Mein Leben auf Dune
Sleeswijk-Holstein
Duitsland
TravelGoom
Mein Leben auf Dune
Ich bin schon mal wieder nach Helgoland und seinen kleinen geschwesterchen Dune gewesen. Und da hab ich wieder entdeckt dass meine Deutch sprache nicht so ganz supertoll ist, deshalb werde Ich in Niederlandisch weitergehen.
Het was Pfingst en dus druk.
Geen Zimmers meer Frei en naast een €165,- p.n. voor een familieappartement enkel de camping nog als optie.
Ouderwets kamperen in een duinpannetje met zand in de slaapzak en een zon die je voor 8.00u je tent uitbrandt.
Het leek me wel weer wat, was al even geleden.
Zo werd een weekendje Helgoland eigenlijk een weekendje Dune met het moedereiland telkens een uitstapje.
En dat is best een verschil, dat Leben auf Dune.
Ik ben te groot voor een klein tentje weet ik eigenlijk al heel lang.
Na een nacht van woelen en korte tukjes maakt een flinterdun ochtendwindje door een spleet in de tentrits gecombineerd met de nog lauwe stralen van de vroegste ochtendzon op het tentdoek dat ik het juiste recept voor een dieper ogensluit moment heb gevonden.
Voor even dan.
Zodra ik met veel moeite mijn remslaap heb gevonden zit ik rechtop.
Een enorme herrie komt heel snel dichtbij en doet de tent trillen.
Dune heeft een vliegveld, dat wist ik.
Maar dat Dune twee landingsbanen heeft waarvan een op 20mtr. van mijn tent wist ik niet.
Mein Leben auf Dune betekent dat er vanaf nu elk kwartier ruim 100 decibel aan kettingzaaggeluid voorbij komt.
Heb ik toch de windharingen nodig om te voorkomen dat mijn nylonhutje straks in de propellor mee gaat draaien.
Uitslapen hoort niet op Dune, laten ik dan maar eens kijken of de zeehonden te vinden zijn.
Dat zou niet zo moeilijk moeten zijn.
De nachtelijke geluiden op Dune bestaan uit een ruisende branding afgewisseld met een enkele krijsende zilvermeeuw en een continue melangolisch wolvengehuil.
Tot aan de eerste Cessna best rustgevend.
's Nachts klinkt de robbenpopulatie als een hond die iets te lang alleen thuis heeft gezeten en nu bij de brievenbus laat weten dat hij toch wel erg nodig moet plassen.
Maakt dat ik weet waar ik de zeehonden kan vinden en zo leg ik een paar minuten later mijn badlaken neer op fatsoenlijke afstand van de ruim 200 spekbulten met hun neus naar de branding.
Camera paraat, tijd voor een amateuristische gedragsanalyse nu ik hier helemaal alleen met mijn vrienden ben.
Op de achtergrond valt me op hoe de rotsen van Helgoland in de ochtendzon roder gloeien dan ooit.
Ik verval snel in een roesje, ga plat op de rug overgeleverd aan de zaligheid van het moment.
En dat blijkt een wereldzet.
Ik pas me graag aan aan de omgeving waar ik in vertoef.
Doch dat ik met mijn bolle buik en plat op de rug zo erg op een zeehond zou lijken had ik niet voorspeld.
Ik lig al een tijdje als er plots een jonge zeehond uit de groep stuift (u begrijpt, stuiven bij zeehonden is relatief).
In een rechte lijn komt het beestje op me af.
Na twee keer een hapering hobbelt ze op twee meter onder mijn voeten langs.
Dan kijkt ze nog even om met een blik van 'best een rare zeehond' en trekt de lijn door naar de 50mtr verderop gelegen rotsblokken die als zeewering dienen.
Daar verdwijnt ze, ver weg van de groep langs de branding.
Achter me klinken opgewonden stemmen.
Er is inmiddels enig publiek (tja, de Cessna-wekker gaat elk kwartier) en die zijn zichtbaar jaloers op mijn bijzondere near-by ervaring zojuist.
Op het hoogtepunt moet je stoppen (of eigenlijk iets daarna raad ik altijd aan) dus vouw ik het badlaken op en ga terug naar de tent.
Tijd voor ontbijt.
De dag en avond pak ik alle uithoeken van het hoofdeiland mee met de ijverige Jan van Genten en de ondergaande zon achter de eenzame rotspilaar Lange Anna als hoogtepunt.
De volgende ochtend neem ik mijn ontbijt mee naar dezelfde plek bij de zeehonden.
De middag parkeer ik mijn badlaken op het Sudstrand en neem me voor het nog koude water straks te trotseren.
De zeehonden gaan met de zon mee zo lijkt het.
Vanaf mijn plek vlak aan de waterkant zie ik steeds meer 'hondenkoppen' boven het water uit komen.
Het is alsof ze zijn verhuisd om nu hier een rustig plekje op het land te zoeken.
Maar het is druk op het Sudstrand, veel wandelaars en fotograven en in de verte de familiehoek met enthousiaste kinderen.
Vlak naast me laat een moeder haar circa 8 jarige dochter los die direct het glasheldere zeewater inloopt.
Tot aan haar knieen, dan blijft ze staan.
Ze wijst in het water en ik zie hoe moeder licht schrikt.
Ik ga rechtop zitten om te zien wat er is.
Donkere schimmen cirkelen om het meisje dat even twijfelt tussen huilen en lachen.
Twee jonge zeehonden laten regelmatig hun ondeugende snuit boven water zien, verdwijnen even maar komen telkens weer terug.
De lach van het meisje is spoedig gebroken, de scene wordt snel ontdekt door anderen op het strand.
Het wordt een circusachtige middag.
Onafgebroken spelen de twee zeehonden tussen de mensen.
Nooit dichterbij dan een meter of vijf maar continue behendig manouvrerend tussen de mensenbenen.
Ze dagen uit en sprinten dan weer met enkel ferme slagen van de meute weg.
Even vinden ze een nieuw speeltje op honderd meter uit de kust.
Daar traint een sportieveling al een tijdje met een krachtige borstcrawl zijn conditie.
Hij kijkt verbaasd op als de twee zeehonden een stukje met hem mee zwemmen en regelmatig met een boog uit het water springen.
Een kostelijk gezicht vanaf de kant.
Doch de vrolijke tonen van de kinderen in het ondiepe water lijken de twee het meeste te bekoren.
Elk kind in het water wordt wel een keer 'omcirkeld'.
Als een van de zeehonden zelfs tussen de mensen het strand opschuift is de hilariteit nog groter.
Ik vermaak me enkel door te kijken.
Mein Leben auf Dune is een kleurrijk leven met de zeehonden gebleken.
Op elk moment van de dag veel intensiever dan ik bij mijn vorige bezoek heb mogen ervaren.
Helgoland is een uitermate prettig bijprodukt geworden.
Maar vanaf nu ga ik voor Dune.
Mein Leben auf Dune, es war ganz geil und supertoll!
Foto's
