Zeven maanden later...
Rijnland-Palts
Duitsland
Annettoz
Zeven maanden later...
De remmen van de trein piepen luid, terwijl het perron al in zicht komt. Mijn maag keert zich om, terwijl ik mijn zware backpack op mijn rug neem. Mijn hart bonkt zo hard dat ik het idee heb dat mijn buurman het kan horen. De afgelopen vijf uur heb ik handenwrijvend uit het raampje van de ICE trein gestaard en mezelf herhaaldelijk verteld om te blijven ademhalen. Adem in, adem uit dan komt de rest vanzelf goed. Zal het nog hetzelfde zijn? En wat moet ik eerst doen? Hem een hand geven of meteen omhelzen? Ik haat dit moment. Was het maar voorbij. Was ik maar nooit ingestapt. De misselijkheid borrelt omhoog en geeft me een licht gevoel in mijn hoofd. Wanneer mijn medereizigers beginnen op te staan om alvast voor de treindeur te gaan staan, vertrouw ik mijn benen niet meer. Ik blijf zo lang mogelijk in mijn stoel gedrukt zitten en kijk gefixeerd naar een poster op het plafond. Ik durf niet meer uit het raampje te kijken want wat als ik hem al zie voordat ik ben uitgestapt? Moet ik dan zwaaien of glimlachen? Ik denk dat ik dan ga kotsen.
Het onvermijdelijke gebeurt. De trein komt volledig tot stilstand. De emotieloze omroepstem herhaalt een paar keer, “Hauptbahnhof Speyer. Aussteigen bitte.” Zeven maanden geleden was de situatie exact omgekeerd. Toen was ik ook misselijk van de zenuwen. Ik was bang voor het afscheid op het vliegveld in Darwin. Nu komt hij me weer ophalen in Speyer en ben ik bang om hem weer te zien. We zijn in totaal zes weken samen geweest, de rest van de relatie hebben we Zeven maanden via internet en de telefoon volgemaakt. Ik ben bang dat ik hem mooier heb voorgesteld dan hij werkelijk is! Dat is altijd het gevaar bij contact via internet. Je kunt de dingen interpreteren zoals jij het wilt, terwijl het misschien helemaal niet klopt bij de werkelijkheid. Tevergeefs probeer ik een dikke prop in mijn keel door te slikken, terwijl ik opsta en me tussen de naar buiten schuifelende mensen begeef.
De koele buitenlucht steekt in mijn hoofd en zet mijn zwenuwachtige gedachten even stil. Heerlijk. Terwijl ik het perron afzoek zie ik hem nergens staan. Wat moet ik nu doen? Ik besluit de mensenstroom maar te volgen richting de stationshal. Dan zie ik hem naast de deur staan. Zijn lieve ogen zijn genoeg om al mijn zenuwen te doden en in een waas ren ik op hem af, gooi me om zijn hals en druk mijn lippen op de zijne. Ik hoor hoe hij nog iets probeert te zeggen, maar dit is geen moment voor woorden. Dit is eindelijk weer thuiskomen na er zeven maanden over gedroomd te hebben. Van mijn twijfel is niets meer over en het voelt net alsof het gisteren was dat hij de vertrekhal van Darwin uit liep. Behalve dat hij nu dikke winterkleren aanheeft en niet op zijn boardshorts met slippers loopt!
Terwijl ik mijn hoofd weer terugtrek kijken we elkaar aan. Wat voelt dit vreemd, maar zo goed tegelijkertijd. Ik zie nu pas dat hij een groot bord in zijn handen heeft, waarop een bericht voor mij geschreven staat over een jongen die op me staat te wachten met een bloem in zijn mond. In zijn andere hand zie ik inderdaad een nu platgedrukte bloem. Kisse neemt mijn zware backpack van me over en gooit hem over zijn schouder. Terwijl hij me nog steeds aankijkt, pakt hij mijn hand en begeleidt me de stationshal door naar buiten. Hij is pas net twee dagen terug van zijn wereldreis en woont in een appartement dat zijn vader voor hem heeft gehuurd. Alles staat nog in dozen, maar het belangrijkste vind hij om een eigen plek te hebben in zijn geboortestadje Speyer aan de Rijn. We lopen door de pittoreske straten van het oude stadje en ik voel me er meteen thuis. Dit heb ik maar twee keer eerder gehad bij een plaats. Bij Sydney en bij Rovinj, maar op dit stadje word ik pas echt op slag verliefd. Het is net alsof je door een levend schilderij loopt. De sfeer is erg vriendelijk, de oude huizen zijn keurig gerestaureerd en worden afgewisseld door veel kleine gezellige parkjes. Tijdens de twintig minuten lange wandeltocht naar huis, zeggen we vrij weinig. Alleen onze handen spelen zachtjes met elkaar. Gelukkig is het al donker want ik heb flinke blossen op mijn wangen!
Aan de rand van de oude stadsmuur komen we aan bij Kisse's appartement. De kleine eenkamerwoning met keuken en badkamer ziet er al gezellig ingericht uit, terwijl hij hier pas net woont. Driekwart staat nog in dozen, maar aan de muur hangen mooie posters en zijn zithoek ziet er knus uit. Snel steekt hij een paar kaarsen aan en schenkt een glas wijn voor me in. Ik loop naar het balkon vanwaar ik een prachtig uitzicht heb op de tweeduizend jaar oude kerk die precies in het centrum staat. Tot nu toe hebben we alleen maar wat oppervlakkig met elkaar gepraat, maar opeens staat hij achter me en trekt me dicht tegen zich aan. Terwijl hij me af en toe in mijn hals zoent blijven we een half uur zo staan. Gewoon niks zeggen, maar elkaars aanwezigheid weer opnieuw leren kennen. We weten alletwee meteen dat we nog steeds even gek op elkaar zijn als tijdens onze reis door Australie. Dit was de lange tijd wachten zeker waard! We gaan er samen een mooie week van maken, voordat ik weer terug naar Nederland en aan mijn studie moet!
Foto's
