Ik moest ervoor langs een slaapplaats van een zwerver, die een deel van zijn kleren op de grond voor zijn tent had gegooid, maar eindelijk heb ik hier op de Strefi heuvel gevonden wat ik zocht. Mijn Athene.

(Vergroot de foto, zodat je de gehele panorama ziet)

In de verte zijn de restanten van de oudheid nog zichtbaar. Iedere Griek kent nog steeds een aantal mythologische verhalen, maar in het dagelijks leven speelt de oudheid geen rol meer.

Die hoge berg links is LIkavittos, daar waar de meeste toeristen heengaan om de zonsondergang achter de Acropolis te zien. Toeristen zijn belangrijk voor de stad, maar toeristen gaan vaak niet verder dan hartje centrum en zien Athene als een verplichte stop-over richting één van de eilanden. En dat terwijl de stad zoveel meer te bieden heeft. Denk aan het nieuwe en moderne Stavros Nachios Cultural Centre, de anarchistische wijk Exarchia, de romantische wijk Kifisia en Glyfada, de chicste wijk van Athene.

En op de voorgrond, recht in je gezicht, staat deze paal vol graffiti. Atheners maken van hun hart geen moordkuil en graffiti is de manier voor jongeren om hun mening over allerlei zaken te geven. Demonstraties vinden hier nog bijna dagelijks plaats. En dan heb ik het nog niet gehad over de multiculturaliteit van Athene, waar steeds meer vluchtelingen en migranten hun thuis vinden.

Iemand heeft eens gezegd, Athene is oud en modern, traditioneel en progressief, gritty and gleamy. Dat is mijn Athene.