Thuis krijg ik het zelden of nooit voor elkaar...

Acht van die harige monsters.. maar of er even eentje netjes een paar seconden achter elkaar stil wil zitten voor het baasje, ho maar. Ja ok... als ze slapen. Maar da's soms, of eigenlijk meestal, niet zo heel erg spectaculair. Gewoon... even recht in de camera kijken, dat zou al heel wat zijn.

Ik durf bijna niet te hopen dat er eentje héél misschien iets grappigs doet nét op het moment dat ik er klaar voor ben. Gapen. Of knipogen. Of met een scheef koppie kijken. Of zo. Iets. Maar ja. Dan is ie weer niet scherp genoeg. Of ben ik toch weer net ietsje te laat. Of hangt de was op de achtergrond te drogen.

Je kent ze wel... van die superfoto's met van die soepel lenige atletische katachtige sprongen met perfecte scherpte en altijd een passende achtergrond. Ik vraag me dan altijd af waar hoe lang in g$dsnaam de fotograaf in de bosjes heeft moeten liggen met kramp in z'n vingers van óf het lange wachten op dat ene moment óf van het tienduizenden keren afdrukken in de hoop dat er 1 of 2 'goeie' tussen zitten.

Zucht.
Nou ja... Blijven proberen.

Vooralsnog vallen me overal en nergens in het straatbeeld 'kattedingetjes' op. Wat voor afbeelding dan ook... altijd een moment om vast te willen leggen.

Zo viel hier in het Franse Lille m'n oog op een soort van metalen versiering die men als aardigheidje naast de regenpijp had aangebracht.

Ne bougez pas...
*clic*