Dat waren weer die Höllanders

Door: Awesomemore

Geplaatst op Oct 18, 2012

We schrijven het jaar 1626. Het is 16 juni. Ondanks dat de zomer op de drempel staat is het koud. De Kleine IJstijd houdt de deur gesloten voor warmte en behaaglijkheid.

Ook de burgers van het Duitse stadje Schöppingen houden de deuren dicht. Eerder die dag gonsde het gerucht rond dat barbaren op weg waren naar de kleine gemeenschap, vlak over de grens van het graafschap Twente.

Terwijl de regen op de rieten daken valt, klinken zacht de hoeven van paarden. Bijna op het ritme van de druppels die de modderpoelen vullen galoppeert het onheil de bange burgers tegemoet. Luider en luider klinkt de dreiging.

Plots is het stil. Op het geluid van de regen na. Dan, krakend hout, vrouwen die gillen, mannen die smeken. Een lemmet weerspiegelt in een plas. De aarde kleurt rood. Wanneer de ruiters omarmd door de mist achter de horizon verdwijnen tellen de dorpelingen hun doden.

43 verloren zielen, een dorp in as. Uit de grijze lucht spoelen Gods tranen de stegen schoon en doven ze vuur en vreugde.

Bijna 400 jaar later loert de kassadame van de Aldi boos over haar schermpje. Goetentaak? Alsof ik op een paard uit de mist haar domein ben binnengegaloppeerd. Zo vurig brandt haar boze oog.

Om de hoek van de supermarkt, het dorp telt er drie, richt ik mijn blik naar boven. Door de boze ogen van de Aldi-dame lees ik de in wit marmer gebeitelde woorden:

Am 16 Juni 1626
sind höllandische Truppen
in die Stadt Schöppingen eingedrungen,
haben barbarisch gehauset
und geplündert
under schliesslich
allhier am Oberthore
43 Bürger
grausam erschlagen.

Enigszins bezwaard vervolg ik mijn weg. Langs het gepleisterde stadshuis, de destijds 40 jaar oude getuige van de brute moord door mijn landgenoten. Langs de Biergarten, het parkje waar het museum staat en kunstenaars huizen. Langs het riviertje de Vechte, een meanderend wandel –en fietsparadijs. Langs akkers en bossen.

Wanneer Schöppingen uiteindelijk in de verte glinstert onder een deken van zonnepanelen, steek ik over. Onze tijdelijke huisbaas staat op het erf van zijn boerderij en verwarmt mijn hart met zijn lach.

Zijn wieg stond in Syrië. Het verleden van zijn woonplaats deert hem niet. De toekomst van zijn vaderland des te meer.