Mijn eerste wandeling door Ho Chi Minh City voelt als een vuurdoop. Er is veel handel op straat en er wordt gegeten. Verkeer rijdt rechts, oversteken is opletten. Stoppen of doorzetten; het is een kwestie van geven en nemen. Je houdt elkaars bewegingen nauwlettend in de gaten, twijfel is uit den boze. Terwijl ik op zoek ben naar een beeld van de cultuur, dringt de historie zich aan mij op. Dit is het land waarvan ik in mijn jeugdjaren het nodige meekreeg over oorlog. Vanaf de rooftopbar van het Rexhotel kijk ik uit op het raadhuis en het plein met standbeeld van Ho Chi Minh. Deze plek was in de oorlog niet alleen het onderkomen voor hoge Amerikaanse officieren, maar ook de uitvalsbasis van de internationale pers. Zonder overdreven succes studeer ik stoer op de kaart op zoek naar tempels, oases in de hectiek van de omgeving. Het is meer geluk dan wijsheid dat ik op de modern ogende Linh Son Pagode stuit. Opdringerige honden en angst voor hondsdolheid weerhouden mij ervan om er rustig rond te kijken. Ik kies het hazenpad en zoek voor de terugweg vooral een veilige route. Al lopend vergaap ik mij aan alle langssnellende scooters, veelal overbeladen. In de Thien Hau Tempel, ook bekend als Trieu Quang Hoi Quan Pagode of mrs Cau Ong Lanh tempel voel ik mij welkom, maar ondanks mijn goede voorbereiding begrijp ik maar bar weinig van wat ik zie. In het gebouw met rijk versierdegevel hangt een dikke wierookwalm. Ik kijk even rond in een andere wereld met voor mij onbekende gebruiken en kom pas weer tot rust aan de maaltijd in een westers georiënteerd restaurant. De eerste indruk drukt zich het best uit in dit beeld van een onontwarbare kluwen draden en ik kan niet zeggen of het gaat om electra of om telefoonverbindingen.