DAG PASPOORT

Door: Wisseschout

Geplaatst op Jun 14, 2014

Shit en nog eens Shit. Een enorm paniek gevoel bekruipt mij op de heel drukke markt van Bác Hà. De rits van mijn buiktasje staat open en dat is dus niet goed. Gauw kijk ik of er wat weg is. Nog meer paniek, mijn paspoort en wat geld is foetsie. Een soort misselijk gevoel bekruipt mij. Ver weg van de hoofdstad en in Vietnam. Ik geeft mijzelf allemaal namen zoals stom rund. In elke plaatst tot nu toe hebben we ons paspoort in het hotel achter moeten laten, behalve vandaag. We zijn hier met een wandelgroep dus de gids maar opgezocht. Ook mijn man die hier ergens rondloopt. In het hotel schrijft de Vietnamese gids een brief en de hotelbaas gaat er mee naar de politie. We liegen over de plaatst waar ik bestolen ben, omdat de hotelbaas dan nog verder naar een politie post had moeten rijden. Gelukkig heb ik nog wel een kopie van mijn immigratie formulier, visum en pasfoto's.
s'avonds krijgen we een prachtige brief van de politie met veel stempels.
De volgende dag gaan we terug naar Hanoi. Ook de groep gaat mee, want dat was toch het plan. Zij gaan door naar de kust. In Hanoi naar de ambassade. Ik trek mijn oranje sokken aan. Als ze mij niet geloven dat ik Nederlandse ben gooi ik mijn voeten op de balie grap ik. We worden geholpen door een hurk van een Nederlander die heftig zweet, bibbert en stinkt naar de drank. Moeten later terug komen voor noodpaspoort en daarna naar de Vietnamese immigratiedienst. Daar wordt ik heel vriendelijk gevraagd hoe het was in het noorden en wat we daar allemaal gedaan hadden. Hoor ik later dat het gewoon een ondervraging was.[ Van een Nedralnder die in Hanoi woont en waarom. Er was n.l net voor ons een journaliste [ die niet opgegeven had dat ze journaliste was ] naar de stammen geweest en had een niet erg flatterend verhaal over het Vietnamese beleid t.a.v de stammen geschreven. Een grote rel als gevolg. Daarom vroegen ze verschillende keren naar mijn beroep. Maar ik krijg mijn stempeltje en mag vertrekken.
En nu maar een beetje proberen te vergeten dat ik beroofd ben.

Tijdens het inchecken voor de terugvlucht wordt ik geweigerd. Ze snappen niets van mijn noodpaspoort en de beambte spreekt geen woord Engels. Ik moet aan de kant en wachten. En zie de groep verdwijnen. Nee toch straks blijf ik hier achter. En dan krijg ik ineens een brainwave. Gelukkig werken die grijze cellen nog. Ik diep de zeer officieel uitziende brief met prachtige stempels van de politie op en laat hem lezen. Een brede glimlach komt op het gezicht van de beambte en.....ik krijg mijn uitreis stempel.

En...voortaan steek ik mijn tasje tussen mijn broekriem onder mijn shirt weg.

Foto's

b3043.jpeg

Wisseschout