspeldbochten erg steil naar beneden! Die 10 minuten wordt met ons simpele huurautootje een half uur, maar dan zijn we op een open grindplaats waar je de auto kan parkeren.

We stappen uit, doen de auto op slot, pakken onze zwemspullen en beginnen aan de wandeling. Over het smalle zanderige pad bezaaid met stenen gaat het omhoog en omlaag, naar links en naar rechts met overal om je heen de hoge beboste groene bergen. Het water van de rivier de Neda hoor je de hele tijd stromen en af en toe kan je er ver beneden je een glimp van opvangen. Uiteindelijk duurt het toch zo'n 20 minuten voordat de waterval in zicht komt. Het blijkt nog mooier dan we verwacht hadden, de mystieke sfeer, het azuurblauwe water en de mooie waterval. Je kan je gemakkelijk voorstellen dat op zo'n plek een mythe geboren wordt. We verlangen naar onze zwempartij en stappen het water in. IJs- en ijskoud!! Vader en dochter durven het aan om - volgens voorbeeld van een paar Griekse jongeren - hoog vanaf de rotswand in het meertje te springen. Moeder en zoon doen het wat rustiger aan.

Na een half uurtje besluiten we het water te volgen en klauteren via de gladde rotsen en door het ijskoude water met behulp van aanwezige touwen naar beneden tot aan de rivier. Ook volgen we even later een klimpad omhoog. Daar blijkt een kapelletje uit de rotsen gehouwen te zijn en via een tweede klimpad nóg een waterval met meertje. Eigenlijk is deze tweede waterval nog mooier dan de eerste, alleen is het hier veel drukker met zwemmende mensen. Het zijn duidelijk allemaal locals want er wordt wat afgekletst in het Grieks. De geocache die hier verstopt ligt en waardoor wij wisten dat de waterval bestond, is vrij snel gevonden. We schrijven ongezien onze naam in het logboekje en wandelen, klauteren en klimmen weer richting auto.

Het terugrijden duurt nog langer dan de heenweg, doordat we bewust de andere kant op rijden dan waar we vandaan kwamen. Ook via die kant zou je namelijk de waterval moeten kunnen bereiken, dus moet je zo ook naar de kust terug kunnen rijden. En weer gaat de route via zigzaggende wegen die omhoog en omlaag gaan, die slingerend naar het oosten gaan terwijl jij naar het westen wilt en uiteindelijk toch min of meer de goede kant op gaan, die eerst geasfalteerd zijn en dan plotseling grindweggetjes worden, dwars over met witte stenen geplaveide dorpspleinen met starende dorpsbewoners, door kloven en over bergtoppen richting de kust. En dan herkennen we de kustweg waar we gisteren overheen gereden zijn.

Moe in de benen van ons avontuur besluiten we in Kyparissia nog snel het kasteel te bekijken en een hapje te gaan eten bij een restaurant aan het strand. Dan rijden we weer naar ons hotel en nemen we voor de laatste keer een duik in het lekkere zwembad want morgen gaat de reis weer verder richting Olympia.