Terwijl het met de economie van het land maar niet wilde vlotten, de wegen en huizen in heel slechte staat verkeerden en de bevolking bij vlagen op het randje van hongersnood balanceerde, liet Hoxha ,één van de meest orthodoxe communisten van Europa, 700.000 bunkers bouwen. In de steden en op het platteland, aan de kust en in de bergen verschenen karakteristieke koepelvormige geschutsputjes, die zowel de Sovjets als de Amerikanen, de Grieken, Joegoslaven en interne opstandelingen moesten tegenhouden.Geïnspireerd door het succes van de guerrilla van de partizanen tijdens de Tweede Wereldoorlog dacht Hoxha dat de betonnen bunkers een overmacht van vreemde bezetters zouden kunnen tegenhouden. Van 1967 tot 1985, toen Hoxha stierf, vond daarom de ‘bunkerisering’ van Albanië plaats, zodat er tegenwoordig nog steeds gemiddeld 24 bunkers per vierkante kilometer in Albanië te vinden zijn. Een onvoorstelbaar aantal.

Enig militair nut hebben de bunkers nooit gehad, vanwege een gebrek aan een buitenlandse invasie, maar ook vanwege de slechte kwaliteit van de bunkers, die een vastberaden invasiemacht niet had kunnen tegenhouden. Duur waren ze wel.De bouw van elke bunker kostte hetzelfde als de bouw van een bescheiden flatje, waaraan een groot tekort was in Albanië.Het geld dat naar de bunkers ging had veel beter besteed kunnen worden aan andere voorzieningen in het land, ten behoeve van de bevolking. Maar Hoxha dacht daar duidelijk anders over.
Sinds zijn dood en de val van het communisme vijf jaar later zijn de bunkers een symbool geworden van de uitspattingen van stalinistische regimes in het algemeen en de paranoia van Enver Hoxha in het bijzonder. De alomtegenwoordigheid van de potsierlijke bunkertjes is voor Albanezen een dagelijkse herinnering aan de waanzin van de macht en de onwil van machthebbers om iets te doen aan het tragische lot van de bevolking.(bron:historiek.net)