De bonellia ziet er vreemd uit op de bodem van de zee. Ze lijkt op een lange sliert die zowel recht als gekronkeld kan zijn. Het uiteinde splitst zich op in twee delen, in de vorm van een T. Donkergroen van kleur wordt ze vaak aangezien voor een stuk wier dat losgeraakt is en verlaten op de bodem ligt.

De bonellia is echter een maritieme worm. Het peervormige lichaam van zo’n 10 centimeter lang is in de meeste gevallen ingegraven in het zand of verstopt tussen de rotsen. De slurf die daaruit komt kan ruim anderhalve meter lang worden en eindigt in de karakteristieke T of licht gebogen V vorm. Het duurt wel 2 jaar voordat de bonellia zo lang is. De slurf kan niet worden ingetrokken maar is wel dusdanig flexibel dat hij kan samentrekken tot slechts 30 centimeter. Met behulp van het gespleten uiteinde tast de worm de bodem af op zoek naar organisch afval waarna dit voedsel door middel van trilhaartjes in de slurf wordt getransporteerd naar het lichaam.

Iedere bonellia die je ziet is per definitie een vrouwtje. Een larf die voortkomt uit een eitje is onzijdig. Het hangt af van de plek waar het uiteindelijk terechtkomt welk geslacht het krijgt. Is dat gewoon ergens op de bodem, dan wordt het een vrouwtje en mag zij groter groeien. Belandt het echter op een volwassen bonellia, dan wordt het een mannetje. Dit komt doordat het vrouwtje een substantie afscheidt die een mannelijkheidsproces veroorzaakt. Het mannetje zal in zijn leven nooit groter worden dan 2 millimeter.

Het mannetje heeft als enige taak om zorg te dragen voor nazaten. Zijn lichaam bestaat dan ook vrijwel uitsluitend uit geslachtsorganen. Aanvankelijk leeft hij op het vrouwtje, waarna hij wordt opgeslokt en nooit meer naar buiten komt. Voor zijn voeding is hij afhankelijk van de gastvrouw. Zijn enige tegenprestatie is om eenmaal per jaar de eieren van het vrouwtje te bevruchten alvorens ze het lichaam verlaten. Dat zijn er zo’n duizend. De rest van het jaar is het mannetje weinig meer dan een parasiet.