Op verdwaaltocht met bijzondere wegwijzers..
Dordogne, Limousin en Lot
Frankrijk
Corriebalten
Op verdwaaltocht met bijzondere wegwijzers..
Voor het eerst sinds lang, gaan we op vakantie zonder doel. Op vakantie om op vakantie te gaan dus. Niet op zoek naar een eeuwenoud mysterie, geen safari's of bewonderenswaardige tempels, maar stil genieten in een 'zalige' omgeving. En omdat de Dordogne vol staat met kastanjebomen kozen we een fraai, typisch Périgordhuis van 300 jaar oud om te vertoeven.
Bij aankomst bevalt het huis ons meteen. De prachtige goudgele natuurstenen muren geven het huis een bijzonder cachet. De ligging is al even mooi: heerlijk rustig (lees afgelegen) in een bebost heuvellandschap.
Met een koel drankje in zijn hand en uitkijkend over zwembadwater zo blauw als de lucht, zegt manlief dat hij begrijpt waarom God het in Frankrijk wel kan uithouden.
Het zomert zalig op het mooiste plekje van de wereld en omstreken. Ik verstrooi me dagenlang met een blocnote en een pen met gemijmer over het leven, als ik zomaar zit te zitten in het gras en in de zon.
Wat jammer dat wij mensen het altijd zo druk hebben in ons leven. Te gehaast om de schoonheid van een blad, een bloem of vogel te zien. In de natuur voltrekt alles in de juiste maat. Nooit vliegt een vogel te snel of te traag. Geen kastanjeboom die zich afvraagt waarom hij geen eik is. De natuur heeft je heel wat te vertellen.
'We hebben twee benen om door het leven te stappen', bedenkt mijn echtgenoot juist op een dag waarop de krekels het te warm vinden om te tsjirpen. Hij was uitgerust en zijn glas weer halfvol. Hij vindt het een goed idee om de omgeving te voet te gaan verkennen.
Verbaasd kijk ik hem vanuit mijn hangmat aan. 'Als je er even uit wilt gaan we toch lekker ergens lunchen?' Dit glas gevuld met zweetdruppels en vermoeide voeten laat ik liever aan me voorbij gaan. Toch laat ik me overhalen.
Deze keer omdat we zonder rugzakken en wandelkaarten gaan.
'En als je geluk hebt kom je vanzelf bij een eettentje uit,' zegt hij plagend.
Ik lach, maar denk aan mijn altijd hongerige maag en besluit dat het geijkte instrument voor deze wandeling mijn intuïtie zal zijn. Als innerlijk kompas behoedt ze je voor gevaar, maar wijst je ook de weg naar onverwachte ervaringen van schoonheid, ontmoetingen en wie weet naar een 'menu du jour'.
Onderweg zie ik wat de natuur vertelt. Ik luister naar het geritsel van de bladeren, proef de bosgeuren, kijk naar witte wolkjes gevuld met verloren fantasieën. Hier staat de wereld even stil, terwijl ik me er van bewust ben dat er duizenden trillingen gaande zijn. Ik voel dat alles leeft. Een vlinder lift mee op mijn broek. Als ze bij een tweesprong opvliegt en rechtsaf gaat volg ik haar.
Besse. Het dorp werd in 450 gesticht door woeste strijders de 'Besses'. Ook de Saracenen (islamitische strijders, de Moren) kwamen langs. Tegenwoordig vreedzaam, slechts enkele huizen. Geen restaurant wel een klein kerkje, bekend vanwege het primitief gebeeldhouwde portaal uit de 11e eeuw. Er zijn taferelen op afgebeeld; de Heilige Michaël die de draak verslaat en de heilige Eustachius die zich bekeert nadat hij tijdens de jacht een hert met een stralend kruis tussen het gewei heeft gezien.
Het is zondag maar er is geen ziel te bespeuren. 'Misschien zitten ze allemaal binnen,' opper ik.
'Niemand. Kom maar', zegt hij vanuit het gebedshuis. 'Er gaat tegenwoordig toch geen hond meer naar de kerk.' Maar daar vergist hij zich in, een wit viervoetertje komt van buiten aantrippelen en strijkt langs zijn benen. Met een gezicht van 'hoe is dit mogelijk' kijkt mijn partner mij aan.
Langs korenvelden het donkere woud in. We dwalen en hoe langer we lopen hoe stiller het wordt. Misschien zijn we dan toch verdwaald.
Vroeger was verdwalen heel normaal. Odysseus deed het, Hans en Grietje ook. Wie is opgegroeid met verdwaalverhalen die weet dat verdwalen spannend is, soms zelfs gevaarlijk, en dat het altijd iets oplevert: een levensles, een bijzondere ontmoeting, of gewoon een goed verhaal.
Plots hoor ik iets. Een groot beest met enorm gewei kijkt me aan. Jammer genoeg geen stralend licht tussen het gewei. Ik sta doodstil en kijk terug; een minuut, twee minuten, een tijdloos moment. Dan weet ik het. Op zo'n moment geniet ik: een hert dat mij de weg vertelt! Ze loopt verder en wij achter haar aan.
Verrast komen we bij een watermolen waarvan de historische kenmerken nog zichtbaar zijn. De gevelsteen vermeldt het jaar 1806. Op een bankje zit een oude boer. We begroeten hem. Hij kijkt op van de aarde. Met ogen zacht als hemelen en handen zo sterk als aarde. Alles is puur, alles is waarachtig, alles in het ritme van zijn natuur. Hij knikt naar links en dan dwalen zijn ogen weer weg over het verre glooiende land. We slaan linksaf en ik neem iets mee van die glimlach.
Rechts en daarna links zeg ik onverwachts. Dan op het punt dat ik mijn maag hoor knorren, wacht mijn beloning. Restaurant 'Le petite auberge' ligt verscholen tussen de glooiende heuvels van Villefranche du Perigord.
Met een grote lach kijk ik naar het verbaasde gezicht van mijn man.
'Menu du jour?' vraag ik hem plagerig.
Foto's
