zo ziek als een hond
Bretagne
Frankrijk
Rhodaxx
zo ziek als een hond
De één houdt van katten, de ander van honden en ik hou van allebei. Het toeval wil dat ik vroeger twee witte katten had en nu twee witte honden heb. Als u niet van honden houdt dan kunt u stoppen met het lezen van deze blog, maar u kunt ook overwegen door te gaan want het gaat hier over een bijzonder reisje met onze honden Lizza en Lucca. En wie weet gaat u het mooie van een hond nog inzien ;-) We zijn momenteel in Frankrijk, in Bretagne. Lucca is twee weken geleden voorzien van een nieuwe kruisband aan haar knie en ze ziet eruit als een aan een kant mislukt geschoren poedel in plaats van een stoere Berghond van de Maremmen. Als we op het terras zitten met de twee grote witte honden naast ons kijken de meeste mensen met een liefdevolle glimlach en zijn ze geschokt of vol medelijden bij het aanschouwen van haar kale bil. Lucca is een beetje zielig. En dat doet me denken aan twee jaar geleden toen we hier ook op vakantie waren.
*
We zijn de Pont de Normandië gepasseerd en alweer helemaal in de ban van het vakantiegevoel. Het is tijd om te stoppen en onze benen te strekken. Dat doen we nooit op een Aire, dat doet mij denken aan een luchtplaats en het idee alleen al om op een luchtplaats pauze te houden. Een aantal RR's onder u weet dat ik geregeld in de bajes kom voor mijn werk en zal begrijpen dat ik bij luchten bepaalde gedachten heb! Wij gaan van de Peage af, tolpoortje door en we negeren de meewarige blik van de cassiere die denkt dat we op vakantie gaan in het volgende dorp, waar zij zich altijd zo verveelt. We slingeren ons langs kleine weggetjes door het Franse coulissenlandschap en parkeren ergens aan de rand van veld, waar de honden geen schade aan het gewas kunnen aanrichten.
Vijf minuten later wordt het ritueel van koffie uit de thermoskan vergezeld van een lekker broodje doorbroken door een luid "merde!" van Peter. Hij ziet Lizza er als een haas vandoor gaan, weg van de gebaande paden, dwars door de omgeploegde akkers en ze is zo razendsnel dat de grote witte hond als snel een stipje aan de horizon is. En .. Peter ploegt er achteraan. Na mijn tweede bekertje koffie komt hij aanlopen met een triomfantelijke Lizza met .... een haas in haar bek. Peter is van mening dat Lizza deze prooi verdiend heeft door haar snelle actie en de zoef (maar-niet-heus) de haas gaat mee achter in de auto om in de pot te belanden. Na twee dagen hangen in het schuurtje van het vakantiehuis wordt het haasje gevild en gekookt en gaat het feestmaal eindelijk plaatsvinden voor de honden. En beste RR -van velen van u weet ik dat u bizarre dingen hebt meegemaakt tijdens uw verre reizen en dat u heel wat gewend bent- maar ik verzeker u, ook dicht bij huis is het niet altijd fris. Dit maaltje op het fornuis is bepaald geen feest voor de neus! Daar denken onze lieve viervoeters echter anders over en zij genieten van hun avondmaaltijd.
*
Rond 3.00 uur schrikken we wakker van gestommel op de trap! Wat is dit? Hoe kan dit? Hebben onze trouwe herders verstek laten gaan en een inbreker laten passeren? Dit is onmogelijk! Volgens de literatuur over het ras dan toch!
Ik knipper het licht aan, geef Peter een por en voel ik mijn hart in mijn keel kloppen. Dit kan niet één van de honden zijn. Ze lopen geen trappen en bovendien is dit een enorme gladde houten trap waar ze onmogelijk op kunnen. Dan sta ik ook in oog met Lucca. Mijn ogen zien er waarschijnlijk slaperig uit, maar die van haar staan ronduit fout. Deze hond is ziek, heel erg ziek. We gaan snel met allebei de honden naar buiten en wat daar gebeurt zal ik u besparen, onze honden zijn heel ziek. Met tranen in mijn ogen sta ik samen met ze in de koude nacht, maar wat ben ik trots op Lucca en Lizza. Ze hebben het huis niet bevuild en Lucca is ons komen waarschuwen: "we zijn ziek, laat ons buiten".
Ze knapten gelukkig snel op. Hun jachtvrijheid is beperkt en we reizen weer heerlijk met z'n vieren en ze eten brokken uit de supermarkt, wel Franse, want zij zijn ook op vakantie!
Foto's
