Het hakt erin...
Helsinki
Finland
TravelGoom
Het hakt erin...
Ik ben aan het wak hakken. Moet wel want ik heb dorst en wil vanavond een soepie. Het ijs is dik genoeg om er op te staan al blijf ik met mijn postuur voorzichtig. Een klein wakje dus, net genoeg om wat water uit het meer te scheppen. Dichtbij de oever want mocht het ijs krakend besluiten dat het toch een groot wak wordt dan ben ik in een paar stappen veilig. Moet er niet aan denken hier midden in de afgelegen Finse bossen plots door het ijs te zakken. Dan ben ik pas na de dooi in de lente thuis en dat vindt mijn baas niet goed.
Okay Finland dus, een dikke anderhalf uur van de hoofdstad Helsinki. Ik heb een hut gehuurd in het Nuuksio NP, een typisch Fins bos en meren gebied met smalle rotspaden en beroemd om de vliegende eekhoorns. Maar goed die liggen 's winters verstopt in een boom op hun stapeltje eikeltjes te snurken dus die ga ik niet treffen. Dit eikeltje hakt wak en dat lukt al na drie pogingen. Ik pak het schepemmertje en loop zo trots als een pauw naar de hut die zo'n 10 meter boven me in het bos staat. Dan snel weer naar beneden want het vuur op de brandplaats naast het meer moet aan blijven. Tja, ik ben al een tijdje aan het hakken. Eerst het hout voor het kampvuur en de houtkachel in de hut en zojuist dus voor het water. Tijd om te zitten op het bankje bij de knisperende houtblokken. Even bijkomen, het hakt erin.
Nuuksio is een populair wandelgebied voor de Finse hoofdstedelingen. Met de bus ben je er het hele jaar door in anderhalf uur. Ik heb na een lift amper anderhalf uur hoeven lopen om de hut te bereiken. Oravankolo is de bijna poëtische naam van dit zes-persoons houten huis zonder water, zonder elektriciteit, zonder verwarming en voor sommigen het ergste: zonder wifi. Volledig zelfvoorzienend al liggen de boomstammen klaar om te kunnen hakken. Tja, de hut ligt mooi in het bos en dat moet zo blijven. Er is zelfs een sauna maar het schijnt uren te duren voordat je die op stoom hebt. Ik blijf hier maar een nachtje en dat is me dan net even teveel moeite. Is ook helemaal geen goed idee om na een kwartiertje saunahitte poedeltje naakt een buikschuiver over het bevroren meer te maken. Zolang je vaart hebt geen probleem maar als je stil ligt gaat het warme gare lijf zijn werking doen. Ben ik straks alsnog pas met de lente thuis...
Als het vuur brandt, het water is gefilterd (je kent het wel, keertje zeven met je T-shirt) en binnenhuts de kaarsen zijn aangestoken ben ik er helemaal klaar voor. Maar waarvoor eigenlijk? Er is hier niets anders te doen dan genieten van de stilte, de rust en de zonsondergang. Precies de reden dat ik hier ben gekomen. Ik maak een korte wandeling voordat de zonsondergang begint. Dat is al snel want het is de tweede dag in het jaar. Hartje winter en, wonderlijk voor Finland, het landschap is nog groen. Sterker nog het was 7 graden toen ik vanmorgen vertrok. Maar er is een Siberische koufront onderweg en als om half 4 de zonsondergang achter de bomen verdwijnt voel ik dat de kou snel toeneemt. Ik laat het kampvuur voor wat het is en klim omhoog naar de hut. Tijd om het eten voor te bereiden.
Nu is er in de hut gewoon een gaspitje en zijn er pannen maar eigenwijs als ik ben wil ik graag op de houtkachel koken. De knakworsten blijven in het blik en gaan zo de kachel in. Het duurt niet lang voordat het blikkie bol staat en de stomende worsten op mijn bord liggen. Het water bovenop de kachel krijg ik niet aan de kook. Lauwe soep maar dat overleef ik. Buiten is het inmiddels pikkedonker en in het schijnsel van mijn zaklamp zie ik dat het is gaan sneeuwen. Dat zelfde schijnsel leidt me naar de plas- en poep cabine die achter de hut staat. Snel nog even naar buiten en op de slippertjes het gat in de grond vullen. Dan settle ik me voor de avond en zie door het raam hoe de sneeuwvlokken steeds groter worden en er een witte laag op de veranda verschijnt. Ik heb hout genoeg voor de nacht en zal de wekker telkens twee uur verder zetten. Gaat nog een klus worden om de boel warm te houden.
Ik slaap als een os bovenop het stapelbed al wordt ik regelmatig wakker. Niet door de wekker maar omdat de hut snel afkoelt als de houtkachel niet meer brandt. De kou houdt me scherp doch na elke nieuw houtblok wordt de temperatuur snel weer aangenaam. Het koelt deze nacht af naar minus 11, het is de nacht waarin de Finse winter begint. De volgende ochtend ligt er een dikke laag sneeuw en stap ik vanuit de hut een compleet andere wereld in. Ik maak het vuur uit en bereid me voor op een 8km lange tocht door het winterse landschap. Met een laatste blik naar de hut en vooral het uitzicht over het meer neem ik afscheid van deze prachtige plek.
Graag had ik de smalle paden tussen de rotsen en langs de kleine meertjes genomen maar het is niet veilig dat te doen. De paden zijn glad en oneffen, te link met de maagdelijke laag sneeuw. Ik besluit de bredere zandpaden te nemen en kijk mijn ogen uit naar alle winterpracht. Mijn route gaat naar de hoofdingang van het Nationale park waar iets verderop de bus me terug naar Helsinki zal brengen. Als ik dichter bij de parkingang kom tref ik meer wandelaars en de eerste langlaufers. Het is alsof de stedelingen op de sneeuw hebben gewacht. Eenmaal in de warme bus leun ik lekker achterover en denk terug aan mijn verblijf in de hut met alle voorbereidingen die daarbij hoorden. Dan gaan de oogjes dicht. Ik leg het bijltje er eventjes bij neer...
Foto's
