Hondensledetocht

Door: C4th

Geplaatst op Apr 15, 2009

Ik had weer eens de reiskriebels en wilde eigenlijk eens iets anders. Toevallig viel er een reismagazine van Djoser op mijn deurmat met daarin een hondensleetocht in Winters Lapland.

Eind januari begint mijn grote avontuur. We landen op het vliegveld van Ivalo en worden in minibusjes naar Hotelli Ivalo gebracht.

Na het avondeten krijgen we warme kleding en schoenen voor tijdens de tocht uitgereikt.

De volgende morgen worden we rond 9 uur opgehaald.
Als iedereen bij de huskyfarm gearriveerd is, verzamelen rond een slee, waar we van een menner een korte introductie krijgen. "Haw" is links, "Gee" is rechts, "go" is gaan en "whoo" is stoppen. Leuk allemaal, maar weten de honden dat ook?
Na de uitleg lopen we naar de sledes.
Ik krijg de voorste slee toegewezen, met vijf honden.

De route loopt via een stuk bos naar het grote Inari-meer.
Het eerste stukje bos viel best mee, maar toen kwam er een heuvel.
Als voorbereiding heb ik uiteraard iets gelezen over het mennen van een hondenslee. Er stond dat het het beste is als je je honden meehelpt als ze heuvelopwaarts moeten. Wat er niet in de boeken staat is dat je beter eerst kunt checken hoe diep de sneeuw is alvorens dat te gaan doen. Ik spring dus met twee benen tegelijk van de slee en zak meteen tot over mijn knieën in de sneeuw. Ja, lopen is er dan niet meer bij.

Ik herinner me wat het commando voor stop is. "Whoo... whoo..".
Heb ik weer, mijn honden zijn doof... Ik kan whoo-en wat ik wil, de honden remmen niet. Ja, daar hang je dan... Wat nu?
Als ik nu eens probeer met mijn handen de voetrem in te drukken. Eeeh.... Nee, dat lukt ook niet. Inmiddels hang ik al zo’n 100 meter achter de honden aan te slepen en vind ik het wel best. Laat maar gaan...

Daar sta ik dan (herstel: daar lig ik dan), moederziel alleen in het bos, zonder mijn hondjes.

Het eerste probleem : hoe kom je overeind in een halve meter sneeuw? Na circa 15 seconden sta ik bijna overeind, komt de tweede slee eraan. Aangezien ik half op het pad van de slee gevallen ben, kan zij me met geen mogelijkheid ontwijken. Whoppa, daar lig ik weer, alleen dit keer niet alleen. Slee twee kon haar span bij de val niet meer houden.

We worden opgepikt door de bezemwagen: een sneeuwscooter met een aanhangwagen vol huiden. Deze brengt ons terug bij de honden.

Even later gaat de tocht verder. Nog steeds door het bos. Gelukkig gaat het nu een stuk beter.

Na nog een half uur door het bos gecrosst te hebben, moeten we een grote weg oversteken. Eén voor één laten de mushers ons komen om snel het asfalt over te gaan. Direct na het asfalt wacht ons een grote verrassing. De berm stort zich bijna loodrecht naar beneden.

Na een lange rit bereiken we dan toch de blokhut. Alvorens naar binnen te gaan, moeten we eerst de honden uitspannen.

In de hut vertellen de begeleiders dat we vandaag bijna 50 kilometer hebben afgelegd. Dat is niet niks zeg.

De volgende morgen vertrekken we bijtijds naar de sledes. We mogen zelf proberen de honden in te spannen. Eerst de voorste hond, dan de middelsten en tenslotte de achtersten.
Begeleider Pasi doet me er één voor en de rest mag ik zelf doen. Ik kijk goed hoe hij het doet en nadat hij vertrekt heb ik mijn span vrij snel ingespannen.

Eindelijk zijn alle honden ingespannen en kunnen we weg.
Na een paar minuten valt het me op dat mijn achterste hond, een beetje mank loopt. Ik kijk het even aan en besluit toch Pasi er maar bij te roepen. Blijkt dat ik het arme dier per ongeluk verkeerd ingespannen heb. Ik heb zijn pootje door het verkeerde gat in het tuigje gestoken. De rest is wel goed ingespannen.

De tocht voert ons eerst over een stukje meer en daarna duiken we de bossen weer in. Ik begin er duidelijk handigheid in te krijgen. Bochtje naar rechts over hellend terrein, gewicht naar de hoge kant brengen, hoppa.

Veel te snel naar mijn zin is de dag voorbij en arriveren we weer bij de hut. Ik stap van de slee en Pasi verankert hem voor me in de diepe sneeuw. Hij loopt weg, de honden ook, maar dan wel de andere kant op dan Pasi. Ik schreeuw een waarschuwing naar Ruud, die met zijn slee voor de mijne geparkeerd staat. Als een ware cowboy stort hij zich vervolgens op mijn slee, deze direct kantelend, waardoor de honden niet verder kunnen. Met zijn tweeën verankeren we de slee nogmaals in de sneeuw.

De volgende dag is de terugreis naar Ivalo.
We spannen de honden weer in en als iedereen klaar is kunnen we gaan.
Er is flink wat sneeuw gevallen vannacht, wat het er voor de dieren niet veel makkelijker op heeft gemaakt, komt nog bij dat ze redelijk van koers raken door inhaalpartijen.
Hoewel ik weet dat die beesten toch niet luisteren, blijf ik proberen: "Haw... Haw!" (links) nee hoor, ietwat links kan ik krijgen, meer niet. "Gee!" werkt ook niet. Als ik denk slim te zijn door Gee te roepen als ik Haw wil, dan hebben de klere beesten dat ook door en wordt het wel echt Gee.

Met behulp van Pasi dan toch de honden weer de goede richting uitgestuurd, maar niet voordat we bij die korte stop de honden van mijn slee en die van een reisgenoot danig door elkaar hebben liggen.
Pasi verbiedt ons nog in te halen, omdat we daardoor veel te veel van koers afwijken. Fijn, dat moet hij niet tegen ons zeggen, maar tegen die honden!

Enkele uren later arriveren we weer bij de huskyfarm. We hoeven niet mee te helpen met het uitspannen, dat doen de mushers liever zelf.
Jammer, maar wel begrijpelijk. Zij weten waar welke hokken staan, wij niet.

Wat een toptrip is dit geweest zeg.