Een stukje uit mijn boek 'Reizen door landen in opspraak' illustreert het best deze foto. Ik was toen hoofd operatiën van het Internationale Rode Kruis en at voor een jaar in Albanië (1992-1993).

In de haven ga ik praten met de politiechef. Ik heb echt zijn hulp nodig omdat er onder mijn eigen ogen veel wordt gestolen van de schepen en niemand er iets aan lijkt te willen doen. Er komen zelfs andere schepen langszij om een deel van de lading te stelen. Een kapitein rapporteert mij dat er via de illegale weg nog meer overboord gaat maar dat hij liever niet wil weten wat het is en dat ik beter ook maar niet kan gaan kijken. In het begin ren ik achter elke man aan die een blik plantaardige olie steelt om het terug te halen. Maar er is geen beginnen aan. De politiefunctionaris geeft mij te kennen dat hij te weinig mensen heeft om er een einde aan te maken. Vervolgens heeft hij wel een oplossing die voor beide partijen gunstig is. Indien ik bereid ben om hem wat geld toe te stoppen kan hij er wel voor zorgen dat er toch genoeg mensen zullen zijn. Met alle problemen die we al hebben om alles rond te krijgen heb ik geen zin om dit soort gesprekken te voeren en vertel ik hem dat ik er meteen melding van ga maken bij zijn superieuren. Zonder zijn antwoord af te wachten draai ik mij om, storm de trap af en loop het gebouw uit naar mijn auto om een radio-oproep te doen naar het Rode Kruis-hoofdkwartier. Ik word weldra gevolgd door de politiechef die wil weten wat ik aan het doen ben. Ik laat hem verstaan dat ik een melding aan het maken ben van zijn poging tot afpersing. Nog geen tel later heb ik de eerste klap te pakken, recht op mijn gezicht. Niet iedereen is hier even gastvrij. De volgende dag is hij ontheven van zijn functie en heb ik de toezegging vanuit het ministerie dat onze schepen en transporten beschermd zullen worden.