Maartthema: de massatoerist op (het gebaande) pad met de schoonfamilie...
Parijs
Frankrijk
EvanderHel
Maartthema: de massatoerist op (het gebaande) pad met de schoonfamilie...
We schrijven mei 2005.
De schoonpapa en schoonmama zijn 35 jaar getrouwd en nodigen de ganse familie uit voor een paar oergezellige dagen in… Disneyland Parijs! Nou heb ik daar altijd al heen willen gaan, ze moesten er alleen geen Frans spreken.
Met de Thalys zoeven we over kilometers spoor en ik ben op weg naar jou. Want ik word gek van jou, maar dat weet ik dan nog niet.
Holland ligt achter me, België flitst voorbij en Paris, aah je ne t’aime, wacht.
We droppen de bagage in een houtje touwtje Indianendorp en pakken de bus naar het park waar ik niet kan wachten om afgeschoten te worden.
Mais, quel horror… wat een t*** jantje lange wachtrij voor de Space Mountain? En dat alleen om l’univers te verkennen? Maar ik la me nie gek maken nie, echt nie waar hoor! Het voordeel van mijn ietwat geringe lengte is dat je behoorlijk sneeky kunt voordringen op een overigens geheel legale manier. Nadeel is dat de mannen in het gezelschap (zij durven als enige mee) een stuk langer zijn, dus het wachten duurt al met al best lang. Maar ’t is altijd gezellig in zo’n drukke, lange, zwetende en opdringerige rij.
Nadat ik de Ruimteberg heb overleefd gaan we door. Aladdin, Indiana Jones, Meeting Place for Lost Children dat naar mijn bescheiden mening veel te klein is opgezet. Maak het groter, verzamel alle kinderen bij elkaar… lekker rustig. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Ik gooi mijn haren los in de Rock ‘n’ Roller Coaster met superwaanzinnige, knoerharde Aerosmith muziek. Compleet opgezweept en met een adrenalinepeil dat niet meer gemeten kan worden begeven we ons verder. Wij en vele, vele toeristen. Bergen en bergen toeristen in de meest foute trainingspakken, overspannen ouders met hysterische kinderen, attracties met rijen tot in Tokio (ik heb het niet helemaal exact opgemeten) en vette happen die er alleen in size heel erg groot zijn. Een vlugge berekening leert mij dat ik hier in dit amusementspark met zo’n 43.000 mensen ben. Voor iemand die er graag alleen op uitgaat is dit een walhalla, not.
Maar er zit ook nog een klein kind in mij. Dat vind het prachtig, reusachtig, waanzinnig, gaat met de duizenden andere kinderen op de stoep zitten voor het paradepaardje, vliegt alsmaar rondjes in Dombo, zit met schoonmama in een ouderwetsche draaimolen (hé, een beetje tegengas na het afschieten is soms ook nodig), word misselijk in de kop en schotels , vind stiekem het kasteel van Doornroosje schitterend en koopt, als niemand het ziet, Knabbel en Babbel pantoffels in de souvenirshop.
‘Bonjour!’
‘Bonjour!’
Tot zover gaat het prima met Frans, maar dat duurt niet lang…
‘Puis-je t’aider?’
Hoeveel? Ik begrijp er geen jota van, maar ik geef het een kans.
‘Eh, eh, sorry? I mean, euhh…’
Wanhopig gravend naar mijn Franse lessen ooit in het jaar Krijt gekregen op school. Ah!
‘Pardon, je ne comprend pas!’
Triomfantelijk kijk ik haar aan, waarna ze in rap Frans doorratelt. Waar gaat het hier fout?
Ik kijk haar glazig aan en besluit gebarentaal erbij te roepen.
Ik wijs naar de o zo guitige en hele lieve (kunnen pantoffels lief zijn?), Knabbel en Babbel pantoffels met een hoog kroelgehalte.
‘Je veuz… eh… deze avec eh… non… en el size 37. Treinta y siete’.
Nu snapt de dame er niets meer van. Met zo’n europese mengeling aan moestaal geeft ze het op.
En dan…
‘What size do you want?’
Eureka, het kan Engels! Bonuspunten voor madame en ik straal op mijn pantoffels. En nu ik toch lekker bezig ben in de massa neem ik ook nog een Grumpy sweater. Waar ik demonstratief de andere dag in ga lopen en waarbij ik alle toeristen op veilige afstand houd. Want Grumpy kijkt een beetje boos, haha!
We schrijven maart 2012.
De ervaring is verwerkt.
Achteraf stiekem toch wel erg leuk.
Schoonmama hangt afgelopen vrijdag aan de telefoon:
‘We hebben nog een leuk plan voor later dit jaar, maar ik vertel nog niet wat het wordt…'
Foto's
