Medio september in de Haute-Alpes: het is kwart over vijf in de ochtend - de sterren fonkelen aan de hemel en de maan geeft een hoop licht. Dat laatste is handig, want dan hebben we wat extra zicht op de smalle stenige bergpaadjes als we met hoofdlampjes op omhoog lopen naar het bergmeertje, waar we twee uur later willen staan om de zonsopkomst te fotograferen. Tegen de tijd dat we aankomen is de lucht echter dichtgetrokken. Gelukkig weten nog een paar zonnestralen door het zware wolkendek te priemen en schuiven de wolken zo, dat de steile toppen van de Ceres zichtbaar worden...een paar seconden maar en gelukkig net op tijd om dit vast te leggen. De start van de herfst begint al als een geel kleed over het landschap te vallen. Even daarna trekt alles compleet dicht en besluiten we zelfs onze wandeling naar de top af te breken. We zitten compleet in de wolken en de paden zijn nauwelijks zichtbaar meer. Zo snel mogelijk afdalen dan maar en beneden met een warme kop thee in de refuge bijkomen van de ochtendkou.