Chora
Kythira
Griekenland
Eriwil
Chora
Wat een prachtig eiland ! Langzamerhand wordt het duidelijk waarom veel mensen zo enthousiast zijn over Kythera. Aan het eind van elk weggetje, achter elk bochtje lijkt zich wel een verrassing te ontvouwen. Soms een mooi vergezicht, een lief kerkje, een klein dorpje of gewoon … iets moois. De mensen zijn duidelijk gek op hun eiland, als je iemand vraagt of ze hier vandaan komen, gaan de ogen glimmen en antwoorden ze met een trots ‘ja’. Erg leuk om te zien. En ook het eten, tot op heden zijn we zeker niet teleurgesteld, je kan hier erg goed eten. We hebben een heel lijstje van Andreas gekregen en na contact met Anita (van Xenonas Fos Ke Choros) is ons lijstje alleen maar groter geworden. En we zijn hier nog maar een paar dagen…
Vandaag gaan we richting ‘het zuiden’, nu zitten we daar zelf ook, dus ver hoeven we niet. We rijden eerst naar Chora, de hoofdstad van het eiland. We moeten namelijk onze ferry tickets nog betalen, anders vervalt de reservering. Het kantoortje is niet moeilijk te vinden. Chora is niet groot en ziet er leuk uit. Overal leuke doorkijkjes, van die ‘ansichtkaartdoorkijkjes’ zeg maar. Rondom het centrale plein is het een gekrioel van auto’s, geen idee welke functie Chora precies heeft, want Livadi (zuid) en Potamos (noord) zijn de economische centra van het eiland met alle winkels die je maar nodig hebt. Het lijkt erop dat Chora een soort bestuursfunctie vervult met een rechtbank, ‘gewone’ bank, gemeentehuis, postkantoor, etc. (Hopelijk heb ik het bij het rechte eind :-)).
We doen een rondje, vanaf het centrale plein kan je doorlopen naar het kasteel, wat hoog boven Chora uitsteekt. In Chora zijn er een aantal superleuke winkeltjes, van een winkeltje van iemand die zelf prachtige sieraden maakt tot Stavros, die de lokale produkten (o.a. olijfolie, honing, gebakken zoetigheden en faturada (soort likeur)) verkoopt. Met plezier laat hij ons twee soorten faturada proeven, vooral de zoete variant is erg lekker. Ook hij is trots op zijn eiland en vertelt ons over de enorme emigratiegolf naar Australië net na WOII. Hij heeft er prachtige kaarten van staan, mensen met een verwachtingsvolle, maar ook weemoedige blik in hun ogen en met de koffer in de hand, soms ook gewoon nog jonge jongens. Volgens Stavros zijn ze allemaal rijk geworden en keren velen nu terug voor een aantal maanden per jaar.
We kijken even rond in Kapsali (de haven van Chora) en rijden daarna door naar het strandje Chalko, een soortgelijk strandje als gisteren, maar ietsje makkelijker bereikbaar (de weg erheen is beter) en er liggen grotere keien. Maar gewoon heerlijk, lekker verkoelend water en een prachtig baaitje. Super, ’s morgens wat ondernemen en dan ’s middags lekker afkoelen op een strandje, dat is het betere leven.
Op de terugweg stoppen we even bij de brug van Katouni. Hier kijken we op uit door het raampje van de badkamer en ongemerkt zijn we er al een aantal keren overheen gereden. De brug dateert uit 1826 (toen de Engelsen het eiland bestuurden) en heet ook wel de ‘brug der liefde’. De gouverneur was namelijk verliefd geworden op een meisje uit Katouni en besloot een brug in de buurt van haar huis te bouwen, zodat hij, tijdens het toezicht op de bouw, veel bij haar in de buurt kon zijn. Of de liefde wederzijds was, vertelt het verhaal niet.
’s Avonds rijden we terug naar Kapsali om daar bij Xutro te gaan eten. Aanradertje van Anita en inderdaad, het eten was heerlijk ! In Kapsali is er trouwens ook een heel leuk winkeltje, het heet ‘follow your art’. Twee zussen die de mooiste dingen maken, keramiek, maar ook sieraden en andere leuke, maar vooral mooi en uniek. Een aanrader voor als je daar in de buurt bent. Ook hier komt het gesprek weer al snel op de economische malaise waarin het land verkeert. Als we vragen wat ze er hier op Kythera van merken, geeft ze aan dat het hier in vergelijking met Athene wel meevalt. Daar gaan heel veel ondernemingen failliet en verliezen duizenden mensen hun baan. Hier wordt vooral de benzine (1,86 per liter ongelood !) en het eten uit de supermarkt duurder. Volgens de eigenaresse is er maar één oplossing, terug naar een primitievere samenleving. Niet iedereen in de dienstensector laten werken, maar terug naar ‘moeder aarde’, om het maar even zwart-wit te zeggen. De eigenaar van Orato in de Peloponnesos was dezelfde mening toegedaan. Griekenland zit in een lastig parket, dat is ons inmiddels wel duidelijk. We doen dan ook ons best om de lokale economie een beetje te stimuleren en kopen ons gek aan souvenirs … en ijs … ;-)
Foto's
