Onze nieuwe beste vriend... voor één ochtend

Door: Sjoerd

Geplaatst op May 3, 2010

Net zoals gisteren en de dag ervoor zal het ook vandaag tergend warm worden. Als we vertrekken ligt achter ons de bekende Géant de Provence te wachten op de vele fietsers, die ook vandaag weer een poging zullen wagen om deze kolos te bedwingen. Wij doen dit te voet en bij lange na niet tot aan de top. We beklimmen deze Mont Ventoux slechs zo'n 400 meter en enkel en alleen om te genieten van de natuur om ons heen, en van de zonsopkomst die nog moet komen op deze nu al heerlijke ochtend.

Vertrouwende op onze ogen, ons richtingsgevoel en de enkele dagen eerder in Bédoin gekochte topografisch kaart, lopen we eerst het dal in wat we de afgelopen dagen al vanaf ons terras hebben bewonderd. Dit niet eens zo zeer vanwege het natuurschoon, maar meer vanwege de heerlijke rust die het uitstraalt. We wandelen tot we bij een minuscuul gehucht aankomen. De oude en verstofte Franse huisjes worden nog niet geraakt door het zonlicht, welke inmiddels langzaam over de bergflank naar beneden kruipt. De bewoners slapen nog, hun honden niet.

Met een luid geblaf rennen er drie op ons af. De stand van hun oren verraadt dat er weinig kwaads in zit en het wordt dan ook eerder een enthousiaste begroeting dan dat we hier van het terrein worden verjaagd. Nog wat gespring en wat geblaf later vervolgen we onze weg. Twee van de honden nemen hun positie weer in op een trap voor de entree van een van de woningen. De overgebleven hond loopt voor ons uit het erf af, en sprint vervolgens een lavendelveld in.

Kort daarna staat het dier weer recht voor ons, oren overeind, een staart die onrustig op en neer kwispelt, wachtend op wat wij gaan doen. Ongevraagd loopt ze eerst achter ons aan, dan een stukje naast ons en vervolgens gaat de sprint er weer in en is ze verdwenen. Krap een minuut later verschijnt haar kop tussen de struiken en danst ze weer om ons heen. Langzaam wordt het duidelijk dat we deze opgedrongen extra vrolijkheid niet zomaar kwijt zullen raken.

De hond lijkt de route die wij hebben uitgestippeld te kennen en loopt fier voor ons uit. Na enkele kilometers is ze er toch weer vandoor en eerder verwonderd door haar afwezigheid dan door het uitzicht dat we vanaf de berg hebben kijken we om ons heen. In korte tijd heeft ze zich onmisbaar gemaakt, althans... voor ons gevoel.
Vanaf een aangrenzend pad staat ze stil naar ons te kijken, wetende dat we haar zochten. Het pad dat ze in wilt lopen staat alleen niet in de planning, volgens de kaart zou hier zelfs geen pad moeten zijn. Niet de moeite om dit een dilemma te laten worden besluiten we de hond te volgen.

De kaart heeft gelijk, het is geen pad. Na een honderdtal meters wordt het zand verruild voor stenen wat vervolgens over gaat in een rotsplateau. We betreden een schacht die in de loop van vele jaren is ontstaan door het stromende water van de soms zeer heftige buien die er hier vooral in het voor- en najaar zijn, en natuurlijk van het smeltwater door de neerslag in de winter. Het is een nauwe doorgang van soms niet meer dan een halve meter, de wanden steken aan beide zijdes zes tot tien meter boven ons uit en het weerkaatsen van het zonlicht hierop geeft het gesteente een prachtige glans mee. Ook de verkoeling van deze omgeving kunnen we wel gebruiken daar de ochtendzon onze bleke huiden al behoorlijk in de armen sloot.

Uit de schacht komen we aan op een punt vanaf waar we een formidabel uitzicht hebben over de streek. We zien in de verte het huis waar we verblijven, het plaatsje waar de hond zich bij ons voegde en achter ons torent de Ventoux boven ons uit; mooie plek voor een ontbijt.
Het brood en de worst die we gisteren kochten op de markt delen we met onze nieuwe beste vriend en ze laat het zich goed smaken. We hebben het gevoel dat ze ons een geschenk heeft gegeven en natuurlijk is dat een beloning waard.

Langzaam maar zeker voelen we ons helemaal thuis bij dit dier en het valt dan ook zwaar om haar na de afdaling weer terug te moeten sturen naar haar baas. Van ons mag ze blijven, ware het niet dat iemand anders in het huis allergisch is dus dat kunnen we niet maken. Ze wil niet en blijft achter ons aanlopen...

Met pijn in ons hart jagen we haar weg... en we begrijpen dit eigenlijk geen van allen. Na een meter of honderd kijken we nog even om en we zien dat ze zit te wachten, de oren nog steeds enthousiast naar voren.

Enkele dagen later verlaten we het huis, de Ventoux en de Vaucluse. Alles is ingepakt, de auto zit vol en we zijn klaar om te gaan. We nemen plaats, starten de auto, kijken elkaar aan en weten allebei dat we hier niet weg kunnen gaan zonder goed afscheid te hebben genomen. We rijden het dal in naar het gehucht, stoppen de auto en kijken waar de honden zijn. Even fluiten is genoeg om haar alertheid te wekken en voor we het weten springt ze bijna in de auto.

“Zullen we haar gewoon meenemen?”

“Deze omgeving verruilen voor een kleine flat in Arnhem met twee katten die haar resterende leven volledig zullen vergallen?”

Een kleine tien minuten later rijden we weer verder...