In weer en wind
Frankrijk
Europa
MarleenvM
In weer en wind
Hevige regenbuien, lokaal onweer, windkracht 6 enz enz… welke weerapp ik ook open, ze geven allemaal hetzelfde aan. Ik heb maar één avond in Etretat en had zo graag tijdens zonsondergang boven op de klif willen staan. Maar de weergoden zijn me niet goed gezind.
IJsberend loop ik door de kamer, tot grote frustratie van mijn man. Die heeft inmiddels de moed al opgegeven en Netflix opgestart. Hij is niet van plan om de warme en vooral droge kamer van onze B&B te gaan verlaten. Hij was al blij dat we vanmiddag op tijd een cafeetje indoken om te schuilen. Maar ik heb die rust niet in me om me er bij neer te leggen. Ik heb toch altijd het gevoel dat ik misschien wat moois ga missen. Ik mompel nog wat onverstaanbaars en dan is manlief het beu. Hup schoenen aan, jas mee en we gaan.
Ik wist precies de route, je bent voorbereid of niet, maar een rood/wit hek gooit roet in het eten. We proberen nog een andere route naar het kerkje maar ook daar komen we niet ver. Ik overweeg zelfs nog even om de auto beneden te laten staan en dan maar omhoog te lopen. Met droog weer is dat een prima route. Maar we gaan toch nog terug naar het oorspronkelijke plan en volgen een Fransman die toch de afgezette straat inrijdt. Eenmaal bij de kerk aangekomen is er nergens sprake geweest van werkzaamheden of iets dergelijks. Toch raar. De grote parkeerplaats op de klif ligt er verlaten bij en is afgesloten. Geen idee waarom. Het enige dat we kunnen bedenken is dat we buiten het toeristenseizoen zijn. Maar als één schaap over de dam is volgen er meer en zo wil het dat we met zo’n vijf auto’s staan te wachten tot de regen stopt.
In de verte zie ik een gaatje in het wolkendek en de regen lijkt minder te worden. Volgens mij worden de kansen die we krijgen minimaal dus ik ga de regen trotseren. Terwijl ik mijn jas dichtrits kijkt mijn man me hoofdschuddend aan. No way dat hij een voet buiten de auto gaat zetten.
Ik trek een sprintje naar het kerkje voor wat beschutting. Sta ik toch een soort van droog en klaar voor actie zodra het kan. Maar het duurt te lang naar mijn zin. Geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. En twee minuten later sta ik aan de rand van de klif met windkracht 6 en de regen slaat tegen mijn gezicht. Maar ik blijf dapper staan en poets tot ik een ons weeg de regendruppels van mijn lens. Het is eigenlijk onbegonnen werk, het lijkt wel water naar de zee dragen.
Er zijn soms van die momenten dat het even droog is en ineens staat mijn regen-hatende man toch achter me. We maken meteen gebruik van die situatie voor een fotomomentje met de telefoon. Dan staan we ook een keertje samen op de foto. Dit uitzicht is echt genieten en heb dan ook geen seconde spijt dat ik me heb nat laten regenen.
Voordat er weer regen aan komt maakt ik mijn lens nog maar een druppelvrij. Maar dan glipt de lensdoek uit mijn vingers en deze waait met een noodgang weg. Ik zie in mijn ooghoeken mijn reisgenoot nog een dappere poging doen om aan de doek achterna te rennen. Als hij nou maar niet van de klif stort.
Inmiddels ben ik er ook achter dat mijn jas niet waterdicht is en dat er druppels via mijn nek zo meteen ook mijn rug gaan bereiken. En toch de zonsondergang is te mooi om deze te laten schieten. Het is tenslotte maar wat water. Mijn reisgenoot denkt daar inmiddels heel anders over. Hij is weer in de auto gaan zitten met een met modder besmeurd doekje.
Inmiddels sta ik tot mijn enkels in de modder met mijn niet-waterdichte schoenen. Maar het volhouden wordt beloond ... in de verte klaart het dan echt op.
Het is inmiddels ook ietsje drukker geworden met mensen die het uitzicht niet hadden willen missen. Het zonnetje schijnt nu behoorlijk alleen de wind houdt wel goed vol. Dus niet te kort bij het randje van de klif gaan staan. In de verte komen weer nieuwe buien aan dus ik word aan mijn mouw meegesleurd naar de auto. Lieverd, het is genoeg geweest. Pas dan besef hoe koud ik het hebt en dat een warme douche wel erg welkom zal zijn.
Foto's
