Het leven op de rivieroevers en plantages

Door: Femkeopwereldreis

Geplaatst op Jan 21, 2010

Een bijzondere rit door de Central Highlands van Vietnam. Omgeven door de prachtige groenen van thee- en koffieplantages, reflecterend glas van de honderden kassen tussen de heuvels en afgelegen weggetjes die allen leiden naar de grootste stad van deze provincie: Dalat. We zigzaggen door de bergen over de 55 haarspeldbochten.

We verkennen de omgeving van Dalat via een dagtrip. Het klimaat in Dalat is veel koeler dan in de rest van Vietnam, daarom is de veelzijdigheid van de bouw hier groot. We zien onder andere hoe champignons verbouwd worden, waar ananassen groeien en waar de curry vandaan komt. Verrassend, deze zaadjes groeien in vruchtvorm aan een boom. Eerst bezoeken we een minderheidsdorp nabij Dalat. Een grappige gewaarwording. Het opperhoofd van het dorp, vertelt ons in zijn zeer gebrekkige Engels over zijn volk en alle ins en outs. Hij zingt zelfs een Vietnamees lied voor ons, waarop hij ons vraagt een lied in onze taal te zingen. En daar gaan we dan: het Wilhelmus.

Samen met twee vriendelijke Nederlanders, zijn we vandaag op een dutch-tour. Als we met de minibus aankomen bij een aardbeienplantage, gelegen naast een bananenplantage, wat voor ons natuurlijk veel interessanter is, staan we als zeven Hollanders op een rij te kijken naar de groei van deze Vietnamese aardbeien. We leggen onze gids uit dat dit voor ons kaaskoppen niks bijzonders is. De Vietnamezen zijn echter trots op hun aardbeien, dus pretenderen we deze plantage heel interessant te vinden. Evenals het bezoek aan de bloemenkassen. Vietnam schijnt bekend te staan om haar koffieexport, voornamelijk uit dit gebied, en dus stappen we uit bij een koffieplantage. Uiteraard gevolgd door een bakkie leut bij de plaatselijke koffiebar. En sterk dat deze smaaakt. Wat zachter voelt even later de zijde in de zijdefabriek. We zien hoe de zijdecocon uiteindelijk verwerkt wordt tot een tafelkleed. Het hele proces van begin tot eind. Erg interessant.

Na twee nachten in Dalat, nemen we de bus naar Ho Chi Minh City (HCMC), door de Zuid-Vietnamezen liever genoemd Saigon. Een stad van acht miljoen mensen. Zoals gewoonlijk, zuigen grote steden al mijn energie op. Twee dagen later vertrekken we dan ook naar de Mekong Delta; het gedeelte waar deze bijna 5000 kilometer lange rivier uitmondt op de zee.

Het leven langs de rivier is levendig en intrigerend. In alle vroegte vindt de eerste handel plaats op de zogenaamde drijvende markten. Wat welke boot verkoopt, herken je aan het product dat aan de bamboestok hangt, die boven de bootjes uittorenen. De markt dient als een groothandel en er moet minstens tien kilo van ieder product gekocht worden. Als de markt op z’n eind loopt, begeven de volgeladen gammele bootjes zich naar hun dorpjes, waar zij de verkoop voortzetten. Een kleurrijk tafereel. Zo ook de drijvende vissersdorpjes. We betreden het drijvende huis van een vissersfamilie. Onder het huis ligt een volledige kwekerij gelegen. De arme visjes blijven acht maanden in de netten voordat ze klaar zijn gegeten te worden. Wie vanavond een tilapiaatje op zijn bord heeft liggen, weet nu waar ze vandaan komen: de Mekong Delta.

Niet alleen de rivier zelf is interessant, ook het leven langs de rivieroevers is de moeite waard. We bezoeken een fabriekje waar zoete rijstewafels gemaakt worden, en krijgen te zien hoe rijstnoedels worden gefabriceerd. We stoppen op de laatste dag nog langs een tempel onderaan de heilige berg. Eerste kerstdag vieren we in het epicentrum van deze regio: Can Tho. Op de weg hiernaar toe rijden we door het Den Ilp van Vietnam: ook hier volledig verlichte straten in alle kleuren van de regenboog. De Vietnamezen houden van kitsch en dat laten ze merken ook.

Om toch nog wat van de geschiedenis van Vietnam op te snuiven, laten we ons intrigeren door het oorlogsmuseum in HCMC. Wat een afschuw. Het museum laat voornamelijk foto’s zien van verminkte onschuldige mensen. De gevolgen van de gebruikte chemicaliën, zoals de bekende Agent Orange, tijdens de American War – door de Vietnamezen zo genoemd – zijn aanzienlijk.

We sluiten de reis op het strand van Mui Ne af. Een relaxte kustplaats vijf uur van HCMC. De honderden kitesurfers in dit dorp zorgen voor een ontspannen fibe. En Mike en ik kunnen niet wachten om zelf weer eens een poging te wagen op het board. Behalve het strand zien we ook nog iets van de omgeving van Mui Ne. Mijn verjaardag gaan we naar de zandduinen en zien we waar de vissaus vandaan komt. Dan komt het moment dat we elkaar gedag moeten zeggen. Na een ontzettend gezellige drie weken, zwaaien we elkaar uit vanaf het Mui Ne Resort. Een traantje wegpinkend.