Trier: In het spoor van de Romeinen

Door: Annettoz

Geplaatst op Apr 17, 2009

Zo. Opeens komt alles in een stroomversnelling. Kisse krijgt een gigantische promotie en moet voor zijn werk verhuizen naar Trier. Twee uur rijden bij zijn familie en vrienden vandaan. Een stad waar hij echt helemaal niemand kent. Ik verander van hogeschool, maar blijf dezelfde studie volgen. Wegens een docente die mij niet kan uitstaan en me heeft toegefluisterd alles te zullen doen wat in haar macht ligt om mij van school te krijgen. Na een jaar tegen haar in te zijn gegaan, besluit ik dat het genoeg is geweest en de makkelijke weg te kiezen. Op naar een school die zijn studenten wel normaal behandelt! Dankzij de flinke dosis stress die ik te verduren kreeg onder deze grote tiran, ben ik letterlijk afgemat tot op het bot en krijg een heftige ziekte van pfeiffer te pakken.

Om mij gezellige dagen te geven wanneer ik bij Kisse langs ga, besluit hij op zoek te gaan naar een appartement midden in het centrum, inclusief een ligbad en een tuin! Hij moet immers hele dagen werken en wil niet dat ik ergens in een gat de hele dag uit het raampje zit te staren. Wat is hij toch lief om zo aan mij te denken! Het is inmiddels al een paar maanden geleden dat hij zijn impulsieve huwelijksaanzoek heeft gedaan, die we samen hebben uitgesteld. Gezien de situatie toen leek het mij geen goed moment om een aanzoek te doen en ik wil eerst mijn studie afmaken voor ik naar Duitsland wil verhuizen! Dat hebben we dus nog even uitgesteld. Kisse gebruikt deze kans om een spetterend huwelijksaanzoek voor te bereiden als verrassing, maar omdat hij zo enthousiast is kan hij het niet voor zich houden en is de verrassing er snel af! Maar het blijft leuk. Ik weet in ieder geval als we nog eens naar Thailand gaan wat ik kan verwachten. Het heeft iets te maken met duiken en schelpen!

Terwijl we bij een Mexicaans restaurant in de oude Romeinse stad lunchen, spitten we alletwee de kranten door voor appartementen! Trier staat samen met Speyer in de top vijf van meest romantische steden van Duitsland en was ooit de hoofdstad van het hele West-Romeinse Rijk. De Porta Nigra is een echte toeristenmagneet geworden. De mooie, glooiende wijnvelden steken zacht af naast de voortkabbelende rivier de Moezel. Aan een kant van de rivier steken dikke rode rotsen uit de dichte begroeiing, wat me een beetje doet denken aan de Australische outback. Het is een klein, mooi stadje maar ligt wel erg afgelegen. Op wat kleine boerendorpen na ligt het geisoleerd van de rest van Duitsland. Wel zit je hier binnen een half uur in Luxemburg en vlakbij de Frans-Duitse grensstreek de Vogezen. Daar zijn we dan ook meteen een weekend heengegaan. Ten minste, dat was het plan. De omgeving was erg mooi, maar zodra we op zoek gingen naar een goed Frans restaurant waren we al snel teleurgesteld. In het enige restaurant wat er een beetje fatsoenlijk uitzag bestelden we de specialiteit van het huis. Eend met frambozensaus en patat. Op mijn bord lag een homp vet, taai vlees in een giftig uitziend roze sausje. Het leek gewoon op fristi! Daaronder lagen mijn patatjes zichzelf vol te zuigen met het roze goedje, waardoor ze zo slap als verwelkte bloemen werden. Zelfs Kisse de alleseter heeft niet meer dan twee happen genomen. Onze duurste en smerigste maaltijd ooit. Dan liever zelfgevangen haai met knoflook van de barbecue! Toen we zagen dat de hotelprijzen ook absurd hoog waren, besloten we om maar weer naar Trier te rijden.

Een week later zitten we in Kisse's gloednieuwe thuis. We hebben de halve Ikea leeggekocht, omdat hij al jaren niets meer voor zichzelf heeft gekocht. Alles staat nu op zijn plek, behalve de bank die volgende week geleverd wordt. Om het te vieren openen we een fles rode wijn, gooien er een lp van Tracy Chapman in en steken de Ikea-kaarsjes aan. Kisse heeft me nog uit zitten lachen om de kaarsen. Vrouwen willen altijd gelijk kleine, gezellig frutsels kopen voor in huis, terwijl de bank er nog niet eens staat! Maar nu hij ziet hoe gezellig we het hebben gemaakt, kan hij de dansende vlammetjes goed waarderen. Hij staat op uit zijn tuinstoel en loopt naar de boekenkast. Uit een van zijn velen schatkisten haalt hij een klein zilveren doosje wat hij in mijn hand drukt. Mijn hart slaat even een slag over van de schrik, omdat ik me had ingesteld op een aanzoek onder water van de zomer ofzo! Maar als ik het kleine doosje opendoe ligt er heel schattig een klein ringetje in, gemaakt van folie. “Ik weet dat je er niet van houd om ringen te dragen, dus dat ga ik niet op de gok kopen. Vandaar dat ik deze uit folie gemaakt heb. Bewaar hem goed, want op een dag mag je hem komen inruilen voor een echte ring.” Hij schuift het kleine ringetje om mijn vinger en terwijl ik weet dat het alleen maar van zilverfolie is, is het een van mijn kostbaarste bezittingen.