Mylopotamos !!
Kythira
Griekenland
Eriwil
Mylopotamos !!
Vanmorgen worden we wakker gemaakt door de vogeltjes die er lustig op loszingen. Alhoewel er genoeg bewolking in de lucht zit, belooft het weer een mooie dag te worden, het is aangenaam warm en de zon piept voorzichtig tussen de bewolking om door.
We hadden gisteren het plannetje gemaakt om vandaag naar het Byzantijns Museum te gaan, hier 5 minuten vandaan. Er schijnen zich daar prachtige dingen te bevinden, waar we benieuwd naar zijn. Maar goed, als we aankomen is het museum gesloten (het zou elke dag behalve zo en ma open moeten zijn van 8.30–15.00). Alsof het universum vindt dat het weer te mooi is om een museum te bezoeken. Okay, okay, we gaan al.
Uiteindelijk belanden we eind van de ochtend in Mylopotamos, een dorpje aan de westkant van het eiland. Een gezellig dorpje, kerkje, pleintje, kafeineon, typisch ‘van hier’. En ook hier weer zo’n leuk winkeltje, net even verderop. Vrouw, oorspronkelijk uit Tinos, schildert, man, oorspronkelijk uit Athene, maakt sieraden en daarnaast kopen ze nog wat andere leuke (Griekse) dingen in. Ze wonen hier nu 12 jaar, werden ooit verliefd op deze omgeving en zijn nooit meer weggegaan.
Ze straalt als ze over het leven op Kythera vertelt en wij proberen er een beetje achter te komen wanneer het de beste tijd is om terug te gaan om lange wandelingen te maken (daar vinden we het nu een beetje te warm voor), maar dat valt nog niet mee. November is regenachtig, maart ook, oktober zou perfekt zijn … Pasen is het helemaal … nou ja, we zien nog wel eens. Het blijft in ieder geval erg leuk van om die enthousiaste ‘eilanders’ te ontmoeten.
Tja, en nu we hier toch zijn, ‘moeten’ we natuurlijk de kloof in. Daar schijnt het mooiste stukje Kythera te liggen, een gebied met watervallen en oude watermolens. Volgens ons wandelboekje is de tocht erheen ‘zwaar’ vanwege het klimmen, klauteren, loszittende stenen en het oversteken van beken. Nou ja, we zien wel, we kunnen altijd nog terug toch ?
En zo beginnen we onze tocht. Al na 10 minuten staan we oog in oog met de eerste waterval, wow, wat een plaatje! Prachtig helder, haast groen water, als dit de voorbode is, belooft het nog wat te worden.
We klimmen en klauteren verder, het pad is in redelijke staat, het valt eigenlijk alles mee. Het oversteken van de beek is goed te doen, al is het wel even oppassen, het is glibberig en uiteraard nat.
Geen idee meer hoe lang we er over gedaan hebben, maar uiteindelijk komen we in een gebied met ruines van watermolens, twee prachtige oude bruggen en watervalletjes. Het lijkt het paradijs wel, wat is het hier schitterend ! Wat een pareltje ! De schittering van de zon in het water, wat alle varianten van groen en blauw lijkt aan te nemen. Het gekletter van de watervallen. Het dartelen van de libelles. En dan een lekker verkoelend briesje om het zweet van het geklauter te doen drogen … Fantastisch !
Als we na een flinke klim weer boven staan, zijn we er nog stil van, niet alleen van de klim (die redelijk steil was), maar ook van het mooie wat we gezien hebben. Je hebt echt geen idee wat je te wachten staat in Kythera als je met de ferry aankomt en alleen het kale landschap achter Diakofti ziet!
In Mylopotamos duiken we gelijk het terras (stoeltjes op de stoep) op voor een ijsje. Aan de overkant wordt er flink gekibbeld tussen de eigenaresse (?) van de taverne en een oudere heer. Geen idee waar het over gaat, maar het gaat er hard aan toe. Duidelijk twee verschillende meningen en de een doet niet onder voor de ander.
Dan komt er van een afstandje een oude man aangelopen met een enorme bos bloemen in zijn handen. De romanticus van het dorp! Met z’n tandeloze ‘bekkie’ lacht hij naar me als ik een foto wil maken.
Uiteindelijk geeft hij de bloemen af in de taverne en gaat hij naast ons zitten op de stoep. Hij wil niet aan de overkant zitten, daar maken ze ruzie, zo vertelt hij ons in perfekt Engels. Huh ? Engels, zo’n oud baasje ? Soms kan iemand van 25 jaar oud hier nog geen woord Engels. Even later komt er iemand van de overkant (die het geruzie zat is) erbij zitten, ook hij spreekt Engels en legt uit waar het meningsverschil over gaat.
Mij verbazend over het feit dat de heren zo goed Engels spreken, schiet het me weer te binnen. Misschien mensen die ooit geëmigreerd zijn en nu teruggekeerd zijn ? Ik knoop een praatje aan en ja hoor, de oude baas met de bloemen is naar Australië gegaan en de andere in beginsel ook, maar is later doorgegaan naar Chicago. Ik vraag ze hoe oud ze waren, de ‘Amerikaan’ was 15 jaar, als jochie naar Australië met de boot, 34 dagen onderweg. Na de oorlog, er was toen niets meer hier en om uitzending naar Korea te voorkomen. De ‘Australiër’ ging met het watervliegtuig en deed er 8 dagen over. Avontuurlijke verhalen komen bij beiden boven en beiden praten ze zo door elkaar dat ik ze soms geen van beiden kan verstaan. Toen ze aankwamen viel het allemaal niet mee, ze spraken de taal niet. Overdag werkten ze in de horeca en ’s avonds gingen ze naar school. Na een half jaar spraken ze de taal perfect. De ‘Amerikaan’ verblijft jaarlijks een half jaar in Chicago (waar zijn kinderen en kleinkinderen ook wonen) en het andere half jaar in Kythera. Van de ‘Australiër’ weten we het niet, hij kwam niet altijd even goed boven de ‘Amerikaan’ uit. Hij vertelt ons wel, ‘I was born here (in Kythera) and I want to die here’. Heel bijzonder om zo een klein stukje uit een levensverhaal te horen van twee emigranten die nu dus weer regelmatig terugkeren. (En grappig om te zien hoe Amerika en Australië doorwerken in deze mensen …)
Foto's
