Een bijzondere passagier in Fins Lapland
Lapland
Finland
ABobeldijk
Een bijzondere passagier in Fins Lapland
Zes onuitputtelijke honden die voor me uit rennen. In stilte, maar hijgend met hun tong uit hun bek. Zo glijden we door het witte wonderland. De honden gaan er helemaal voor. En ik? Ik sta genietend achterop de slee. De zon weerkaatst op het weidse sneeuwlandschap. Bomen zwaar beladen met sneeuw. Wat is dit bijzonder!
Af en toe wiebel ik mijn vingers en tenen om ze warm te houden. Het is ten slotte -25˚C. Nu sta ik lekker relaxed op de slee, bij de start was dat wel anders. Wat gaan die honden er snel vandoor! Ook de scherpe bochten vragen enig kunst- en vliegwerk. Je moet de honden echt heel goed afremmen, want anders vlieg je er zo uit! Maar het gevoel van het alleen op de wereld zijn, de stilte en het wonderbaarlijke landschap is echt fenomenaal.
We zijn bijna bij onze bestemming: een blokhutje aan de rand van een meer. Daar spannen we de husky’s uit, geven we ze nog een extra knuffel, en maken we ze klaar voor de nacht. Gelukkig morgen nog een nieuwe dag!
Nog een bocht, twee kilometer verharde weg en dan de laatste bocht. Het moeilijkste stuk van dag 1. De eerste bocht gaat nog goed. Maar op de verharde weg gebeurt het. Pumpuli, een jong mannetje, vertikt het om verder te rennen. Met de achterpoten wijd schuift hij met z’n buik over de sneeuw. De andere honden rennen wel door, maar ik wil zo niet verder. Onze gids Marko komt met de oplossing. Pumpuli komt bij mij in de slee en zo weet hij ook hoe het is om voortgetrokken te worden! Pumpuli doet in ieder geval zijn naam eer aan!* Zo komt er een eind aan onze eerste dag. Ik ben benieuwd wat ons morgen te wachten staat!
*Pumpuli is Fins voor katoen of watten en is eigenlijk een meisjesnaam
Foto's
