Die eerste indruk...
Zuid Vietnam
Vietnam
Gjsierink
Die eerste indruk...
De eerste overweldigende indruk in voormalig Saigon krijg je via de honderden brommer- en motorrijders die met hun, in het felle zonlicht glanzende helmen, als een kudde buitenaardse wezens recht op je afkomen… dat lijkt in ieder geval zo als je op het punt staat de straat over te steken.
Oversteken is hier namelijk een sport. Topsport. En oogcontact is cruciaal om het er op de weg zonder kleerscheuren af te brengen. Je moet de eerste de beste brommer die eraan komt rijden, goed aankijken zodat hij juist kan inschatten of hij links of rechts om je heen zal zwenken. En daarna volgt de tweede brommer en de derde brommer en …. afin, dit aantal hangt sterk af van de breedte van de straat. Ook cruciaal is dat je moet blijven lopen. Ga niet stilstaan want dan gaat het zeker mis en daarvoor ga je natuurlijk niet op vakantie naar dit prachtige land. Want dat het een prachtig land is, is zeker. Kleurrijk, waterrijk en rijk aan groen zijn nog maar een paar trefwoorden.
Ga je zelf een brommer huren of laat je jezelf lekker lui vervoeren door een cyclotaxi, dan is het wel aan te raden om een monddoekje te dragen, net als veel inwoners. Allereerst om de zwarte walm en vieze stank van alle uitlaatgassen tegen te houden en daarnaast misschien nog een verdwaald insect. Sommige monddoekjes bedekken bijna het gehele gezicht; de ogen nog net niet.
Ook in Vietnam is er natuurlijk al lang elektriciteit en tijdens mijn trip van drie weken is de verlichting niet één keer uitgevallen maar vraag me niet hoe het werkt. Te zien aan de gigantische bundels zwarte kabels die hier de straten (ont)sieren mag een elektricien wel minimaal tien jaar studeren voordat hij net die ene kabel kan vinden die zorgt voor de verlichting in jouw appartementje. Knap werk!
Een bezoek aan één van de negen rivierarmen van de Mekong Delta in het zuiden mag je eigenlijk niet missen. Laat je heerlijk onderdompelen in een sfeer van relaxte activiteit. ‘Go with the flow’ en geniet van een heerlijke tropische fruitdrank en van het leven op het water. Hier wordt geleefd, gelachen en gehandeld. Aan een hoge stok bungelt fruit van de soort dat de eigenaar van het bootje verkoopt; erg handig als je door alle gekrioel op het water even niet zo gauw ziet waar je die verrukkelijke, sappige ananas kunt kopen.... die ananas waarvan het water je in de mond loopt alleen al bij het denken eraan!
Op de Mekong zijn hanen en honden de kapiteins op een schip en concurreren qua kabaal driftig met het schelle geronk van langs laverende schuiten. Heb je even behoefte aan wat rust, vaar dan een van de smalle zijriviertjes op waar je kunt aanmeren om wat van het sappige fruit te proeven dat hier ruim voor handen is.
Kinderen zijn hier zo lekker enthousiast; als je ze tegenkomt steken ze hun handjes op voor een ‘high five’ en schreeuwen uit alle macht 'hello, hello'. Op jonge leeftijd zien hun tandjes er vaak nog goed uit maar het gebit van de oudere Vietnamees kan in veel gevallen wel wat restauratie gebruiken.
De mensen hier zijn klein en fijngebouwd. Ze leren al jong om geruime tijd op hun hurken te zitten, en dat zonder om te vallen. Het is in onze ogen ongelooflijk hoe zelfs oude dametjes zich zonder enige moeite in spagaatzitting op de veranda hijsen. Dat zie ik mijn omaatje echt niet meer doen maar ja… die heeft wel weer een goed gebit.
Je kunt hier ook heerlijk fietsen in dit groene paradijs. Of je een deugdelijke fiets krijgt, hangt er van af. Wij hadden mazzel; onze fietsenboer had net zijn oude roestige barrels allemaal ingeruild voor nieuwe. Zelfs met mandjes voorop. Erg handig om je fles water en je camera in te leggen en, afhankelijk van de tijd van het jaar, een poncho. Er zijn er genoeg te koop in mooie, frisse kleurtjes. Dat staat wel gezellig als het weer eens hoost en alles er supergrauw uitziet. Ze zijn zelfs te koop met een uitsparing voor de koplamp van je brommer!
Best bijzonder is dat veel Vietnamezen de overleden ouders en grootouders in de voortuin dan wel in de achtertuin begraven. Vaak zijn deze graven versierd met hemelsblauw of mintgroen geglazuurde tegels maar meestal zijn ze gewoon gemaakt van natuursteen waar het onkruid bovenuit groeit. Door het graf van boven niet dicht te metselen wordt het de geesten mogelijk gemaakt om de overledene te bezoeken.
Buiten deze privé begraafplaatsen zijn er ook prachtige kerkhoven te zien met pastelkleurige tombes en tempels; een kerkhof heeft zelfs een zogenaamde lotustoren, de enige in zijn soort in Vietnam. Zoals op alle kerkhoven ter wereld is het hier stil. Je zou bijna niet meer weten wat dat is - stilte - in deze hectische wereld. Het is in ieder geval een ware verademing na het oorverdovende geraas en getoeter van het gemotoriseerde verkeer.
Het nationale symbool van Vietnam is de wonderschone lotusbloem. Deze schoonheid is vooral te vinden bij tempels maar ook langs de kant van de weg; hier en daar zie je vijvers vol. Vooral geopend is ze een lust voor het oog. De van lichtroze naar dieproze verlopende bloemblaadjes omhullen de knalgele, kegelvormige vrucht waarbinnen de zaadjes zich koesteren. Als de zaden rijp zijn, wordt de vrucht topzwaar en vallen de zaden in het water. Ze kunnen erg lang goed blijven. De gedroogde vrucht is een waar kunstwerkje.
Foto's
