Lost in translation

Door: Knebbeltje

Geplaatst op Jul 4, 2012

Seoul is een ongelooflijk opwindende stad. Immens uitgestrekt, hectisch, raadselachtig en vol contrasten. Verstilde paleizen en serene tempels enerzijds, brullend verkeer over 22 banen en stampvolle metro's anderzijds. En ik daar tussenin: de enige Westerling zo ver het ook reikte.
Wat had me in vredesnaam bezield om zomaar de stad in te gaan in plaats van braaf in de excursiebus te stappen. Op straat werd ik ongegeneerd aangegaapt door de Koreanen, en kreeg ik de aparte gewaarwording die voor de meeste Nederlanders heel gewoon is. Statuesk te zijn. Met een meter vierenzeventig ben je dat niet zo snel, zeker niet in Nederland. Maar daar, in de drukke straten van Seoul, torende ik boven een zee van zwarte steile haardossen uit als een blonde reus.
Ik vond het heerlijk. En ik vond het ook machtig om ergens te zijn, waar alles vreemd was. Het Koreaanse hangul-schrift is voor ons onherkenbaar. Neonborden konden net zo makkelijk op een bordeel als een bakkerij duiden. Ik besloot om de metro in te gaan om naar de Namdaemun-markt af te reizen, waar ik hoopte een waslijst aan bestellingen voor namaak Cartier horloges te kunnen inslaan. Ik dacht: zo'n lokettist verstaat het heus wel als ik 'Namdaemun' probeer te zeggen.
Maar ja, wat zeg je tegen een automaat met 73 knipperende knoppen en louter Koreaanse opschriften? Zou ik lukraak mijn creditcard aan het apparaat toevertrouwen en per ongeluk een maandabonnement aanschaffen? Ik twijfelde en twijfelde, terwijl er zich een keurige rij achter mij vormde. Niemand mopperde of schold, overigens, wat in Nederland vast wel gebeurd zou zijn. Wat hier in elk geval níet gebeuren zou is dat iemand me op de schouder zou tikken, wat munten in de machine gooide, zes knoppen indrukte en me een kaartje overhandigde. Om vervolgens in de menigte te verdwijnen! Ik bleek zomaar een dagkaart van deze aardige Koreaan gekregen te hebben.
Naar Namdaemun was het gelukkig niet zo moeilijk verder, en even later stapte ik de drukke marktstraten in. Wie ooit de grote bazaar van Istanbul betreden heeft herkent het gevoel: je stapt de buik van het beest binnen en je moet maar hopen dat je er heelhuids weer uit komt.
Steeds dieper en dieper drong ik de immense markt binnen, en de koopwaar in de kraampjes werd steeds -eh- exotischer. Van enorme gedroogde inktvissen tot levende schildpadjes, die vast niet als huisdier maar vermoedelijk als levende gevulde koek verkocht werden. Opeens sloeg de paniek me om het hart: in Korea eten ze hondenvlees, en als ik per ongeluk bij een hondenslager zou belanden zou dat trauma me nooit meer loslaten.
Ik ging dus naarstig op zoek naar de uitgang, doolde een half uur rond door straten vol koopwaar en zonder visueel aanknopingspunt en... belandde ineens in een hele straat met alleen maar horlogeverkopers. Maar helaas, allemaal van nietszeggende merken, of overduidelijke nep. 'Folex' bijvoorbeeld. En 'Omage'. Leuk, maar niet nep genoeg. Blijkbaar was de antinamaakpolitie toch actiever dan ik dacht. Eén verkoper zag mijn aarzeling en boog zich naar mij toe. 'Rolex?' vroeg hij. En na een schichtige blik links en rechts trok hij een schoenendoos tevoorschijn met nep-Rolexen die tenminste ook Rolex heetten, geen Folex. 'Cartier?' Wéér een doos. 'Gucci?' Nóg een doos. Even later stonden er wel tien dozen met namaak merkhorloges voor me. Ik koos er zes uit. 'How much?' wilde ik weten, en ik bereidde me voor op een Babylonische spraakverwarring.
De Koreaanse horlogeverkoper pakte een calculator en toetste een bedrag in, en gaf het aan mij. 'No no no!' riep ik, en tikte een kwart van het bedrag in. Zo ging de calculator over en weer onder luide uitroepen van 'No!' en 'Too much'. Maar kreeg ik de klokjes toch mee voor ongeveer eenderde van de vraagprijs. Leer mij als telg uit een Indisch geslacht niet hoe je keihard moet afdingen.
Er ligt nog steeds een nep-Cartier horloge in mijn bureaula. Het loopt al jaren niet meer, de goudverf is er deels af en het slangenleren bandje vertoont een kartonnen binnenkant. Maar toch is het één van mijn dierbaarste reisrelikwieën.