Yeti, het sneeuwmonster - sneeuwschoenwandelen in Fins Lapland

Door: PaulHoo

Geplaatst op Mar 22, 2011

Ik ben pas op mijn 21e gaan wintersporten. Omdat ik een aantal jaren fanatiek heb geskateboard, lag snowboarden het meest voor de hand. Dat bleek dus direct een verslaving met als gevolg dat ik 11 jaar achterheen ben gaan boarden. Het ene jaar Oostenrijk, dan weer Frankrijk, bij voorkeur gebieden met een gletsjer (vanuit het oogpunt van sneeuwzekerheid). Heerlijk de hele dag actief in de buitenlucht, een biertje of gluhwein op het terras, saunaatje na afsloop, dan flink aan de apres-ski. Een wintersport van een week moet toch als 2 weken voelen en tenslotte zitten er 24 uur in een etmaal.

Zoals ik al aangaf ik mijn eerste blog, ging ik een jaar of 5 geleden wat verdere reizen maken, ook tijdens het wintersportseizoen. Even geen snowboarden dus. Deze ‘keuze’ was mede ingegeven door het feit dat mijn vriendin een echte koukleun is. Mijn mond viel dus open toen ze aangaf dat ze naar Fins Lapland wilde. Het bleek geen grap. In eerste instantie was ik wat terughoudend vanwege het kostenplaatje, maar raakte toch snel overtuigd van het mooie landschap dat ik te zien zou krijgen en dus zou kunnen fotograferen.

Vorig jaar rond deze tijd zaten we dus in Finland. Via de reisorganisatie in Nederland hadden we een ‘Active Pack’ als aanvullende pakket genomen. De week begon met een sneeuwscootertocht, vervolgens een huskysafari, tussendoor zelf langlaufski’s gehuurd en als onderdeel van het programma tenslotte een sneeuwschoentocht. Hierover deze blog.

Hoe moeilijk kan het zijn...je bindt 2 oude tennisrackets onder de voeten, eerste been naar voren, het andere er achteraan…tot zo ver de theorie, nu de praktijk…

Je meldt je ’s ochtends bij het kantoortje van de evenementenorganisatie, hijst jezelf in een oversized overall en dito wanten om de gelijkenis met een blauw Michelin-mannetje of - vrouwtje moeiteloos te kunnen doorstaan. Om het bespottelijke plaatje compleet te maken nog een paar afzichtelijke laarzen. Als enigszins modieus ingestelde wintersporters kozen we toch maar onze eigen snowboardkleren. Tenslotte de ‘rackets’, het belangrijkste onderdeel. Welnu, deze heb je in verschillende maten (en dus drijfvermogen!!!). Volgens de instructeur zijn de grootste versie eigenlijk alleen bedoeld voor ‘Amerikanen met overgewicht’ (niet mijn woorden) en deze waren vergeven… op 1 paar na… Onze groep bestond uit dames en heren van verschillende leeftijd, conditie en omvang (en zoals tijdens de tocht bleek - gevoel voor humor die rechtevenredig afnam met de ervaren tegenspoed). Met mijn 1.90 meter en 90 kg kwam ik er niet voor de grootste ‘rackets’ in aanmerking. Frans was bijna een kop kleiner maar een kleine 20kg zwaarder en mocht de grootste rackets.

Iedereen aangekleed…op pad…het eerste stuk was vlak want voerde over een bevroren meer. Prachtig en tot dan toe kinderlijk eenvoudig, zonnetje scheen ook nog eens, lekkerlijk geen wolkje aan de lucht. Na een half uurtje veranderde dit enigszins, een berg…nee, dat is overdreven…een flinke heuvel…geen pad…hartslag gaat omhoog. De eerste opstoppingen, o jee balans kwijt…achterover…eerste valpartij…opstaan…stapje bij stapje verder, nu en dan een andere wandelaar inhalen (kan geen ‘sport’ zonder enige vorm van competitie doen). Uiteindelijk bovengekomen, tijd voor de lunch…iedereen lacht weer…nog wel…het moeilijkste deel hadden we achter de rug, toch…?

Na een half uurtje zetten we de daling in…na enige uitleg over hoe je je balans moet houden…vooral niet te teveel naar voren hangen….appeltje, eitje…nog geen 5 meter verder…weg racket…uit balans voorover in de sneeuw…weg ander racket…benen ingegraven in bijna anderhalve meter sneeuw…gevloek…dit had toch leuk moeten zijn…en kost nog geld ook. Ik heb sneeuw op plaatsen waar ik dit liever niet heb en ben nu ook nog eens op zoek naar mijn rackets…na 5 minuten weer gevonden…maar ja…hoe nu aan te krijgen…riempje los, riempjes weer vast…grom, vloek, nog meer gevloek…mijn vriendin lachen…helpt ook niet…langzaam verder, riempje weer los…oh ja…lekker dan…heb ik EN rackets die te klein zijn, EN materiaalpech…waarom heb ik dit altijd…aan mijn techniek kan het niet liggen...onmogelijk, toch? Nog steeds schijnt de zon, maar niet in mijn hoofd…nooit meer, maar zei ik dit ook niet na 5 minuten langlaufen waarin ik 5 keer viel…en ging de volgende dag toch nog een keer…afzien…fijn hoor…zou ik hier dan toch op kicken… visioenen van de sauna…en een biertje…graag binnen 5 minuten…helaas…de afdaling duurt iets langer…achteraf toch leuk, ook voor mijn vriendin…geen vermaak zo leuk als leedvermaak!

Wintersport dit jaar ook afzien, 1e dag botsing met andere snowboarder, schuine buikspier gescheurd…je hebt afzien en afzien…wat viel het vorig jaar achteraf mee…het kan erger…maar ook dit jaar was goed gezelschap en een lekker biertje de redding voor tijdelijk chagrijn! Sneeuwschoenwandelen…een aanrader voor een alternatieve wintersport!