Het is een koude decemberochtend, het vriest 5 graden en het is nog donker.
Ik ben vroeg op gestaan omdat ik de zon achter Mont Saint Michel wil zien opkomen.
Ik heb de foto al in mijn gedachten.

Op google-maps heb ik uitgedokterd welke weilanden ik allemaal moet oversteken om op het westelijke wad te komen.
Eenmaal aangekomen zie ik het al. Dat gaat me niet lukken.
Tussen de weilanden en de zee, die weliswaar grotendeels droog ligt, ligt een brede kraag van riet en struiken waar ik niet doorheen kan.
Vloekend loop ik terug, denkend aan Murielle die nog lekker in bed ligt in het knusse B&B.
En terwijl ik bijna bij de auto ben kijk ik nog een keer achter om. Het was dan wel niet het plaatje wat ik mijn gedachte had, maar toch te mooi om het niet vast te leggen.

Goed gehumeurd zit ik een half uur later aan de ontbijttafel.