Ode aan de 'alleen eter'

Door: Leunie

Geplaatst op Aug 20, 2019

Onlangs was een ik weekend naar Münster, Duitsland. Een solo trip, omdat alleen reizen ook heel fijn kan zijn. Je hoeft even geen rekening te houden met een medereiziger en kunt doen waar je zin in hebt wanneer je er zin in hebt. Dat is best wel eens heel lekker.

Waar ik me tot nu toe altijd wel een beetje ongemakkelijk bij voelde was het avondeten. Tijdens langere en verdere trips, kies ik vaak uit budgetoverwegingen voor zelf koken en draai ik zelf in de keuken van een hostel een maaltijd in elkaar. Ook altijd wel gezellig, omdat je vaak met Jan en alleman aan de praat raakt en dat levert leuke gesprekken op.

Maar zo ging het niet in Münster. Het hostel had namelijk geen gemeenschappelijke keuken. Dus zat er niks anders op dan een hapje buiten de deur te gaan eten. Van tevoren had ik bedacht dat ik mij er niet met een jantje-van-leiden vanaf ging maken en dat ik het maar eens een keer moest doorstaan, dat alleen uit eten gaan. De eerste avond kwam ik er al onderuit vanwege de uitnodiging van een collega, wiens partner in Münster woont. En aangezien ik maar twee nachten bleef, moet het de zaterdagavond toch echt gaan gebeuren.

"...pal tegenover het hostel waar ik verbleef. Dat moest een teken zijn."

Voor vertrek had ik al wat vooronderzoek gedaan naar waar ik wel eens wilde gaan eten. Het Nepalese restaurant waar ik mijn oog op had laten vallen, bleek bij aankomst in Münster twee locaties te hebben. En één daarvan zat pal tegenover het hostel waar ik verbleef. Dat moest een teken zijn. De keuze was dus gauw gemaakt. En zo ging ik op zaterdagavond met lood in mijn schoenen de deur uit, de verleiding weerstaand om niet toch bij de fastfoodketen op de hoek naar binnen te glippen.

Ik vond alleen uit eten gaan namelijk verschrikkelijk ongemakkelijk. Zit je dan, in je eentje, een beetje om je heen te kijken. Niemand om tegen te praten. En wat moeten de rest van de gasten wel niet van je denken?

Maar, je leest het goed: ik vónd het verschrikkelijk ongemakkelijk. Want sinds ik die zaterdagavond heel stoer in mijn eentje bij de Nepalees heb gegeten, vind ik dat namelijk niet meer. Sterker nog, ik vind dat 'alleen eters' wel een beetje meer credits verdienen. En daarom wil ik graag een lans breken voor deze helden.

En voor wat mijn eigen ervaring betreft: ik moet het misschien nog een beetje leren, dat alleen eten, want ik vond het nog een tikje saai. Maar, het grappige is dan ook wel weer dat er dingen gebeuren die waarschijnlijk niet hadden gebeurd als ik daar met iemand anders had gezeten. Nadat ik mijn hoofdmaaltijd geserveerd kreeg, kwam de barman die uitsluitend de drankjes uitserveerde naar mijn tafeltje gelopen. Met een zwaar Indiaas klinkend accent vroeg hij: "Darf ich Sie etwas sagen?". Jawel, jij mag wel wat zeggen, dacht ik. "Guten appetit!", grapte hij. Een glimlach van oor tot oor verscheen op zijn gezicht, hij grinnikte en liep snel weer terug naar de bar om verder te gaan met de drankjes. 

Kortom; alleen uit eten gaan is niet eng en ongemakkelijk. Als je er maar voor open staat.