Meuque = Leuque
Lille
Frankrijk
Gerrit-Gaspedaal
Meuque = Leuque
Oh-la-laaa…. Messieursdamesss!
Bonne prix, bonne prix, bonne priiiiiix!!!!
Dat, en de weeïge meurgeur van enige tijd geleden verorberde mossels vermengd met de schrale gisterenavondwalgwalm van op houten planken verspilde pintennat in combinatie met een onbestemde rioollucht afkomstig van allerlei in de straatgoot verzamelde ondefinieerbare voedselrestanten waarvan ik u de details zal besparen, bezorgt vier van m'n zes zintuigen, twee stuks laat ik zeer welbewust niet deelnemen aan dit ranzige tafereel, overuren op deze belachelijk vroege zondagochtend in de ietwat waasmistige Franse stad Lille.
Ik had dolgraag m'n reukzin tijdelijk willen inwisselen voor een extra paar ogen en oren die ik tekort kom om alles te kunnen opnemen. M'n van nature al redelijk troebele blik (sja, -9,75 dioptrie…) ontwaart overal mensen&kramen, antiek&curiosa, boodschappenkarretjes&tassen, rugzakken&meuk, rommel&spulletjes, handelaars&handelswaar, kunst&kitsch, zooi&reut, troep&nogmeervolk, frietkarren&cafés, stoeptegels&kasseien, mobiele latrines&koffiebekertjes, had ik al heul veul mensen gezegd?, mossels&patatten, afzetlinten&dranghekken, etcetera, etcetera...
En een immense massa voetvolk. Dus.
Par iciiii
Pas cher...
Lees- en studieboeken, sta- en biljarttafels, dames- en koffietasjes, zilveren- en valsemunten, hand- en paspoppen, schemer- en gloeilampen, kinder- en bakfietsen, soep- en verkeersborden, land- en speelkaarten, zak- en broodmessen, voet- en sambaballen, kook- en dakpannen, hals- en zaagkettingen, lies- en bontlaarzen, loop- en zitkrukken, weeg- en eierschalen, duik- en postpakken, krui- en trapwagens, smur- en sloffen, het houdt niet op... het gaat maar door. Kilometers lang, men zegt ruim 100, maar ik vermoed dat de gemeentelijke marketingdirecteur dat wel een erg lekker bekkend aantal vindt, slingert deze schier oneindige bizarbonte sliert zich door de straten van deze prachtige door de Vlamingen met het exoniem 'Rijsel' aangeduide hoofdstad van Frans-Vlaanderen.
Moulesfritessss...
Huiteurodemiii… Septeuroquatrevingtquinzeee…
Hoe dichter bij het met prachtige honderdenjaren oude panden omzoomde centrum, hoe dichter de mensenmassa, hoe meer horeca en hoe beperkter de menukaarten: moulefrites et bière. En dat is het wel zo'n beetje. Of nee… d'r is nog een soort van streekgerecht met de welluidende Franse naam 'potjevleesch'. Ik vermoed een beetje vleesch in een potje met een moorddadige hoeveelheid juin, maar ga de uitdaging niet aan...
De jaarlijks in het eerste weekend van september gehouden 'Braderie de Lille' is Europa's grootste in zijn soort. Een mengelmoes van individuën, een ratjetoe van koopwaar en een overweldigende veelheid van verschillende indrukken die je zintuigen zwaar molesteren in de kilometers straathandel. De hotels zijn al een jaar voor dato stampvolgeboekt en de parkings puilen uit. In de boekjes maakt men melding van een miljoen bezoekers, hetgeen een dikke verviervoudiging is van het inwoneraantal van Lille. Proberen daar orde in te brengen of te begrijpen is niet aanbevelenswaardig. Geniet van het moment. Wil niet alles zien. Beleef wat je voelt. Laat het je overkomen... Wil je de schoonheid van de stad zelf aanschouwen: kom dan een ander weekend terug. Nu regeert de meuk.
