Normandie en meer
Normandie
Frankrijk
Anne20
Normandie en meer
Oke, mijn schoonzusjes verzinnen elke maand wel iets. Meestal zeg ik nee, zeggen we nee, zeg ik ja en soms zeggen we Oke oke oke, zuchten we diep en lijkt het ons wel wat. Normandië gillen ze door de telefoon voor een lullig habbekrats bedrag. Gaan we?? We gaan.
En nu kan ik gaan vertellen wat we allemaal hebben gedaan en gelaten. Hoe m’n schoonzusjes en nichtje zijn tijdens het eten en na het eten. Hoe lief dat ze overal aan hebben gedacht wat wij waren vergeten. Hoe ze me aan het verbazen hebben gekregen en hoe zij geduld hebben op gebracht voor onze drie wildebrassen met hun adhd momentjes. Maar eigenlijk wil ik alleen maar kwijt hoe heel erg rijk ik me heb gevoeld daar in dat Normandië.
Voor een klein beetje een paar dagen in een heel leuk lief klein huisje met Franse houten luikjes voor ramen en deuren op een heel klein parkje. Waar bij het eerste dorpje de zee tussen twee kliffen me niet alleen heeft laten zien en horen hoe de golven de grote kiezels strelen en de schuimkoppen de stilte mee terug brengt tussen de allerhoogste krijtrotsblokken, maar ook adembenemend heb mogen beleven hoe krachtig de natuur is. Ook tijdens het auto rijden heb ik mijn hoofd van links naar rechts gedraaid zo snel als ik kon , bewust wetende dingen te hebben gemist. Ontelbare keren achterstevoren met mijn hoofd uit het raampje gehangen met luidruchtige oohhh’s en aahhh’s. (waarbij manlief na twee dagen dit aan te hebben gehoord het heeft opgeven te vragen of ik alsjeblieft ‘normaal’ wou doen), De stap om tussen al dat moois richting een oorlogsgebied in het verleden te maken hebben we ook genomen. En dan liggen daar op en in al dat groene gras bunkers verscholen. Namen van soldaten in witte letters op een muur, gesneuveld in de strijd voor vrijheid. D-Day. De stilte en de licht grijze lucht die langzaam naar blauw kleurde gaf iets tegenstrijdigs vredigs. Het strand niet veel verderop met zand van de allerkleinste kiezeltjes wat knarste onder mijn voeten is het zand met herinneringen. Herinneringen die nooit meer weg spoelen. Ook al zijn de golven nog zo hoog en ver, al is de vloed nog zo sterk en neemt de eb de golven weer mee, de herinnering van die bewuste dag, waarop dag met nacht verschil maakte wat vrij zijn is, blijft! In gedachten liep ik langs de strandhuisjes terug. De vuurtorenlichtjes in de verte brandden wazig dubbel. En ik zag die dag al eerder wazig omdat dochterlief samen met vriendje thuis waren gebleven en door een telefoongesprekje vertelde dat de wasmachine draaide, de vaatwasser was ingeruimd, de dweilstok met dweil stond te drogen en dat ze het gevoel had zo op zichzelf te kunnen. En oh ja, ze hadden ook een feestje gegeven het afgelopen weekend. Niks bijzonders gewoon een vriendje-dinnetje of twintig. Heel gezellig en alles was rustig verlopen en de bende alweer helemaal opgeruimd. Maar ze ging ophangen , want ze moest koken. Ook loslaten heb ik ver weg in Normandie geleerd, maar van heel dichtbij gevoeld.
Op een parkeerterrein langs het vuurtorenhaventje wierpen wat Franse vissers hun hengel in het water en werden de marktkraampjes gevuld. In het volgende dorpje viel het me op. De huizen en gebouwtjes zijn niet alleen robuust en karakteristiek gebouwd, ze stralen ook een intieme warme sfeer uit. De kerkjes met hun authentieke klokjes zijn lieflijk. Bij het binnenlopen laat de hoogte de holle klank van mijn langzaam lopende voetstappen weerklinken. Dit gemengd met de geur van wierook laat het me de rust en gelukzaligheid in mezelf ontdekken. Bij het naar buiten lopen zie ik volle bakken gekleurde geraniums hangen aan stijlvol gekruld ijzer. Het is de romantiek die hier boekdelen spreekt. Bij het haventje in Honfleur verlies ik zo ongeveer mijn hart. Het klinkt raar om te zeggen , maar dit dorpje zit al lang in mijn hoofd. Ik moest en zou daar naar toe. Ik weet nu waarom. Alsof ik door de tijd terug ging en weer tot leven kwam in het heden. De kleuren zijn van verweerd pastel en de winkeltjes vol geur, kleur en souvenirtjes stralen stuk voor stuk een levend schilderij uit. Ik kon er met moeite vandaan...
Tussen wat stokbroodjes en goedkope Franse wijntjes met z’n allen door heb ik me nog zelden in een ander land zo vrij en rustig gevoeld als daar. Ik kan het gevoel eigenlijk niet omschrijven. Maar ook 's nachts wanneer het open houten dakraampje het geluid en de geur van de zee naar binnen liet stromen op de wind voelde ik Normandie als vertrouwd. Alsof ik er ooit al een keer eerder ben geweest. Niet dat ik weet. Ik weet wel al heel lang dat je voor een beetje vaak heel veel terug krijgt. Als je het maar ziet. Ik heb het niet alleen gezien. Ik heb het ook mogen proeven , horen , zien en beleefd. Maar vooral gevoeld.
Carpe Diem ….
Foto's
