Het gelukkigste land in de wereld?
Zuid-Korea
Azië
Lysanne
Het gelukkigste land in de wereld?
Wat een land.
De mensen zijn in eerste instantie erg gesloten maar zodra je kennis hebt gemaakt zijn ze zwaar onder de indruk. Iedereen wil graag een studente uit Europa leren kennen, aanraken, een foto maken. De moeder van Mina wil me aan al haar vriendinnen voorstellen. Ik moet bij elk beeld, elke tempel, elk monument en elk gebouw op de foto. Met Mina natuurlijk, en zonder Mina, en met haar moeder.
De oudere generatie spreekt niet zo goed Engels. De jongere generatie… sommigen wel, sommigen met een accent en sommigen zijn te verlegen. Een enkele keer komt er een bejaarde Koreaan naar me toe en begint opgewonden te roepen: “USA USA USA”? Nee, Amsterdam. Er wordt aan mijn jas getrokken, er wordt naar me omgekeken, “tall!”, “Hiddink” en “welke kleur is jouw haar?” maar de meest bijzondere vraag die ik tot nu toe (11 februari) heb gekregen was “Waar staat Nederland in de schaal van gelukkigste landen ter wereld?”.
Volgens hem staat Korea helemaal onderaan. En vinden in dit land de meeste zelfmoorden van alle landen in de wereld plaats (volgens Mina dan). Ze is erg gestressed. Nu bijna afgestudeerd en ze moet nodig op zoek naar een baan. In Korea is er zoveel competitie tussen jong volwassenen. Iedereen wil een goede functie bij een groot, internationaal bedrijf. Helaas zijn die banen alleen weggelegd voor studenten aan de beste universiteiten van het land. Die dan ook nog goede werkervaring hebben, minstens Chinees en Engels spreken, rijke ouders hebben (want daar vragen ze ook naar in het aanmeldingsproces voor een baan).
Mina is dan wel onwijs slim, heeft in Leiden en York gestudeerd en spreekt haar talen, maar door haar tijd in het buitenland is haar gemiddelde (GPA) niet hoog genoeg om uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek. Ze gaat nog een half jaar proberen om een baan te vinden in Seoul, en daarna vertrekt ze om haar geluk elders te vinden. Ze heeft me uitgelegd dat je hier maar één kans krijgt om het te maken in de hoofdstad. Als je in een andere stad een baan vindt, dan betekent dat dat je niet goed genoeg was om een baan te vinden in de hoofdstad en dat je daar nooit meer aan de slag kan. In Nederland hebben we jaren de tijd om een goede carrière op te bouwen, in Korea heb je maar één kans. Als je geluk hebt tenminste, want velen krijgen die kans niet. Er moeten testen worden afgelegd, een motivatiebrief moet 5.000 woorden hebben waar je ook je zwakke punten benadrukt, waar je in kan laten zien dat je goed achtergrond onderzoek hebt gedaan naar het bedrijf etc.
Het is een ongelofelijke en keiharde wereld. En ik voel me verwend dat de job offers me om de oren vliegen. Maar als ik vraag of ze dan niet in het buitenland werk wil zoeken (waar de arbeidsvoorwaarden veel beter zijn), vertelt ze me dat ze hier niet persé weg wil.
Maar haar generatie is wel collectief ongelukkig.
Foto's
