Maandblog Pech en .... toch op weg

Door: Rhodaxx

Geplaatst op Dec 22, 2012

Om te beginnen vraag ik de lezer om zich te verplaatsen in het tijdperk zonder een GSM, internet en plastic geld. Een tijd waarin 1250 km met de auto van 11 jaar oud een hele reis was. Tel daarbij op een stel jonge, onbezonnen mensen die niet dachten aan een reisverzekering en dat soort dingen.

Eind januari: we vertrekken vol verlangen naar Zuid Frankrijk. Na Dijon kwamen de eerste parasoldennen in beeld, werd het warmer en leek het erop dat we dit feestje echt zouden gaan meemaken. Lekker zeg om aan de zonnige Côte d’ Azur te zijn terwijl het in Nederland koud en mistig is. We hadden, via de krant, een heel oud huis aan het strand gehuurd, verscholen tussen de bloeiende en welriekende mimosa.
Mijn vriend ging een week (net)werken in het Palais de Festival in Cannes en ik ging mee.
Het werk bestond uit contacten leggen, babbelen en nog eens babbelen. Lunchen in de zon en 's-avonds doorgaan met babbelen in de Martinez of in één van de andere chique hotels aan de Croisette. We dronken Champagne en ontmoetten de groten der aarde in de muziekwereld. Het leek een sprookje, het was een schijnwereld, maar wel leuk voor een week.

Het was echter geen schijn dat aan het eind van een fantastische week onze auto steeds meer begon te pruttelen. De dag voordat we naar huis zouden gaan hield hij overal mee op. In de telefooncel van een cafeetje belden we de ANWB in Lyon. Zij stuurden een monteur, die nadat hij een tijdje gebogen onder de motorkap had staan turen, met een vuurrood en bezweet hoofd zei dat hij het niet begreep. De auto werd naar een garage gesleept.

Ik had monteur Jacques al wat bedenkelijk zien kijken maar hij beloofde ons dat ze alles snel in orde zouden maken. De volgende dag konden we hem ophalen.
Toen we dat wilden doen werd het al snel duidelijk dat het helaas niet ging lukken.

Daar stonden we dan zonder auto, onderdak en amper nog geld op zak.
Druk naar oplossingen zoekend, liepen we door de straten van Cannes totdat we ter hoogte van de Chanel winkel tegen een bekende opbotste. " Hee Vincent, jij hier?"
Hee, wat Leuk om jullie te zien, wat brengt jullie hier?"

Van het een kwam het ander. Vincent zat een week in het appartement van zijn ouders in Antibes. Hij zou de volgende dag vertrekken en wij konden de nacht bij hem doorbrengen. Het wilde maar niet lukken met de auto en mijn vriend moest echt aan het werk. Uiteindelijk viel het besluit dat hij met Vincent vertrok en ik, met toestemming van de ouders van Vincent, in het appartement kon blijven totdat de auto klaar was. Het was voor mij, als 20 jarige even wennen om daar alleen achter te blijven maar er zat niets anders op.

In de hoop zo snel mogelijk te kunnen vertrekken, ging ik de volgende dag naar de garage en daar kreeg ik het volgende antwoord. Aha, Le Sabe (de Saab) Maar mevrouwtje, dat is een heel moeilijk geval. Dat zit zo anders in elkaar dan wij hier gewend zijn. Onbegrijpelijk dat er zulke auto's gemaakt zijn. Dat laatste had ie nu niet tegen me moeten zeggen. Hoewel het later veranderde in een haat-liefde verhouding was ik op dat moment nog dol op mijn Saab. De ontreddering moet van mijn gezicht af te lezen zijn geweest. De oude Jaques legde zijn hand op mijn schouder en zei dat alles dik voor mekaar zou komen, er moest een onderdeel vervangen worden en dat zou binnen een dag of twee uit Lyon aankomen, geen zorgen.

Inmiddels had ik via het thuisfront en een bank in Antibes geld geregeld en nam ik een besluit. Die Jaques kan me wat!
Ik huurde een autootje en ging de omgeving verkennen.
Ik ontdekte het achterland van de Côte, wat was het daar schitterend met die mooie bossen en prachtige vergezichten. Uren heb ik er gereden en gewandeld.
Op een regenachtige dag bezocht ik het Picasso museum in Antibes, één van de mooiste musea van Picasso als je het mij vraagt. Ik at Fruit de Mer in het zonnetje en lag lekker te luieren op het strand. Ik reed naar Monaco, dronk een Kir Royal op het terras voor het Casino en vergaapte me aan de mensen en hun Bentley’s. Natuurlijk waagde ik een gokje, maar dat leidde helaas niet tot het gewenste resultaat. Ik slenterde door Nice en keek mijn ogen uit naar de madammen in bontjassen en hun poedels in een geruite jasje, terwijl het 24 graden was. Ik scheurde met het karretje de hele kronkelige kust af, van Frejus tot aan San Remo en genoot met volle teugen.

Na zeven dagen lag er een briefje op de mat, de auto was gereed. Jacques gaf me met een brede grijns de sleutel. Excuses dat het zo lang duurde, maar het onderdeel moest uit Zweden komen en dat is heel ver weg, weet u!
Op weg naar huis. De eerste uren gingen lekker, muziekje op en rijden maar, ik hou van autorijden. In de tunnel van Lyon: pruttelpruttelpruttel, ik raakte licht in paniek. Maar met wat aanmoedigingen afgewisseld door een boze uitval, waarbij ik tegelijkertijd plankgas gaf, heb ik het gered. Om 3.00 uur ’s nachts kwam ik, na een lange en vermoeiende rit, thuis.

Twee dagen later heeft een monteur in Nederland tevergeefs gezocht naar een nieuw onderdeel en adviseerde hij me om toch maar eens uit te gaan kijken naar een andere auto. De jaren daarna hebben we een fly and drive genomen naar onze jaarlijkse happening in Cannes.

Wat een pech, wat werd ik aan het lijntje gehouden, wat ben ik belazerd en wat een duur avontuur, maar wat een leuke tijd heb ik gehad! Het was een overwinning en het gaf me zelfvertrouwen om in m’n uppie van alles te ontdekken. Ik denk dat hier de reiziger in mij geboren is, op weg naar het onbekende!