Hoi An, Hoi Frans, Hoi Jeroen

Door: Femkeopwereldreis

Geplaatst op Dec 20, 2009

Hoi An(neke)! Hoi Frans! Hoi Jeroen! Mijn welkomstgroet is wel heel toepasselijk in een land waar plaatsnamen veelal beginnen met ha, hai of hoi. Hoi An misschien nog wel het meeste. Mam voelt zich dan ook meteen op haar gemak als ik haar in de armen sluit op Hanoi Airport.

Na een lange reis van bijna 24 uur, liggen hun stoere backpacks dan eindelijk op de bagageband te wachten. Ik probeer een eerste blik van ze op te vangen. Het duurt even, maar dan zie ik een drietal bekende silhouetten. Daar zijn ze dan. In Vietnam, in Hanoi. De komende drie weken reizen we met z’n vijven door het land van de Vietnamese loempia’s. Met haar 86 miljoen inwoners, en gemiddeld 16 miljoen brommers, is enkele begeleiding voor deze first-timers van zeker belang. Een taak die Mike en ik graag op ons nemen.

De simpele taxirit van het vliegveld naar het hotel is al een ervaring op zich. Overal mensen langs de kant van de snelweg, fietsers die rustig door het verkeer heen rijden en de kilo’s bagage die de Vietnamezen op hun voertuigen meevoeren. Vanaf de achterbank hoor ik de eerste Ohs en Ahs - Oh-moet-je-dat-zien, Ah-kijk-daar-nou! “Het is toch wat he...” Waarschijnlijk door de opwinding en het enthousiasme hebben ze geen last van een jetlag, en na een verfrissende douche duiken we meteen de stad in. We proosten onze eerste La Rue’tje in een typsich backpackerscafe, voorafgaand aan een bezoekje aan de lokale markt waar ze hun ogen uit kijken. Ik vang hun verbaasde blikken op over het vlees dat in een warm middagzonnetje ligt te drogen.

We boeken een tripje naar Ha Long Bay. De lijmsteenbergen willen we natuurlijk in stijl ervaren en dus gaan we voor de deluxe boot ‘The Hanoi Opera’. Bij aankomst op het schip dwarrelen verse rozenblaadjes naar beneden, en nippen we aan ons welkomstdrankje. Gevolgd door een uitgebreide lunch. Drie dagen lang cruisen we zo langs de limestonepeaks en miniatuureilandjes. Nu dachten we dat we lekker boeken konden lezen aan boord en drankjes konden bestellen, maar onze host had echter een volledig dagprogramma voor ons in petto. Actie dus! ’s Ochtends om 6:00 uur staan we al op het dek om een eerste thai-chi-sessie te volgen. Als een stel houterige westerlingen gooien we de spieren los en volgen we de bewegingen van de soepele instructrice. Zo zen zijn we nog niet geweest. Om 9:00 uur staan we vervolgens klaar om een bergje te beklimmen, met als traktatie uiteraard een prachtig uitzicht over de peaks. Aan het eind van de dag zien we de zon ondergaan, vanuit ons dobberende kayakje.

We brengen in deze drie dagen ook nog een bezoekje aan Cat Ba Island, het grootste eiland van Ha Long Bay. Mike en ik beleven hier een van de hoogtepunten van onze trip: een boottochtje langs een floating village. Echt geweldig! Voor twee euri’s varen we een uurtje door het drijvende vissersdorp. Als ik in het gammele bootje stap, val ik nog bijna in het water. Alle locals lachen natuurlijk. Het vrouwtje stuwt ons voort met stevige roeibewegingen. We zien hoe de mensen in het dorp leven; ze zijn de hele dag met de visvangst bezig, schoonspuiten van netten en verkopers in kleine winkeltjes op bamboovlotten. Blaffende honden overal en ik vrees voor mijn leven als we steeds iets te dicht bij hun territorium komen. De bewoners van het dorp lachen vriendelijk en zwaaien ons gedag als ik ze bespioneer met de meegebrachte zoomlens van pap. Onvoorstelbaar, maar nog geen tweehonderd meter van de kust speelt zich een heel ander leven af. Echt een kippenvel ervaring.

Na een aantal negatieve verhalen over Vietnam, stellen Mike en ik ons in op het ergste. Een goed idee. Want zo valt het altijd mee. Op wat armentrekkerij en plakkerige straatverkopers na, is onze eerste indruk lang niet slecht. Ik krijg echter wel een klein klapje op mijn arm van een dametje dat twee hoofden kleiner is als ik. Dan moet ze mijn moedertje ook wel met rust laten en haar opdringerige verkooptechniek bij iemand anders uitproberen. Nee, ze wil geen ananas en ook geen banaan. Naast de opdringerigheid, waarderen we de gastvrijheid en de vriendelijkheid in dit land enorm. Je wordt letterlijk met open armen ontvangen als je ergens komt overnachten of om een tafel vraagt. Check je ergens uit, dan staat er een waar afscheidscomité klaar om je een knuffel te geven en na te wuiven. Zo ook in het Gecko hotel in Hanoi. Jeroen, genoemd door de giechelende meisjes ‘the single men’, kan zijn lol op. De Aziatische vrouwtjes zien er uit als dertien – en gedragen zich ook zo – , en ze hebben de grootste lol als we vijf treinkaartjes kopen voor een zes-persoonscoupe in de nachttrein naar Hue. De zesde plaats zou misschien nog wel bezet worden door een ‘sexy lady, for you single men’, aldus de giechelende tienermeisjes van 25... Helaas het wordt een vijftigjarige politieman die het bovenste bed in ons compartment bezet. Echter, wel een uiterst vriendelijke man die ons bij zijn binnenkomst meteen een zakje met slijmerige balletjes aanbiedt. Uit beleefdheid pakken we allemaal zo’n overheerlijke slijmbal en peuzelen het met tegenzin op.

Benieuwd naar het vervolg van dit verhaal? Ga dan naar www.femike.waarbenjij.nu.