Ik loop met zo'n bejaardenboodschappenkarretje achter me. Jeweetwel… zo'n blauwgroengeruite met twee wieltjes. Ik schaam me er niet voor. Nouja... een beetje dan. Maar de relatieve anonimiteit van een vreemde stad compenseert. Liever schande dan sjouwen. En er zijn vooralsnog toch geen beelden van. Ik gniffel stiekem in m'n kaasloze vuistje als ik om me heen mensen zie zwoegen met volle plastic tassen en zeulen met uitpuilende rugzakken.
Erg vol komt ie niet, m'n opoekarretje, want ik lees geen Frans. Kan het op zich wel, met wat concentratie, maar bespaar me doorgaans de inspanning. Het hoofdstuk boeken sla ik dus over en heb daardoor dus meer tijd om me over andere zaken te verbazen.
Ik zie een vrouw vrijworstelen met een gipsen manshoge vrijheidsbeeldreplica. Breed glimlachend. Het beeld en ik ook.
Een morsig zwerverstype heeft een koffiemolen in z'n handen en vraagt de handelaar 'combien'… De handelaar roept iets onverstaanbaars. Voor mij dan. De zwerver lacht en rekent af. Buit binnen. Bonne affaire. Goeie deal.
Ik laat een setje geinige psychedelisch versierde schoteltjes, in mijn beleving uitstekend geschikt als kattenbordje, liggen als ik me de taquepleurisse schrik van de prijs van cinq euro. Al weglopende daalt die al snel naar trois maar ik mompel vriendelijk 'non merci', vermoedend dat de in mijn hoofd zittende cinquantecentimes er wel niet in zal zitten.. ook niet als ik nog een erachteraangeroepen 'deuxeuro' hoor met een vraagteken erachter... en nog iets dat ik niet versta als ik hoofdschuddend doorloop, maar wel enigszins snap.
Er loopt, en daar hoort het woord 'uiteraard' bij, een flinke hoeveelheid 'Ollanders tussen de koopjesjagers. Op zich redelijk snel te spotten aan de toch meestal wel wat schreeuwerige kledij, maar vooral aan de nét iets luidruchtiger dan gemiddelde manier van doen en helaas niet laten: O gút wat lééééuukk! Eéééénig! Sofie.. Sofie-hie! Sóóf! SÓHÓÓF!! Kijk eens even hier wat een súúúperkek Afrikaans beeldje deze meneer heeft. Daar wil deze aardige meneer (die met open mond naar de twee zonnebankbruine 50+ rimpeltupsen voor zijn neus staat te kijken) vást wel een súúúperleuk klein prijsje van maken speciaal voor jou (knipogend naar de openmondmeneer)! Spesjalprais foor a spesjal leedie mesjeu? Whoehahahahaaa! De mesjeu rekent verbaasd, gegeneerd en inwendig schaterlachend de van huit naar cinq euro afgedongen prijs van het in werkelijkheid slechts une euro waarde hebbende kunsthouten beeldje af…. "Súúpersnoks Es… waar vind je dat nog, echt ebbenhout voor die prijs?" Of (met vet Amsterdams dan wel Rotterdams accent): "Hé Arie… Aar… mot je zien daaro.. Dat kakwijf is aan 't aanpappen met die Afro. Krijgen ze strakkies melkchocolade koters.. Hèhèhèhèhè!"
Attention! Attention!
Écartez… Laissez passer!
Alsof er nog niet genoeg mensen sjokken, lopen, treuzelen, sloffen en wandelen… er moet, juist vandaag, ook nog een halve marathon door Lille. Dwars door de overbevolkte en met ouwe spulletjes volgeplempte straten heeft men zowaar plaats gevonden voor dranghekken. En een aantal vrij kansloze verkeersregelaars op nog drukker belopen kruispunten. Toptijden zitten er hier niet in. 'Attention' is wel onmiskenbaar en met afstand het woord van de dag inmiddels.
Ik sla linkaf. Ik moet naar m'n hotel. M'n opoekarretje is toch vol gekomen. Even lossen in het hotel, handjes wassen, toiletteren, schone sokken…
En doorrrrrr…. want meuque is leuque…
Foto's
